Snap
  • Kind
  • Gezond

De spreekwoordelijke blauwe wolk ging aan ons voorbij

Vorige keer vertelde ik over de bevalling. De gynaecoloog noemde het een horor bevalling maar tijd omdat een plekje te geven had ik niet.

De kinderarts kwam langs om nog eens naar Brandon zijn hartje te luisteren. Ze hoorde nog steeds een duidelijke ruis en wilde daarom een hart filmpje maken. Het hartfilmpje was in orde toch ging ze even overleggen met het LUMC. Na een half uur kwam ze terug dat het LUMC de volgende dag op vrijdag een plekje had en dat ze hem graag even wilde zien. We schakelde meteen onze "hulptroepen" in. Ik kon nog niet eens zitten dus mee gaan was geen optie. Mijn man zou dus samen met de kleine naar het LUMC moeten en ik zou achterblijven met Bradley. Mijn man vroeg zijn ouders om mee te gaan want hij wilde echt niet alleen met een 2 dagen oud kindje naar een ander ziekenhuis rijden. Ik vroeg mijn moeder om naar mij toe te komen want ik wilde niet alleen achter blijven. Ook al waren de zusters nog zo lief ik wilde mijn eigen moeder om me heen. Die vrijdag vertrok mijn man al vroeg met Brandon en zijn ouders naar het LUMC. Onder tussen probeerde de zusters om mij te laten zitten op de rand van het bed. We hadden het over Brandon en volgens hun hoefde ik me geen zorgen te maken het zou allemaal wel mee vallen. We vroegen ons af het lang het zou duren voor ze terug zouden zijn. Het duurde niet eens zo heel erg lang voor ze weer terug waren. Het was druk bij mij op de kamer en ik hoorde mijn broertje en zijn vriendin ook op de gang. Mijn man kwam binnen en ik zei tegen hem dat het zeker allemaal in orde was. Op het moment dat ik hem aan keek wist ik dat het helemaal mis was. Hij huilde en kon niet uit zijn woorden komen. Hij haalde Brandon uit de maxicosi en ik nam hem over. Ze hebben toen geprobeerd uit te leggen wat er aan de hand was maar niets kwam er binnen. Ik wilde liggen met mijn kleine man in mijn armen en ik wilde met rust gelaten worden. Ik had even nodig om tot rust te komen voor zover dat kon. Toen werd me duidelijk hoe ernstig de situatie was. Brandon heeft aortaklepstenose dat betekend dat zijn aorta klep in het hart niet goed open kan en zijn hart het heel zwaar heeft om bloed door zijn lichaam te pompen. Hij zou binnen 8 weken geopereerd moeten worden anders zou hij het niet overleven. In die 8 weken zou hij iedere vrijdag op controle moeten om een zo goed mogelijke indicatie te krijgen hoe de klep ontwikkelde en of ze die zouden moeten vervangen of dat ze het met een katheterisatie konden oplossen. Wat heb ik gehuild en gevloekt waarom moest dit kleine mannetje dit overkomen. De volgende dag wilde ik naar huis. Ik wilde echt niet langer blijven. Ik had het maximale aan bloedtransfusie gekregen dus ze konden toch niets meer voor mij betekenen en ik wilde na 3 weken ziekenhuis wel weer terug naar mijn eigen plekje en vooral mijn eigen bed. Gelukkig waren de artsen het met mij eens en mocht ik gaan. Mijn vader wachten ons thuis op met de hondjes die mij ook erg gemist hadden. 10 minuten later kwam de kraamverzorgster al en wat een topper was dat. Ik zei haar dat het bed te hoog stond en ik zeker wist dat ik er hoe ik me nu voelde echt niet in of uit zou kunnen dus ze ging met mijn man en onze vaders naar boven en het bed werd iets lager gezet. Ze hielpen mij naar boven en in mijn bed en Geertje onze kraamverzorgster ging heerlijk aan de gang. Ze trok kastjes open als ze wat zocht en wachten tot ik rustig lag en bijgekomen was van de rit. Ze maakte thee en kwam toen gezellig een bakkie met mij doen om kennis te maken. ik vertelde het verhaal in tranen en ze begreep zo goed hoe ik me voelde. Ze ging meteen bellen om te zorgen dat ze langer mocht blijven en dat was ook zo geregeld. Oud en nieuw vierden we dat jaar in het kraambed met mijn ouders en de volgende ochtend stond Geertje gewoon weer klaar voor ons. De dagen erna knapte ik snel op. Dat moest ook van mezelf want ik wilde zelf voor mijn mannen kunnen zorgen hoe rot ik me ook voelde. Niemand had gedacht dat ik zo snel weer beneden op de bank zou zitten. Die vrijdag moesten mijn man en Brandon weer op tijd weg om naar het ziekenhuis te gaan voor controle zijn ouders ging mee en Geertje begon gewoon om half 8 in plaats van half 9 zodat ze ons kon helpen met klaar maken. Ik bleef thuis met Bradley en mijn zenuwen want die gierden door mijn lijf. Toen ze terug kwamen uit het ziekenhuis bleek zijn hartje toch weer achter uit te zijn gegaan  en wisten we dat hij eerder geholpen zou moeten worden.

3 weken later kreeg ik de schrik van mijn leven maar daar over meer in mijn volgende blog.

8 jaar geleden

Arm ventje toch! Aan je foto te zien is hij er boven opgekomen, maar dit soort dingen wil je gewoon niet meemaken als moeder! Ik ben benieuwd naar je volgende blog!