de Tweede (of derde) operatie

vorige blog

We maken ons op voor de tweede operatie. Guido is gelukkig nu ouder en mag dus ook goede pijnstilling. We beginnen dan ook van te voren al een spiegel op te bouwen met paracetamol.

Dat lijkt een simpele huis-tuin-en keukenpijnstiller, maar als je die echt met grote regelmaat slikt helpt het best wel heel veel. Dus alles klaargezet. Op de afdeling (een andere deze keer, want we gaan er vanuit dat het een dagbehandeling is) krijgt Guido netjes zijn prikken en die laat hij gelukkig toe. We mogen vrij vroeg naar de operatiekamer. Kleine kinderen gaan eerst, want die kan je nog niet te lang nuchter houden. Ik kreeg netjes een operatiepak aan met netje om mijn haar en daar kon Guido zelfs nog even om lachen.

In de operatiekamer gaat alles precies zoals we geoefend hebben. Guido krijgt het infuus en een zelfde mondkapje als het knuffelkonijn tijdens de voorbereiding. Hij gaat netjes onder zeil en ik wordt netjes door de verpleegster terug naar de wachtkamer gebracht. Daar zitten is niet fijn. Je zit echt met z’n tweeën maar een beetje te staren naar de magazines die je mee hebt gebracht, want concentreren lukt niet. En eindelijk (na 5 kwartier) word ik geroepen. Guido ligt op de uitslaapkamer. Er mag er maar 1 naar toe, omdat er meerdere mensen, ook volwassenen liggen.

Op de kamer ligt Guido nog volledig buiten westen in een groot bed aan allemaal apparatuur. Dat houdt in de gaten hoe het met zijn hartslag en dergelijke is. Langzaamaan wordt hij wakker. Nou ja, wakker? Hij voelt in ieder geval pijn. Ondanks dat ik bij hem ben en zijn handjes vasthoudt en tegen hem praat, blijft hij om mama roepen. Een vreselijk gevoel. Je wordt er wanhopig van. Helemaal bij is hij dus nog niet, maar hij geeft duidelijk aan dat hij pijn heeft. Gelukkig komt op dat moment de orthopeed ook binnen en hij geeft direct opdracht om morfine te geven.

Om Guido rustig (en een beetje wakker) te krijgen, ga ik bij hem op het bed liggen. Met behulp van de verpleegkundige, voorzichtig met het gipsen-beentje en alle snoeren. Helaas werkt dat maar gedeeltelijk. Hij blijft jammeren, klagen vanwege pijn in zijn voetje en is suffig. De regels worden gebroken en ook papa mag even komen kijken. Die werd namelijk erg ongerust. Hij zag mensen die later geopereerd werden, sneller terug komen op de gewone kamer. En van ons was nog geen teken van leven.

De aanwezigheid van papa erbij zorgde dat Guido goed wakker werd en iets rustiger. Hij gaf weer duidelijk aan dat hij erge pijn in zijn voetjes had. Hij was ontroostbaar. Doordat hij zo’n tijd duf was gebleven, moest er met de anesthesioloog overlegd worden. Die kwam na 20 minuten kijken. Dat voelde als uren! Op aangeven van de pijn door Guido zelf toch de morfine weer wat verhoogt.

Dit hield wel in dat we onder controle van de hoofdverpleegkundige op de uitslaapkamer moesten blijven. Na 2 uur en nog met extra paracetamol hebben we langzaam de morfine weer terug gedraaid. Uiteindelijk mochten we naar de gewone kamer. Eis was toen dat Guido wat moest eten (en binnenhouden), plus geplast hebben voor we naar huis mochten. Hij had gelukkig honger, dus een boterham met pindakaas ging er goed in. Plassen ging ook goed, dus na een hele lange dag in het ziekenhuis mochten we naar huis! Wat waren wij blij dat dit weer achter de rug was! Thuis heeft hij de volgende dag lekker met zijn zus op de bank geknuffeld. 

volgende blog