Een fractie van een seconde en je was weg

Een fractie van een seconde

Meer was er niet voor nodig. 

Opeens was je weg.

Je was zo heerlijk met Sam in de tuin aan het spelen en het hek zat dicht. Maar Luka was inmiddels terug en was in plaats van over de schutting te klimmen (wat hij normaal doet) dit keer als een normaal mens door de poort gegaan. Na een paar tellen bedacht ik me, dat jij niet op de bank zat waar de rest zich had gezeteld. De schrik sloeg ons om het hart, de poort stond open en jij was weg.....

Papa rende naar het plein achter het huis, waar je wel vaker rondjes fietst met je broers, of loopt je naar je vriendje of vriendinnetje die twee poorten verder wonen. Maar je was weg. Nog nooit ben je van het pleintje af gegaan, je bleef altijd zó braaf daar dat ik nu gelijk écht in paniek was. 

Mama ging rennen, Luka ging rennen en papa ging rennen nadat hij gauw alle pannen van de plaat had gehaald voor we ook nog brand zouden krijgen. Sam bleef nog even thuis zoeken. 

Overal in de buurt gezocht, geschreeuwd, en onze grootste angst onder ogen gezien door in de sloot te kijken. Iets wat je eigenlijk bijna niet durft. Meerdere rondes gerend, inmiddels blootsvoets want op hakken ging het niet zo soepel. De rondes werden groter, de angst ook.

Alles flitste door ons hoofd. Een wegrijdend busje (als hij daar maar niet achterin ligt), de sloot (oh hij is verdronken ik weet het zeker), de grote weg (straks is hij overgestoken) en ga zo maar door. De tranen liepen over mijn wangen, mijn benen trilden. Ik ging steeds harder schreeuwen maar je antwoordde niet. Inmiddels was de halve buurt (lichtelijk overdreven maar toch best een aantal mensen waar ik enorm dankbaar voor ben) uitgelopen en aan het zoeken. Ik dacht echt dat ik gek werd.

Maar dan eindelijk na iets wat wel een half uur leek te duren, maar feitelijk ongeveer tien minuten was kwam de buurvrouw de hoek om en zei tegen me dat je gevonden was......Ik barstte in tranen uit, dit keer vreugdetranen. Ik vloog naar huis waar je onwetend van hoeveel angst je ons hebt aangejaagd, op schoot zat bij papa die er al niet veel beter aan toe was als mama. Naast jou een hysterische Luka, want die heeft ook doodsangsten uitgestaan om zijn kleine broertje. En aan de andere kant onze koelbloedige grote held Sam. De enige die het hoofd koel hield en rustig ging zoeken. En die vond jou in de tuin bij een ander kindje, nog geen vier huizen verderop. Je bent dus ook eigenlijk niet van het plein gegaan, maar gaf ook geen sjoege op ons geroep. Maar je bent gelukkig heelhuids weer thuis!

Ik heb de grond onder mijn voeten voelen wegzakken.

Ik ben duizend doden gestorven.

Ik gaf iedereen de schuld, ook mezelf.

Ik ben banger dan bang geweest.

Ik dacht heel even dat ik je kwijt was.

Maar ik heb jou nog. 

En het mooie is, dat je dankzij iets wat uiteindelijk niet zo ernstig was als het leek, maar de angst en de blijdschap die des te heftiger waren, je weer weet wat écht belangrijk is. Gezondheid, samenzijn en genieten. Want je weet nooit of er nog een morgen komt, dat blijkt maar weer.

Koester je kinderen elke minuut van de dag, geniet, maak lol en hou je ogen goed open. 

Liefs, een hele blije mama.