Een dag leven in een droomwereld

Verjaardagscadeau

Na bijna een jaar voorpret is het zover. We gaan Dunya’s verjaardagscadeau van Alice verzilveren. Een cadeautje voor twee verjaardagen: We gaan naar de Efteling! Op vrijdagochtend heel vroeg opstaan en al heel vroeg in de bus naar het station. Rond half elf zijn we er en Dunya is meteen onder de indruk van de sproeiers en de fonteinen die ze bij binnenkomst ziet. Het is een voorproefje voor de avondshow, maar Dunya wil het liefst blijven staan kijken naar het uitzicht. Ze geniet niet half of vluchtig. Ze kan heel lang kijken naar iets wat ze mooi vindt en dat roept spanningen op omdat wij toch wel graag verder willen lopen. Altijd schipperen, omdat ik het wel begrijp en er op zich wel geduld voor heb, maar het ook jammer vind als we niet zoveel mogelijk hebben gezien of gedaan als we in de Efteling zijn.

Sprookjesbos

Vooral het Sprookjesbos is een bezienswaardigheid en er komt ook geen eind aan. Ook kijken we live naar een optreden van Roodkapje en de Wolf van het programma Sprookjesboom. Het was jarenlang op televisie en Dunya heeft genoten van die pratende boom die verhalen vertelt over Roodkapje en Assepoester, de boze Wolf, de draak, lange Jan en al die andere sprookjesfiguren uit de Efteling. We zingen uit volle borst mee met het lied: “Er was eens een Sprookjesboom, een hele mooie Sprookjesboom. Er was eens een Sprookjesboom, in het Sprookjesbos.” En hij is er nog steeds! We komen hem tegen aan het eind van het bos. Zoals altijd eindigt hij zijn verhaal met de tekst: “Maar dat, lieve kinderen, dat is weer een ander verhaal.” Dan verlaten we het bos en gaat het makkelijker. De andere dingen zijn vooral om te doen en niet zozeer om naar te kijken. “Wil je in de Baron?” vraag ik aan Dunya. Ze kijkt vanuit de verte naar de beroemde en deels beruchte achtbaan die nog niet zolang bestaat. “Misschien” zegt ze optimistisch. Als we dichterbij komen vraag ik het nog een keer. Ik krijg geen antwoord. Als we eronder staan en zien hoe de wagentjes naar beneden storten wordt ze een beetje bleek. We lopen door. “Wil je nog misschien in de Baron?” vraag ik plagend. “Mamaaaaa!” roept ze geïrriteerd.

Joris en de draak

Samen met Alice gaat ze in Joris en de Draak. Ze heeft even staan kijken en vindt het niet eng. Maar als ze naar buiten komt vliegt ze mij om de hals. “Het was toch wel eng!” zegt ze, maar haar ogen glanzen van genot. En dan komen we bij de Droomvlucht. We moeten min of meer in een wagentje springen en gaan dan door een grot waar we de jaargetijden zien afgebeeld met heel veel figuren. Elfjes, kabouters, het spreekt bij Dunya ook erg tot de verbeelding. We kijken onze ogen uit en genieten volop. Aangezien er een korte wachttijd is wil Dunya nog een keer en deze keer maakt ze een nieuwe vlog.

Raveleijn

We hadden gekozen voor een dag dat het in Brabant nog geen vakantie is. Dat is een goede zet. Er zijn wat schoolreisjes, maar de wachtrijen zijn kort en we zijn overal snel aan de beurt. Al die mensen vind je nauwelijks terug in het park. Bijzonder is dat. Ik dacht dat de Efteling tot tien uur ’s avonds open zou zijn, maar om acht uur sluiten de attracties. Dunya is teleurgesteld. Zoveel nog niet gedaan. Ik beloof dat we een keer terugkomen. De Efteling is te groot om in één dag helemaal te bekijken. De voorstelling Raveleijn lijkt haar helemaal niks. Maar ze gaat mokkend akkoord. Al tijdens de show zie ik hoe leuk ze het vindt en geniet ik van haar geweldige lach. Als het afgelopen is, de ruiters verdwenen en de tribunes leeg blijft ze nog even hangen. Ze wil eigenlijk niet mee naar de uitgang. Toen we binnenkwamen hing er nog een groot doek, dat lieten ze vallen toen de show begon. “Ik wil zien hoe het doek omhoog gaat” zegt ze. Voor Dunya eindigt de show niet als de acteurs weg zijn, maar hoort daar ook bij hoe het decor of de tribunes worden opgeruimd. Een kijkje achter de schermen zou in veel gevallen voor haar een fantastische ervaring zijn. Altijd nieuwsgierig hoe dingen worden gemaakt. Ik vind dat wel bijzonder en ik stimuleer dat graag.

Bobslee

Mama is duidelijk niet de held van de drie, maar er moet tenslotte iemand op de tassen passen. Dan offer ik me wel op. Geen punt. Ik zwaai naar Dunya en Alice als ze in het schip zitten en ook in de bobslee zie ik ze uit de verte naar boven gaan. Ik krijg het er benauwd van als ik zie dat ze helemaal voorin zitten. Enthousiast komt Dunya weer naar me toe gerend. “Dit was zo cool!” roept ze. Voor haar was dit het hoogtepunt van de dag. Of toch de show van Ravelijn, of toch de Droomvlucht? Joris en de Draak in elk geval niet. Die was toch echt te eng. Ook de Pirania is een leuke ervaring. Het is natuurlijk geweldig als je met volwassenen in een bootje zit en dat die worden natgespoten. Dan lig je als kind helemaal dubbel.

De Pagode

Ik had nog graag in het Carnaval festival gewild en de Pagode. Een geweldig uitzicht. Als kind ben ik hier voor het eerst geweest. Ik woonde toen nog heel ver weg. In the middle of nowhere destijds. En een uitstapje naar de Efteling was natuurlijk een uniek moment. Zoiets zou bijna niet denkbaar zijn dat je dat vaker dan één keer meemaakt. En juist die dag regende het. Het was een dag vol regen en mist en de Pagode was een leuke ervaring, maar het beoogde uitzicht bleef uit. Maar ik heb wel genoten van heel veel andere dingen. En dan vooral van het gezicht van Dunya als ze ergens uit kwam wat ze geweldig vond.

Rare wereld

Ik ben er trots op hoe ze zich verweerd. Ze heeft weinig slaap gehad en ze moest heel vroeg opstaan voor een lange reis. Uiteindelijk gaan we nog eten halen bij de Chinees en liggen we allemaal rond elf uur pas in bed. Allemaal uitgeteld. Alice moet nog snel haar verjaardagscadeautje uitpakken en weet nu al dat ze, zodra wij vertrokken zijn de volgende dag, Flikken Rotterdam gaat kijken! Geen puf meer om bij te kletsen, dat komt de volgende keer wel weer. Dunya slaapt al voor ik goed en wel in bed lig. Ik lees nog even op mijn telefoon het laatste nieuws. Nice, Turkije, en ik kijk naar het slapende hoofdje van Dunya tussen de vele knuffels die ze meegenomen heeft. Slaap maar zacht meisje, morgen word je weer wakker in een vreemde wereld. Geniet nu maar na van alle sprookjes die je hebt gezien en beleefd vandaag. Droom maar over die mooie wereld die we vandaag voorgeschoteld kregen, voordat we weer in de buitenlucht stonden.

Strijd

De volgende dag komt natuurlijk de ontlading. Bij vlagen is er een enorme strijd. “Ik ben niet moe!” krijst Dunya als ik zeg dat ze misschien beter even kan gaan liggen zodat het daarna weer wat beter gaat. Om dan ’s avonds in bed weer sorry te zeggen voor haar gedrag en dat ze toch wel erg moe was. Ik weet het. Ik weet het. Het maakt het niet makkelijker, want we kunnen afspraken maken, op zo’n moment helpt helemaal niks. Maar komt tijd, komt raad. Ik modder soms maar een beetje aan en ik ben af en toe bang voor het oordeel van anderen als het weer eens misgaat. Maar ik doe mijn best, meer kan ik niet doen. En ik trek alles uit de kast om het haar en ook mij wat makkelijker te maken. Een toverstokje zou handig zijn in zo’n geval.

Batterij opladen

Gelukkig staan er zoveel leuke en mooie en ontroerende momenten tegenover dat ik daarmee de batterij wel weer kan opladen. Het komt goed met ons. En we gaan de komende vakantie wel een beetje rustig aan doen. Ik heb de weken niet te vol gepland en wil dat graag zo houden. Uitrusten is ook belangrijk en structuur. Maar dat is niet mijn sterkste kant. We zullen zien. We slaan ons er wel doorheen. Ondanks dat de zomervakantie lang duurt en best zwaar is met z’n tweetjes, weet ik zeker dat ie weer zo om is en dat we ons prima gaan vermaken. Dat doet me denken aan morgen, want dan..... Maar dat lieve mensen, dat is weer een ander verhaal!

Neem ook een kijkje op mijn Vind ik leuk pagina op Facebook. Zo ben je als eerste op de hoogte als er een nieuwe blog van mij verschijnt!