Doorslapen, wat is dat?

Ik schrijf dit stukje niet om voor een of andere slaapmethode te preken, maar gewoon zodat andere mama's met ongeveer het zelfde "probleem" weten dat ze niet de enige zijn....

Het begin...

Na een vervelende bevalling, waarbij dochterlief er flink van gelust heeft, begint de ellende. Ze huilt niet, ze krijst! Volgens de artsen zijn er geen medische problemen dus ik wijt het maar aan de bevalling.

En ja natuurlijk huilt een baby en dat ze wat onrustig is komt vast ook door die bevalling. (Ik moest toch iets de schuld geven!)

Er volgt een periode van 6 maanden inbakeren en nachtvoedingen en nachtelijk getroost en uiteindelijk ligt ze tussen ons in. Niet mijn ideale situatie, maar ik ben helemaal kapot en nu slaapt ze tenminste even... Weg roze wolk.

Na een half jaar.....

Maar ook tussen ons in slaapt mevrouw steeds slechter (lees minder!) en we zijn weer terug bij af. Dus zijn we elke nacht minstens 3 uur kwijt aan het troosten, rondlopen en flesjes geven. Ze huilt eigenlijk altijd meteen als ze wakker wordt, of het nou overdag of nacht is. Het enige geluk is dat onze oudste dochter overal doorheen slaapt. Ik besluit haar gewoon in haar eigen bed te leggen zodat we in ieder geval een paar uurtjes slaap kunnen pakken, maar oh wat is dit vermoeiend! Mijn humeur wordt er beslist niet beter van en de rest van het gezin moet het regelmatig ontgelden, en daar baal ik natuurlijk stevig van!

Het lijkt wel of het probleem steeds groter wordt. Naast het wakker worden en huilen 's nachts wil ze nu zelfs niet meer haar slaapkamer in. Op de trap voelt ze al aan hoe laat het is en begint hartverscheurend te huilen. Daarbij grijpt ze met haar kleine knuistjes in mijn lange haar met de vastberadenheid om nooooooit meer los te laten! Het is dus letterlijk een gevecht om dat kind in bed te leggen.

Ik besluit mijn verhaal eens te doen bij het consultatiebureau. Foutje bedankt! Ik krijg een heel verhaal over me heen waar uit blijkt dat het mijn eigen schuld is dat ze niet slaapt. Ik krijg ook een folder mee met een slaaptraining voor peuters. Nou daar heb ik wat aan. Ook willen ze wel even thuis komen kijken! (Ik heb haar echt niet in de wasmand liggen of zo) Als ik sarcastisch zeg dat het wel een echte service is dat ze ook 's nachts komen, is de dame gepikeerd en wordt het aanbod ingetrokken. Ik kan naar huis met een rot gevoel en ben geen meter verder... Dus ik ga maar gewoon door met troosten, wandelen en voeden.

Een jaar...

Mensen feliciteren me met de eerste verjaardag van onze dreumes en het enige wat ik denk is: Hoera, al een jaar lang elke nacht te weinig slaap, zucht...

Ik ben er helemaal klaar mee en realiseer me dat als we zo verder gaan ik en mijn man er beide aan onderdoor gaan, laat staan ons huwelijk. Ik neem, het tot nu toe, moeilijkste besluit in mijn leven. Ik laat haar gewoon huilen. Heel "stoer" breng ik haar naar bed en zeg dat ze kan huilen wat ze wil vannacht, maar mama en papa komen niet naar je toe. Ze kijkt me aan alsof ik gek ben en het dagelijkse naar bed gaan gevecht begint, gewoon zoals normaal. En inderdaad, ze wordt wakker om een uur of 1 en begint te jammeren. Dat gejammer haat over in huilen en na een tijdje in luidkeels gekrijs! Met kromme tenen lig ik in bed en moet mezelf regelmatig streng toespreken NIET GAAN KIJKEN! Na 3! uur is het stil. Ik durf niet te gaan kijken, bang dat er iets mis is. Om 7 uur wordt ze vrolijk wakker en ze begint niet te huilen. Een mijlpaal!

De volgende nacht probeer ik het weer en natuurlijk krijst ze er op los, maar "slechts" anderhalf uur. Goh, da's al de helft minder! Ik besluit door te zetten. En warempel, het gekrijs wordt steeds minder en overdag slaapt ze ook veel langer, en ze wordt niet meer huilend wakker, maar gaat zelfs spelen in bed!

Nu (15 maanden).....

Het is bijna niet te geloven maar onze dreumes "slaapt door"! Natuurlijk wordt ze nog wel eens wakker maar dan speelt ze even en valt na een paar minuten weer in slaap. Ik krijg dus weer voldoende slaap en dat komt iedereen ten goede ;) Ze blijft een hele lichte slaapster, maar daar kan ik wel mee leven hoor!

Was het mijn eigen schuld of gewenning? Misschien wel. Maar misschien was het toch die bevalling ;)

Niemand die het weet, maar ik zit nu eindelijk op mijn roze wolk...