Een dagje naar het bos met het gezin.

Voor als je het nog niet wist. Het leven als ouder is soms een hele onderneming. Even de deur uitgaan zit er niet meer in. Voor je kunt vertrekken is het noodzakelijk om alle spullen te pakken die noodzakelijk zijn. Wanneer je beiden ook nog wel eens wat vergeet kan het even de deur uitgaan een hoop tijd in beslag nemen. Wat er steeds vaker toe leidt dat we gewoon niet meer weggaan...

Struikelend over speelgoed, luiers en iets wat op een kat lijkt, baan ik mij een weg naar het koffiezetapparaat. Het was haar beurt om te blijven liggen. Dit hadden we besproken. Ze zeggen dat goede communicatie de basis is van een gezonde relatie. Op het moment dat ik wakker werd en haar met de slaapkamerdeur dicht nog steeds hoor snurken word ik hier weer aan herinnerd.

Mijn ogen krijg ik amper open. Het was een zware nacht vol onderbrekingen. Onze dochter slaapt de laatste week wat minder. Hierdoor val ik slecht in slaap. Het voelt alsof ik een schat bewaak, ieder geluid houdt mij wakker. Zelfs wanneer er geen geluiden zijn hoor ik ze.

De koffie doet mij goed. Ik maak onze dochter wakker, we lachen, we spelen, ik sloof me uit. Hoe slecht ze ook slaapt, ze wordt altijd wakker met een glimlach. Samen maken we de liefde van ons leven wakker.

Al weken willen we naar het bos. Alleen vinden we steeds een excuus om niet het huis te verlaten. Verder dan onze ouders en een paar vrienden komen we niet, wat we heerlijk vinden. Maar vandaag, gaat het echt gebeuren. 

We checken alles tien keer en zijn even later onderweg met de roestige familiewagen. Slurpend maken we de laatste salmiakballen soldaat. We zingen met volle mond een fout Bon Jovi nummer mee. “It’s my life, it’s now or never, i just wanna live for ever.” Terwijl we dit uit volle borst meezingen verslik ik mij en hebben we ondanks het formidabele rijgedrag van mijn vrouw toch de schrik van ons leven.

We komen aan op een parkeerplaats met twee Duitse auto’s en een groepje wandelaars, ze twijfelen of ze met of zonder Nordic Walking stokken op pad gaan. Aan de rechterkant zien we de duinen aan de linkerkant iets van een bos. Dit begint erop te lijken. Er ontbreekt alleen een voetpad.

Beïnvloed door alle Instagram foto's van gelukkige gezinnetjes in het bos betreden we de eerste en enige toegang die we tegenkomen. We nemen het ruiterpad met kinderwagen. Al gauw zit de wagen vast in de blubber en hebben we geen andere keuze om het hypermoderne karretje met kind erin op te tillen. - Koningin Beatrix in haar gouden koets was er niks bij- . Op het moment dat ik mijn voeten op verse bosgrond plaats en de kinderwagen neerzet, kom ik erachter dat mijn schoenen onder de poep zitten. 

Dat was de druppel, we tillen de koets van hare majesteit op en lopen daarna richting de auto. Wanneer ik ons wondertje in het autozitje wil plaatsen, zie ik dat ze een natte broek heeft en komen we er achter dat we toch iets vergeten zijn… Luiers!

Met een krijsend kind achterin de auto die naar poep en plas ruikt rijden we naar huis.

Dat stomme bos ook! Eenmaal thuis eten we pannenkoeken en keert de rust weer terug. We lachen om onze zoveel mislukte poging en besluiten om het los te laten.

Thuis zijn we het gelukkigst.

https://www.willemmeester.nl/