de verjaardag van minispruit

Mijn jongste zoon vierde afgelopen weekend zijn verjaardag, hij was alweer 5 geworden. Zaterdagochtend had hij zijn kinderfeestje: eerst natuurlijk kadootjes uitpakken, onder het genot van een snoepje.

Daarna met de auto naar "het bos" (ik gebruik deze term nu heel losjes, want deze groep bomen is te klein om in te verdwalen, al zou je het willen :) ) waar we op zoek gingen naar paddenstoelen. Dit was een beetje geïmproviseerd, want eigenlijk hadden we bedacht om eikels en kastanjes e.d. te zoeken, maar die zijn bijna allemaal al weer weg. Maar goed, paddenstoelen zoeken was ook erg leuk. Ik had wel een beetje medelijden met de vader van één van de kinderen die meegingen. Zijn zoon vond het namelijk wel erg spannend, zo’n feestje bij onbekenden en wilde zijn vader erbij hebben. Ik vond dat natuurlijk prima, maar toen wilden allevier de stuiterballen in zijn auto richting het bos. Deze vader zei nog dat dat geen probleem was, maar ik vrees dat hij nog lang toeterende oren heeft gehad!

Hoewel er één kind bij was dat steeds met zijn handen achter zijn rug van een afstandje toekeek naar de paddenstoelen en regelmatig riep "Niet aanraken hoor, ga maar even een stapje naar achteren!" heeft iedereen het geweldig naar zijn zin gehad. Ik was nog bang dat “alleen maar” een tochtje door het bos te saai zou zijn, maar we waren nog maar net uit de auto gestapt, of de jongens hadden al grote takken gevonden om een hut mee te bouwen. Gedurende de tijd dat we in het bos waren, ruim een uur (!), hebben de jongens zich opperbest vermaakt en eigenlijk wilden ze niet eens terug.

Toen terug naar huis voor pannenkoeken, de één at er niets van (vandaag lustte hij ze niet, zei hij) de ander at er 5 (!), maar het was toch heel gezellig aan tafel. En toen zat het feestje er alweer op. Ik ben blij dat we zo’n relaxte verjaardag hebben kunnen organiseren!