Een bibberend meisje

Leeg balkon

“Oh nee, het regent weer!” zeg ik tegen mijn buurman die op ons balkon een sigaretje staat te roken. Omdat we nieuwe ramen krijgen staan er steigers om het huis. De balkons moeten leeg. Hij heeft op een dag dat ik aan het werk was alle rotzooi van mijn balkon in vuilniszakken gedaan en beneden weggegooid in de container. Ik ben onder de indruk van zoveel hulpvaardigheid en daadkracht van zijn kant, maar ben er erg blij mee. “Je kunt wel een tafel en stoelen hier neerzetten” lacht hij. “Je hebt nu ruimte zat!” Dunya vond het in eerste instantie maar eng zo’n leeg balkon. Dat we binnenkort hulp krijgen bij het op orde brengen van ons huis vindt ze helemaal beangstigend. “Dat ben ik niet gewend” zegt ze.

Gevallen

“Ik moet Dunya van school halen” deel ik mee. Hij dooft zijn sigaret en loopt mee naar de deur. Ik gris nog snel een jas voor haar mee, want ze heeft alleen een vest aan. Ik fiets naar school en merk dat de regendruppels nog steeds warm aanvoelen. Gister regende het enorm. Ik ben drijfnat geworden toen ik Dunya tussen de middag ging ophalen, maar koud was het niet. En nu vallen er weer warme regendruppels, alsof iemand boven de kraan niet dicht heeft gedaan. Het druppelen houdt snel op. Even later komen de kinderen van groep 5/6 naar buiten met de juf. Dunya bibberend in haar nieuwe bloesje. Ik frons, wil meteen vragen waar haar vest is. Als ze het koud heeft, moet ze toch iets aantrekken. Maar ik wacht even wat de juf gaat zeggen, want die loopt niet voor niets met haar mee. “Dunya is in een plas gevallen!” vertelt ze. “Al haar kleren zijn vies. Maar gelukkig hadden kinderen gymkleren bij zich!”

Schone kleren

“Ik heb een jas voor je meegenomen!” zeg ik gehaast. Wat ben ik blij dat het even regende. Anders zat ze nu verkleumd op de fiets. “Bel me de volgende keer!” zeg ik dringend tegen Dunya. “Als ik thuis ben, kom ik meteen schone kleren brengen. Dan hoef je niet te bibberen in korte mouwen!” Ze knikt klappertandend. Ik neem haar tas over, pak haar fiets en spoor haar aan om op te stappen. Hoe eerder we thuis zijn hoe beter, dan kan ze even wat warms aantrekken. “Mag ik iets anders aan?” vraagt ze op de trap. Ze heeft een joggingbroek van een klasgenootje aan en blote voeten. “Natuurlijk!” zeg ik. “Daarom zijn we meteen naar huis gegaan. Pak maar wat uit de kast!” Even later heeft ze een appeltjesgroen rokje aan en een Frozenlegging. Over haar witte bloesje dat als enige schoon is gebleven, draagt ze een mintgroen vest. Op de legging na is alles nieuw. Het kwam gister als een pakketje binnen en ze kan meteen alles uitproberen.

Bioscoop

“Hoe kwam je nou ineens te vallen?” vraag ik Dunya. “Ik wilde de schommel duwen, maar die ging een beetje scheef en toen viel ik. In een plas.” Aha, tja, wat zal ik zeggen. Knap gedaan eigenlijk wel. “Dacht je dat ik boos zou worden?” vraag ik ineens. Ze schudt haar hoofd. Welnee, ze weet wel beter. Als ik Dunya weer op school breng die middag, zitten de kinderen allemaal met hun gezicht naar het digibord. Juf Iris, de stagiaire, is vandaag voor het laatst. Vanmiddag is de klas omgebouwd tot bioscoop, inclusief kaartje. Welke film ze gaan kijken is nog even een verrassing, maar leuk is het al wel. Ik besluit thuis meteen de kleren in de wasmachine te gooien die nat zijn. Als ik ze uit de tas haal zie ik ineens dat ze niet alleen nat zijn, maar onder de modder zitten. Oei, eerst maar uitspoelen. Er komt een hoop zand uit. Daarna maar even inspuiten met een inweekmiddel en dan in de wasmachine. ’s Avonds is het allemaal weer schoon.

Spartelvijer

De dag ervoor stond de straat vlakbij school helemaal blank. Er stond een hek voor. “Heb je de nieuwe spartelvijver al gezien?” vroeg ik aan Dunya. Het is sowieso één en al modder rondom de school. Wat wil je ook met een bouwterrein in plaats van een schoolplein? Ook het speelpleintje waar ze schommelen en voetballen staat vol met water. Ze zijn dus toch gaan spelen daar, met de valpartij van Dunya als hoogtepunt. Nou ja, dat kan gebeuren. Gelukkig heeft de wasmachine er geen problemen mee. Die is blij dat ie wat te doen heeft. En Dunya heeft weer droge kleren aan en sokken met gympen aan haar voeten, in plaats van blote voeten in de sandalen. Ze kan er weer even tegen. “We praten er niet meer over!” deelt Dunya mee als ze die avond onder de douche staat. “De juf zegt ook steeds: ons valkind!” Ik glimlach. “Ach lieverd, dat is een beetje plagen. Daar kun je best tegen. En dat zal na het weekend wel weer over zijn.” Als ze naar bed gaat zegt ze: “Ik zal het wel moeilijk vinden volgende week donderdag om naar school te gaan. Dan zie ik juf Iris niet meer!” Ik had na schooltijd tranen verwacht, maar het bleef bij een dikke knuffel voor de stagiaire en daarna ging ze vrolijk naar Aikido. Ze kan er toch steeds iets beter mee omgaan.

Je kunt mij nu ook volgen op de vind ik leuk pagina voor mijn blogs. Daar vind je de link naar al mijn blogs en zo blijf je altijd op de hoogte als er een nieuwe blog van mij online staat op Mamaplaats.