Een explosie aan emoties.

De ontwikkeling van een dreumes en peuter gaat zo ontzettend snel. Ineens leren kindjes dat ze met emoties iets kunnen bereiken en leren ze emoties uitte. Alleen dat uitte van emoties is niet zoals bij volwassenen. Waar wij dit over het algemeen prima kunnen reguleren, moeten kleintjes dit nog leren. En dat veroorzaakt soms een explosie van emoties. En die explosie is soms voor ouders moeilijk thuis te brengen. Want er was toch niets aan de hand? We zaten gewoon rustig te eten…

Zo ook June, wij zitten bijvoorbeeld rustig te eten, ineens wordt ze boos of maakt ze drama om een heel klein onnozel dingetje. Dan denk ik echt; “Kind, maak het jezelf niet zo moeilijk”. Het gaat dan echt nergens over. Maar het kan dus zo zijn dat dit frustraties zijn van een situatie eerder op de dag. Ze kan ook moe zijn of ons gemist hebben. Een kind van een jonge leeftijd kan natuurlijk nog niet zeggen “Goh mam, ik heb een hele drukke dag gehad. Ik ben eigenlijk moe, heb geen honger en ik wil bij jou knuffelen.” Dat zou makkelijk zijn, toch mama’s?!

En dan kan er natuurlijk ook frustratie zijn van situaties die plots veranderen of iets wat een kind niet begrijpt. Toen ik ziek werd begin van dit jaar, wist June wel dat er iets was, maar ging gewoon verder met haar dingetje. Ze was in die drie maanden wel wat afstandelijker van mij en toen ik thuiskwam uit het ziekenhuis en er ineens een bed in de kamer stond, vond ze dat een beetje eng. Maar dat ontdooide snel en ze wende daar ook weer snel aan. Wij zijn nu een half jaar verder. En in deze leeftijd is een half jaar aan ontwikkeling heel veel. En dat verschil kon ik echt merken. Een tijdje geleden had mijn man kiespijn en werd zijn tand getrokken in het weekend bij de spoedtandarts. Toen mijn man thuiskwam, had hij natuurlijk pijn. En June wist echt niet om te gaan met die situatie…

Tegenwoordig is June bewust wat pijn is, wat ziek zijn is. Dus toen mijn man thuis kwam en op de bank lag te slapen, was zij heel lief tegen mijn man. Ging op haar stoeltje naast hem zitten en aaide zijn hoofd. Tegenover mij was dit een ander verhaal. Toen mijn man wakker werd en zij zag dat hij pijn had, wist ze niet zo goed hoe zij daar mee moest omgaan. June werd ontzettend druk, reageerde haar gevoelens op mij af middels bijten. En dat is voor mij een echt no-go. Dat gaat 15 stappen te ver. Ook al weet ik waar het vandaan komt…

Kinderen kunnen uit verschillende redenen bijten. Ik noem er een aantal; Door inderdaad frustratie, even niet kunnen omgaan met emoties. Zoals bij June op dat moment. Dat is niet gek te vinden, maar absoluut niet de bedoeling. Anders krijg je een kleine Suarez hihi. En dat wil je niet. Ook kunnen ze bijten uit ‘liefde’. Dit schijnt een dierlijk instinct te zijn. Moeders kunnen dit ook hebben. Dat je zoveel van je kind houdt dat je, je kind wel in zijn of haar wangetjes kan bijten. Kinderen hebben dit dus ook. Kinderen kunnen ook bijten uit gekkigheid natuurlijk. Wanneer je aan het stoeien bent en je kind even helemaal ‘gek’ is. En dan heb je nog, ik bijt iemand omdat ik geen aandacht krijg.

Zo zijn er nog wel meer redenen waarom kinderen bijten. Maar wij vinden welke reden het ook is, bijten is niet toelaatbaar binnen ons gezin. Of dit nou uit frustratie, woede of gekkigheid is. Dat gaan wij gewoon niet doen. En ik moet zeggen dat ik deze bijt fase best heftig vindt. Het schijnt te kunnen dat kinderen bijvoorbeeld gaan bijten, knijpen of slaan. Vaak komt dit voor bij wat ‘pittigere’ kindjes.

Als moeder voelde ik een moment van falen. Want ik wil mijn kind netjes opvoeden. En daar doe ik mijn best voor. Wij willen June fatsoenlijke normen en waarden meegeven. Toen ik mij ging inlezen, bleek dat meer kindjes dit doen en dit niet zozeer met opvoeding te maken heeft. Wat je er vervolgens mee doet wel.

Al met al, een pittige fase hier in huize Grotendorst.

Hoe gaan jullie met deze fases om?!

Bedankt voor het lezen!

Liefst,

Jamie-lee