Snap
  • Kind

"Echt niet oma, ik deugwel."

Ons zoontje is pas laat gaan praten, maar nu lijkt het alsof zijn taalontwikkeling in een stroomversnelling is gekomen.

Toen Sam ongeveer een jaar oud was begon het op te vallen dat hij soms niet alles wat er om hem heen gebeurde goed leek mee te krijgen. We moesten meestal eerst oogcontact of fysiek contact met hem maken voordat we zijn aandacht kregen. Ook op het KDV waar hij 2 dagen per week heen ging begonnen ze zich zorgen te maken. 

Uiteindelijk zijn we via allerlei omwegen bij een KNO arts terecht gekomen, die maar 2 seconden in zijn oor hoefde te kijken om de diagnose te stellen: Zijn trommelvliezen stonden zo bol van het ontstekingsvocht erachter dat we ons voor moesten stellen dat Sam alles om zich heen hoorde alsof hij contant onder water was. Ze verbaasde zich erover dat hij geen pijn aan gaf en concludeerde dat zijn hoge pijngrens er waarschijnlijk voor gezorgd had dat we er pas nu achter kwamen.

De week erop moest hij al direct terugkomen voor een operatie; hij kreeg trommelvliesbuisjes aan beide kanten. Het was natuurlijk voor iedereen even spannend, vooral de narcose, maar gelukkig ging alles goed en ging er na de operatie een wereld voor hem open. Helaas bleven de ontstekingen en looporen maandelijks terugkomen, dus kreeg hij toen hij 2 jaar was voor de tweede keer buisjes. 

Zijn taalontwikkeling was rond zijn tweede jaar ook nog steeds niet echt op gang gekomen, dus op advies van het consultatiebureau zijn we naar logopedie gegaan. Sam vond het vooral erg gezellig bij de logopediste, maar praten, nou nee hoor, waar is dat eigenlijk voor nodig? Dus op naar het audiologisch centrum om te kijken of hij geen definitieve gehoorschade had opgelopen die zijn taalproblemen zou kunnen verklaren.

Gelukkig waren zijn oren in orde en konden we dat dus uitsluiten als oorzaak. Sam was verder een hele vrolijke dreumes en we konden met handen en voeten prima met elkaar communiceren. Wij hebben onszelf dan ook nooit zo'n zorgen gemaakt over zijn taalontwikkeling en vonden het belangrijker dat hij lekker in zijn vel zat.

Het is soms moeilijk om dan weerstand te bieden aan alle opmerkingen vanuit de omgeving; "nou, hij is ook laat met praten", "misschien is er wel iets anders aan de hand met hem", tot aan: "misschien is hij wel autistisch." Toch hebben wij er altijd in geloofd dat hij het gewoon lekker op zijn eigen manier en tempo wilde doen en hebben we hem daar de ruimte voor gegeven. 

Toen Sam 2,5 was leek hij opeens te ontekken dat je met taal van alles voor elkaar kunt krijgen. Hij had blijkbaar alle woorden die hij in de afgelopen jaren had gehoord gewoon op zijn harde schrijf opgeslagen en er kwamen iedere dag wel een paar nieuwe woorden uit. Binnen 4 maanden ging hij van 37 woordjes (ja, ik had ze geteld en opgeschreven) naar 2- en 3 woord zinnen en was zijn taalproductie zo vooruit gegaan, dat we niet eens meer een indicatie voor logopedie konden krijgen. 

Nu liggen we meerdere malen per dag in een deuk door wat hij allemaal te vertellen heeft. "Zeg schatje, wat heb je nu op je knie, hoe kom je aan die schaafwond?" "Nee mama, niet schaafwond, schaaphond toch." Als het etenstijd is en ik blijf naar de zin van Sam iets te lang in de keuken staan praten met een vriendin dan is het vanuit de kamer: "Hou eens op jongens, ik wil eten." Hij presteert het om in een volle treincoupé iedereen aan het lachen te krijgen door enkele malen achter elkaar heel hard te verklaren dat mama toch echt gek is, en gisteren toen oma tegen hem zei: : Wat ben je toch een deugniet" antwoordde hij droog: "Echt niet oma, ik deugwel!"

9 jaar geleden

Ha Evelien, Fijn dat ik je met mijn blog een beetje een hart onder de riem heb kunnen steken... Dat was ook wel een klein beetje de bedoeling eigenlijk ;-) Tegenwoordig lijkt het soms alsof je er als ouder snel op wordt afgerekend als je kindje zich niet helemaal via de gangbare lijnen ontwikkelt. Natuurlijk is het goed om alert te zijn op eventuele 'problemen' in de ontwikkeling, maar uiteindelijk is ieder kind een uniek wezentje wat de ruimte moet krijgen om zich op zijn of haar manier en eigen tempo te ontwikkelen.

9 jaar geleden

Mooie blog hoor... fijn te horen dat kinderen bij 2,5 ook nog een sprong vooruit kunnen laten zien. Ik ben zelf logopedist en heb altijd gezegd: Je zult zien dat mijn kind ook pas laat gaat praten. En ja hoor! Hij is nu bijna twee en praten ho maar! Hij wil heel veel zeggen, maar gebruikt een klein arsenaal aan woordjes. Bah is bijvoorbeeld 'weg', maar ook 'gevallen' en 'vies' en 'au'. Ik ben met hem nu bezig om hem wat gebaren aan te leren. En die pakt hij goed op. Om me heen krijg ik reacties als: als je hem gebaren leert, hoeft hij toch ook niet te praten. Ik ben van mening dat een kind wat zich wel uit kan drukken met gebaren toch uiteindelijk ook wel gaat praten. Het is alleen een beetje frustrerend omdat ik zelf logopedist ben en ik weet hoe de ontwikkeling van het gemiddelde kind verloopt. Onze zoon was vroeg met draaien, vroeg met kruipen, op zich op tijd met lopen. Zijn eerste woordje kwam met 9 maanden. Dus ik dacht, dat gaat lekker. Maar nu zijn we een jaar verder en zijn we qua spreken toch nog niet echt verder. Ook mijn zoontje geeft niet aan dat hij pijn heeft oid. Dus voor mij ook geen vermoeden van een verminderd gehoor. Misschien toch eens in mijn achterhoofd houden bij een volgende afspraak op het CB. En met jou blog in mijn achterhoofd dat het ook met 2,5 jaar nog wel goed kan komen! :)

9 jaar geleden

Hahahha, prachtig!