Een hoedje op de Pannenkoekenboot!

Allergisch

“Ik ben allergisch voor pannenkoeken” zegt Lauro. We varen over het IJ en de pannenkoeken kunnen worden afgehaald. We kunnen kiezen uit naturel, spek of appel. Ik ga voor spek, Dunya voor naturel. Lauro beslist dat hij geen pannenkoek wil. Hij is moe, heeft geen honger of hij heeft gewoon geen zin. Kinderen zijn net echte mensen. Dunya heeft er geen probleem mee en eet gewoon een pannenkoek. Maar wat moet erop? Er staat bruine basterdsuiker, poedersuiker, stroop, smarties, rietsuiker, hagelslag, salami en nog van alles. De eitjes zijn sowieso welkom. Die lusten we graag. Verder vindt Dunya het maar lastig om te kiezen, elke keer opnieuw. Ze blijkt vooral gek te zijn op de salami. Ik waarschuw haar dat ze er niet teveel van moet eten wil ze geen buikpijn krijgen. Het is gezellig. De kinderen drinken limonade, eten hun pannenkoek voor zover het gaat en wij moeders praten onder het eten bij over ons gezin, over ons werk en over allerlei dingen die we willen bespreken. We zien elkaar veel te weinig sinds we kinderen hebben, maar zo gaat dat. Gelukkig compenseren we dat door eens in de zoveel tijd iets af te spreken en er een gezellige dag van te maken. Als we de afspraak maken en ik Roosmarijn vraag wat ze wil doen, denk ik eigenlijk meteen aan de Pannenkoekenboot. En telepathie of niet, ze appt terug dat ze wel een keer met de pannenkoekenboot wil! Die staat!

Roze hoedje

Waneer gaat de ballenbak open?Vraagt Dunya aan de medewerkers die rondlopen. De regel is dat pas na de eerste pannenkoek de ballenbak opengaat. Nu die binnen is, moet het luik open. Dunya duikt juichend de bak in en neemt Lauro mee. Zo hebben wij heel even een momentje voor elkaar. Tegen het einde van de tocht komt Dunya huilend de ballenbak uit. Ik denk dat er weer met ballen werd gegooid, zoals altijd in een ballenbak, maar er is iets anders. “Mijn hoedje” snikt ze. Ze had een klip met een hoedje in haar haar en die is ze dus verloren. Ik denk nog even dat we die gewoon van de bodem moeten halen, maar eenmaal in de ballenbak zakt de moed mij in de schoenen. Die gaan we hier nooit meer vinden. Ik roep alle kinderen op om mee te zoeken, maar de klip is en blijft weg. Voordat we van boord gaan schrijf ik snel achterop mijn visitekaartje dat Dunya een haarklip van een roze hoedje is verloren. Hopelijk bewaren ze dat kaartje en bellen ze me als ze de klip vinden.

Ballenbak

“Ik had m in mijn hand en toen liet ik m vallen” huilt Dunya. Ik kan nu zeggen dat ze dat natuurlijk ook niet moet doen en zulke dingen eigenlijk ook niet mee moet nemen in de ballenbak, maar ik geloof niet dat dat iets toevoegt op dit moment. Net als met het varkentje destijds, is het gewoon heel jammer. Ik heb er tenslotte zelf ook niet bij stil gestaan dat ze dat kwijt kon raken. Ik probeer haar te troosten. Eens moet ie boven komen. Die ballen gaan een keer uit de ballenbak en dan komt ie tevoorschijn. Maar dat kan nog heel lang duren. Ze legt zich er uiteindelijk bij neer. Het is jammer, maar het is geen knuffel gelukkig. Dat zou nog erger zijn.

Oproep gemist

Natuurlijk komt het hoedje nog geregeld langs in onze gesprekken. De pannenkoekenboot was leuk, maar het hoedje.... Drie weken later word ik gebeld door een voor mij onbekend nummer. Ik sta net bij Dunya’s school en begroet haar als ze aan komt rennen.“Oproep gemist” staat er op mijn telefoon. Nee hè, ik hoor dat ding nooit als ik op de fiets zit. Ik luister mijn voicemail af en roep Dunya, nog voor het bericht is afgelopen. “De pannenkoekenboot! Ze hebben je hoedje gevonden!” roep ik. Dunya maakt een vreugdesprongetje. “Het is toch niet te geloven met jou!” zeg ik. “Je raakt van alles kwijt, maar het meeste vind je toch weer terug”.

NDSM

De volgende middag zet ik Dunya af bij school en fiets door naar het Westerdok. Daar wil ik de pont pakken naar de NDSM, maar die komt pas over twintig minuten. Ook handig om dat niet even na te kijken van te voren. Eenmaal op de pont maakt ie ook nog een tussenstop. Dat deed ie de vorige keer ook, tot verwarring van Dunya. Ik had het haar verteld, maar het drong niet helemaal door. Dus bij de Distelweg loopt ze met de fiets aan de hand de pont af. Ondanks dat ik een paar keer roep dat ze moet blijven, want we moeten er nog niet af. Als ze omkijkt ziet ze tot haar schrik mij op de pont staan en wil omkeren. In haar paniek vergeet ze om zich heen te kijken en mensen achter haar moeten opzij springen omdat Dunya zo onverwacht haar stuur omgooit. Het is ook gek, een pont gaat meestal heen en weer en maakt geen tussenstops. Dus ik vind het niet zo raar dat ze dacht dat ze eraf moest. Als we even later de pannenkoekenboot zien liggen, horen we heel hard “DUNYA!”. Lauro en Roosmarijn staan op de kade op ons te wachten.

Pannenkoekenboot

“Ik ga lekker een stukje varen een een pannenkoek. Dan stuur ik een foto naar de email van jouw juf en dan zet ik erbij: Ik ben lekker op de Pannenkoekenboot. Fijne middag op school!” Dunya schudt haar hoofd. “Dat lijkt op: Ik ben lekker op de Pannenkoekenboot en jij lekker niet!” zegt ze. Ik knik. “Dat is niet aardig!”. Ik stel haar gerust. De Pannenkoekenboot gaat meestal niet door de week. Alleen in de vakanties en in het weekend. Vandaag in elk geval niet. Dat stelt haar gerust. Zonder haar met de pannenkoekenboot, dat kan ik natuurlijk niet maken. Ze stapt meteen over op de volgende stap. “Gaan we het weekend met de Pannenkoekenboot?” Ik schud mijn hoofd: “Weet je wel hoeveel dat kost? Dat is iets voor speciale dagen, niet voor zomaar!” Ze kijkt me boos aan. “En met Lauro dan?” vraagt ze. “Dat was in de Herfstvakantie. Maar we gaan niet zomaar in het weekend, dat wordt gewoon te duur!” Niet alleen te duur trouwens, maar de pannenkoekenboot is toch iets wat bijzonder moet blijven. Als we dat zo tussendoor even doen vindt Dunya dat ook prima, maar het speciale gaat er dan wel een beetje af. Ik vind het leuk om dit soort uitstapjes te bewaren voor af en toe.

Spacescooter

Dunya heeft haar hoedje terug, haar varkentje en in principe ook haar step, al wil ze die niet meer. Hij is binnen handbereik. Maar inmiddels heeft ze de spacescooter binnen, die haar vader haar had beloofd. Die step is uit de gratie. Maar het hoedje, daar zal ze vanaf nu heel zuinig op zijn en daar zal ze nog veel plezier van hebben. Ik ben benieuwd of ik haar ringetje terugvind dat ze “ergens” in huis had neergelegd. Ik heb het niet meer gezien en ben bang dat het in de stofzuiger is gekomen. Dan maar op het verlanglijstje voor Sinterklaas. Want nog een paar dagen, dan begint het Sinterklaasjournaal en dan is het ook al snel weer tijd om te beginnen met een verlanglijstje. In elk geval kunnen we het woord Pannenkoekenboot weer noemen zonder dat Dunya verdrietig wordt om haar hoedje.