De Zonnegroet bij yoga

Stapelbed

“We gaan echt niet het stapelbed doen!” belooft Dunya. “Dat zei je de vorige keer ook” mopper ik. Het is weer tijd voor de ouder- en kindles bij yoga en elke keer ga ik de mist in met het stapelbed. Je kind optillen met je voeten. Nou geweldig om te zien, maar ik krijg haar niet omhoog. En na afloop heb ik dagen rugpijn. Maar als ik daar ben wil ik niet achterblijven en denk ik dat wat andere moeders kunnen, kan ik ook. En dat is nou net niet helemaal waar. Er zijn wel honderd redenen te bedenken waarom niet, maar eigenlijk is dat niet zo interessant. Het is nou eenmaal zoals het is. Natuurlijk ga ik mee. Maar het hoort een beetje bij de show om te protesteren. “Echt niet!” pleit ze nog maar eens. “De juf heeft het zelf gezegd! We doen het niet, omdat jij het niet leuk vindt!” zegt ze. “Oh, je hebt het verteld?” vraag ik quasi verontwaardigd. “Nee, dat had ze in je blog gelezen” zegt Dunya onverschillig. “Maar als jij echt niet mee wilt, dan mag Asli mee. Dat heb ik afgesproken!” Dat is dan toch mijn eer te na. Natuurlijk ga ik mee naar yoga. Al is het maar om de juf gedag te zeggen.

Speelgoed

Afgelopen winter vond Dunya dat ze lang genoeg yoga had gedaan. Het werd een beetje saai, steeds hetzelfde. Begrijpelijk wel. “Dus je gaat echt niet meer?” vroeg ik toen de mail binnenkwam dat ik haar weer kon opgeven. Ze schudde haar hoofd. “Oké, dan mail ik juf Karin dat je niet meer komt!” Ze had zolang les gehad dat ik het raar vond om haar zomaar niet meer op te geven. Zoiets rond je dan toch even goed af. Er kwam een leuke mail terug dat ze het begreep. Dunya wilde ook graag wat tijd hebben voor vriendinnetjes, buiten spelen, binnenspelen, etc. Stapels speelgoed waar ze geen tijd voor heeft. De juf schreef ook dat ze haar ging missen en wat ze allemaal zo leuk vindt aan Dunya. Ik vertelde het aan Dunya en die zei opeens: “Maar ik ga wel door met yoga!” Ik keek haar verbaasd aan. “Je wilde niet meer toch? Ik heb het je nog gevraagd!” Ze heeft zich duidelijk bedacht. Wat nu? Voet bij stuk houden omdat ze gezegd heeft dat ze niet wilde en ik haar daarom niet opgegeven heb? Waarom eigenlijk? Ik schrijf haar alsnog in en ze wordt geplaatst.

Yoga-groet

We beginnen de les met de yoga-groet. Namasté, met de handen bij elkaar. De kinderen laten ook de zonnegroet zien. Ze hebben ook zelf vorige week nog eentje bedacht, maar ze weten niet meer precies hoe die gaat. Het is leuk dat ze ook hun eigen inbreng hebben en hun eigen creativiteit daarin kwijt kunnen. Het wordt een relaxte les. Veel massages en stilte en vaak rustig liggen. Ik mag ook Dunya masseren met een veertje. Dat kietelt soms en dan giechelt ze. Al dat masseren, tenminste moeder en kind, vind ik wel leuk. Toch is yoga niet ‘mijn ding’. Wat dan wel? Geen idee. Misschien moet ik toch iets aan sport gaan doen. Nu ik gestopt ben met M&M’s eten, moeten de kilo’s langzaam afnemen. Als ik dan ook nog ga sporten, vliegen ze eraf. Dat is nog leuker en motiverender. Maar ik fiets ook veel, dus wie weet gaat het best snel. Het belangrijkste is dat ik het volhoud. Als ik bij yoga mezelf zie in de grote spiegels, schaam ik me. Het is toch te erg voor woorden! Wat voor excuus heb ik om te snoepen. Het is een gewoonte en het is verslavend. Maar ik wil niet zo zijn als nu, dus moet er iets gebeuren.

Jip en Janneke

Aan het eind van de les gooit Dunya de koekjes in de kring. We gingen iets voor de juf halen en toen had Dunya ineens Jip en Janneke koekjes in haar hand. Likkoekjes. “Voor de kinderen” zei ze. Ach ja, leuk toch. Voor de juf hebben we een chocoladereep met 'Thank you' erop. En Dunya schrijft een kaartje erbij. Op de voorkant staat: “Knuffel uit Amsterdam” en dat is wel heel toepasselijk. Ze is tenslotte nogal van de knuffels. Ze schrijft er iets op en laat dan alle kinderen hun naam erop zetten. Leuk idee, had ik niet aan gedacht. Van de juf krijgen we allemaal een kaart met de giraf van Yoga Leentje, de yogaschool waar ze les geeft.

Salsa-les

We gaan boodschappen doen en op de terugweg moet Dunya heel nodig naar de wc. Ik stuur haar weer bij Volta naar binnen. Daar kennen ze haar en zij kent de weg. Ze komt er al jaren voor yoga en ze zijn altijd heel vriendelijk voor kinderen.  Als Dunya terug is ziet ze juf Karin dansen in de zaal beneden. We mogen binnen kijken en dat doen we. Salsa-les. Dunya geniet ervan en vindt het geweldig om te zien hoe de juf dansles krijgt. Als de muziek stopt gaan we naar huis. Nog een knuffel voor de juf en nog eentje. “Jij bent altijd zo lief!” zegt ze tegen Dunya. En ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden. Fijn dat de juf alleen de leuke ervaringen heeft onthouden. Ik kan me herinneren dat ze in het begin best wel vaak boos wegging omdat ze niet hadden getekend, terwijl ze dat meestal wel deden aan het eind van de les. Daar kon ze moeilijk mee omgaan. Het was zo erg dat ze nooit meer naar yoga wilde. Gelukkig was ze dat een paar dagen later weer vergeten. Nou ja, niet vergeten, maar ze liet het los. Ze heeft les sinds ze in groep drie zat. En als ik op mijn telefoon zoek naar foto’s van yoga, kom ik foto’s tegen van jaren geleden. Op die foto’s doet ze zonder problemen met de juf het stapelbed. Ze is gegroeid, in alle opzichten. En als ik die foto bekijk, zie ik hoe enorm ze veranderd is de laatste jaren. Hoe hard gaat het. Zo is ze een baby en zo gaat ze naar groep zes!

Ijsje eten

“Bespreek dan met de juf dat je graag weer wat andere dingen wilt leren. Ik weet zeker dat ze daarvoor open staat!” Dus dat doet ze meteen de eerste les. En ze gaat door. Ook volgend jaar. De groepen worden aangepast, zodat ook Dunya mee kan doen als ze in groep zes zit. “Ik ga Asli vragen of ze ook mee wil doen!” roept ze. “Ja!” zegt juf Karin. “Goed idee!” Dunya aarzelt. “Maar ze zit wel in groep zeven...” zegt ze dan. “Dan doen we toch gewoon alsof ze in groep zes zit!” lacht de juf. Dat vindt Dunya een goed idee. Het zou leuk zijn, volgend jaar samen met haar buurmeisje op yoga. Eerst vakantie. “Hoelang zien we elkaar niet?” vraagt ze aan de juf. “Nou dat duurt best wel lang!” zegt ze. “We beginnen pas in oktober weer...” Dunya kijkt sip. “Maar je kunt altijd bellen als het te lang duurt. Dan gaan we een keer een ijsje eten!” Haar gezicht klaart op. “Ja mama? Mag dat?” Alsof ik ooit ergens nee op zeg.....