7 jaar geleden
Een duwtje in de rug.
Als ik met beide kinderen op de fiets de berg op probeer te komen, krijg ik hulp uit onverwachte hoek.
Zwoegend en puffend probeer ik de berg op te komen. Hij is best stijl en hoog en mijn kinderen zijn dan ook nog eens niet bepaald de lichtste. Met de 30 kilo die ze samen wegen draagt dit er dan ook aan bij dat ik eerder achteruit dan vooruit ga.
"Mama? Gaat het een beetje?" vraagt mijn zoon.
"Ik kom de berg niet op." is mijn antwoord.
"Ik help je wel!
En ik voel 2 handjes in mijn rug die mij de berg op duwen.
Vertederd door zijn gebaar ga ik dan ook een stuk sneller fietsen en ik bedank hem dat hij mij de berg op helpt.
Als we eindelijk bovenaan de berg zijn, haalt hij meteen zijn handjes weg.
"Zo, nu moet je het weer zelf doen mama.."