Dreigen, het hoort bij de opvoeding

Vandaag zat ik samen met een collega op het schoolplein. Mijn kleuterklasje speelde fijn buiten en ik raakte aan de klets. Zij weet inmiddels veel over Lauren en ik deelde dan ook vol trots dat ze gisteren voor het eerst zonder zetpil heeft gepoept op de wc. De zakjes forlax worden nog intensief - lees 3 maal daags- ingenomen met water.

Lauren moest plassen. Toen ze op de wc zat zei ik ga ook maar proberen te poepen, ik dacht even van nu moet ze, anders krijg je zo een zetpil. Het voelde zo slecht, maar ik wilde gewoon dat ze zou gaan poepen. Er kwam een inimini keuteltje uit. Rete trots dat ze was en ik ook. Toch kreeg ik er buikpijn van. Ik maakte haar angstig en dat wilde ik niet, maar ze moest anders echt een zetpil. Ze had immers alweer 5 dagen niet gepoept.

Meteen werd papa gebeld, videobellen, om het nieuws te vertellen. Een cadeautje kopen was dan ook erg belangrijk om deze mijlpaal te vieren. 

Die avond kwam ze ineens naar mij toe lopen, mama ik heb pijn, met traan oogjes, dus ik vroeg waar ze pijn had en ze zei ik haar buik. Ik vroeg of ze moest poepen, maar dat hoefde ze niet.

Niet veel later gingen we naar boven, boekje lezen, tandenpoetsen en plassen. Dit keer noemde ik weer probeer  maar te poepen anders moet je zo weer een zetpil en ja hoor daar kwam een hele grote poep! Woehoeeeee weer groot feest! Vol trots begon ze te dansen en ontstond er na de tranen van pijn een mega grote glimlach op haar gezicht. 

Ik voelde mij helemaal happy.

Een beetje dreigen met... maakt het in dit geval alleen maar goed. Het hoort Een beetje bij de opvoeding.

Wat vind jij? Heb jij ook wel eens zoiets mee gemaakt?