Een gescheiden vakantie

De titel zegt het al. Op vakantie naar Italië. Niet ik hoor. Maar papa. Papa en onze vier oudsten zijn op vakantie. Heerlijk een poosje vakantie vieren in Italië. Leven op pizza’s , spaghetti en heel veel ijs. 

Een paar maanden terug , ik nog hoogzwanger van onze 8e baby. Waren we wat aan het bedenken voor de zomervakantie. Aangezien ik eind mei bevallen zou en de baby nog zo klein zou zijn zag ik het njet zo zitten. Vakantie. Ik bedoel, tenslotte is vakantie vieren, zeker met zo’n groot gezin hard werken!  

We besloten dat hij met de vier oudsten op vakantie zou gaan, en ik met de vier kleintjes thuis zou blijven. Ik zie 11 uur autorijden met een kleuter , peuter, dreumes en baby echt niet zitten. Dus dit leek ons even de ideale oplossing. Zo beperkten we de grotere ook niet in hun doen en laten op vakantie, en de kleintjes slapen thuis toch beter dan in een vreemde omgeving en als er iemand slaap nodig had, was mama het wel. Dus! Zo ging het gebeuren.

En zo gebeurde het. Maar wat valt het tegen! Ja de oudsten hebben het leuk, ze vermaken zich enorm, springen van bruggen in meren, zwemmen de hele dag, eten zich rond aan ijs . Ja die komen niks tekort. Ook mijn man vind het niks zo. De kids zijn op pad de hele ah wat goed is, maar hij zit veelal alleen bij het huisje. Mist mij mist de kleintjes. ❤️ Ze waren koud een hele dag weg en toen begon het gedonder. Papa werd gemist. Onze kleine Rocky liep elke ochtend naar de keuken want als papa vrij was zat hij daar aan de koffie. ??‍♀️ Maar nu niet. En de dag erna ook niet. Gisteren keek hij door de brievenbus want hij zag echt papa in de auto! Kijk maar mama! Daar is papa! Slapen was drama, tig keer wakker. Zelfs als hij bij mama mocht slapen. Ook Co voelde het. Huilen huilen ? Niks was goed. Driftig en boos. Zelfs onze kleinste van 12 weken leek meer te huilen dan anders. 

Alleen Link ging nog redelijk. Hem kon ik duidelijk maken dat papa en zijn broertjes en zusjes een paar dagen weg zijn maar ook weer terug komen. Maar ook hij is het nu zat.

We videobellen. Sturen spraakberichtjes. We bellen. Maar man wat ben ik het zat! Na deze week kan ik prima solliciteren bij BabyTV. Tenslotte heb ik deze hele week in kleutertaal gesproken en gedacht. Zo erg, dat zelfs als ze op bed lagen , Brandweerman Sam nog steeds aanstond en ik ook gewoon keek!

Ik begon onze ochtend koffiemomentjes te missen om 5:30. Gewoon even die knuffel tussendoor en praten met een volwassene. 

Zelfs het zeuren van de meisjes over wie het eerst op de iPad mag, “want jij was gisteren als eerst en veeeeeeel langer dan ik!” Mis ik.

Ook merk ik nu eigenlijk hoeveel ze me altijd wel helpen. Hun taakjes die ze hebben, die ze soms uitzichzelf doen maar die we regelmatig moeten aankaarten. Die doe ik nu zelf natuurlijk. Maar wat waardeer ik dat nu nog veel meer! Want het zijn kleine dingen die ze doen , allemaal wat. Maar al die kleine dingen , zijn in je eentje een hele hoop extra. 

Conclusie. Wij doen geen gescheiden vakantie meer! Wij gaan volgend jaar wel kijken voor een groot vakantie huisje voor minimaal 10 personen. ( tips anyone?) want we missen elkaar. Ik mis mijn man en m’n kinderen. Nog eventjes geduld hebben , morgenavond komen ze weer fijn thuis. En voor dan bak ik een hele lekkere appeltaart. Want volgens Lars bak ik de allerlekkerste!