De vuurvliegjeslampion

Zwangerschapsverlof

Dunya komt uit school met een lampion die niet helemaal af is. Ik moet dat even oplossen. Hallo! Ik ben niet technisch en heb geen idee hoe de juf dit bedacht heeft. Ik ben er uren mee bezig en ben de wanhoop nabij. “Er zit niks anders op. We moeten de juf bellen......” zegt Dunya met tranen in haar ogen. “Echt niet!” zeg ik. Los van het feit dat ik geen telefoonnummer van de juf heb, is deze juf net met zwangerschapsverlof gegaan. Die gaan we niet lastigvallen met vragen over een lampion. Natuurlijk mopper ik. Daar ben ik goed in. “Waarom heb je op school niet wat beter doorgewerkt? Jij dacht zeker dat ik dit wel even zou regelen.” Dunya reageert meteen: “Ja, want jij bent een juf!” Daar heb ik even niet van terug.

Lege flesjes

Ik had begrepen dat ze dat vanaf groep vijf niet meer zouden doen, dus alle lege flesjes die ik kon vinden heeft Dunya naar de kleuters gebracht. Dan komt ze thuis met het verhaal dat ze een leeg flesje nodig heeft. Oeps, ik heb helemaal niks meer! Na lang zoeken vind ik er toch nog twee. Maar uiteindelijk wil ze een grote fles. Vooruit dan maar. ’s Middags komt ze helemaal uitgelaten de school uit. “Juf Melanie is zo slim. Die is echt niet gek in haar hoofd!” zegt Dunya opgewonden als ze uit school komt. “Hoezo?” vraag ik, me afvragend of ik ooit iets anders heb beweerd. “Nou ze zei dat alle kinderen waarschijnlijk een lampion maken van een Minion. Daarom maken wij een vuurvliegjeslampion, want die heeft niemand! En ik denk dat ze daar gelijk in heeft. Dat heeft ze heel goed bedacht!” Ik schiet in de lach. Het is inderdaad een slimme manier om het te brengen, want zo te horen zijn de kinderen er helemaal in mee gegaan. “De juf is niet koek-koek!” roept Dunya nog maar een keer.

Gloeistaafje

Heel origineel die vuurvlieglampion, maar ik heb geen idee hoe ik dit moet regelen. Na lang proberen met wol krijg ik m een beetje in evenwicht. Hier moeten we het maar mee doen. Helemaal geweldig is ie niet. Dan moet er een gloeistaafje in en het lampenstokje moet apart. Die lampjes waren nog een uitdaging vanmiddag. Ik had er vorige week twee gekocht en opgeborgen ergens in huis. Dat moet ik nooit doen, opbergen. Dan ben ik alles kwijt. Dus ook de stokjes. Waar ze liggen weet ik nog steeds niet, maar ik besluit te gaan voor nieuwe stokjes en dat is op de middag van Sint Maarten veel makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig komt het goed uiteindelijk, ook met hulp van een andere moeder.

Sinterklaasjournaal

We zijn vroeg op pad. We willen voor het Sinterklaasjournaal thuis zijn. Dat lukt niet, maar redelijk op tijd krijgen we voor elkaar. Net als ieder jaar lopen we met een groepje kinderen van school. Er is nog wat geharrewar over wie er wel en niet mee mag en nieuwe subgroepjes die er weer gevormd worden, maar als moeders trekken we gewoon een grens. Afspraak is afspraak en de kinderen zijn het ermee eens. Wie aan wil sluiten is van harte welkom, maar niemand wordt buitengesloten of afgezegd. Er wordt een rondje gemaakt door de buurt. Misschien is het te vroeg of is het geen handige avond, het gaat wat moeizamer dan vorig jaar. Na een poosje komen we op het Zaanhof en daar treffen we op een deur een briefje aan: “Doe geen moeite om aan te bellen want wij gaan toch niet opendoen. + we hebben geen snoep.Bedankt! Fijne avond.” We kunnen het niet laten om een foto te maken. Ieder natuurlijk zijn goed recht om wel of niet open te doen.Niemand hoeft snoep te geven of iets anders. Liever niet eigenlijk, gezond is zeer welkom. Toch komt dit briefje niet heel vriendelijk over. Maar we halen onze schouders op en bellen bij de volgende aan, waar de mensen wel opendoen en ook iets lekkers hebben! Op een gegeven moment komen de kinderen ergens aan de deur waar ze uit volle borst een liedje zingen. Als ze weer buiten komen zegt Dunya verrast: “We kregen mandarijnen!” Wij reageren enthousiast.

Lolly’s verboden

Dunya houdt van delen. Dus ze kijkt steeds wat er in haar tas zit. De volgende avond ga ik zingen en laat ik haar over aan de oppas. De volgende dag vertelt Dunya dat ze alles verdeeld heeft. De oppas heeft een deel van haar snoepjes meegenomen. De rest verdwijnt weer in haar tas en daar kan ze af en toe naar kijken. Net als vorig jaar gaat het vooral om het plezier van het lopen en om de opbrengst te bekijken. Maar behalve een doosje smarties eet ze er nauwelijks van. Lolly’s zitten er gelukkig niet tussen. Wij hebben de afspraak dat ze die bij mij inlevert voor vijftig cent. Vorig jaar stond de tandartsassistente in de deuropening zelfs lolly's uit te delen. Niet te geloven. Daar kan ik echt niet bij. Lolly’s zijn verboden bij ons. En Dunya weet dat en heeft daar geen moeite mee. Na afloop snel naar huis om te eten en nog even het Sinterklaasjournaal te kijken via uitzending gemist. We rollen van het ene feest in het andere. Het is een superleuke tijd!