Een brief voor mijn kleine dreumes.

In mijn vorige blog heb ik al verteld over mijn gedachtes die voortkomen uit mijn stuiterende hormonen, en ook deze blog word eigenlijk geschreven door mijn hormonen. Een brief, voor D. mijn dreumesje van bijna 2 jaar.

Lieve lieve D.

Wat ben jij de afgelopen tijd gegroeid, in meerdere dingen. Sociaal, fysiek en emotioneel. Ineens zie ik het, dat je nu al zo'n groot mannetje bent geworden maar aan de andere kant nog steeds mama nodig heb. 

Jij bent mijn eerste kind, ook mama moest en moet nog steeds een hoop leren en jij ook, de wereld die beklimmen wij samen en ook al weet ik dat ik het niet altijd juist doe, fouten maak en me geduld gauw verlies, weet dat ik alles doe uit liefde voor jou en het beste met je voor heb.

Maar lieve lieve D. wat groei jij hard, in de lengte en in je gezicht. Ineens zie ik dat jij geen baby meer bent, niet meer het dikke kleine propje wat je was toen je te wereld kwam. Je bent ineens een mannetje met een eigen wil en die denkt dat hij alles al kan. Ik doe mijn best om je te laten groeien, maar soms wil ik je gewoon graag bij me houden als het schattige baby'tje wat je was.

Maar onthoud altijd lieve D. hoe hard je ook groeit, in welke manier dan ook, ik altijd je handje vast zou houden, je zou knuffelen als je dat nodig heb en je zou troosten als je mijn schouder nodig heb. De fouten die ik maak, maak ik voor jou en straks met je nieuwe broertje erbij gaan we met z'n allen nog meer fouten maken, liefde hebben en geluk tegemoet.

Je blijft mijn kleine eigenwijze dreumesje,

I love you to the moon and back. Mam ♡