De puzzelstukjes vallen in elkaar!

Lief meisje,

Je groeide in mijn buik als een eigenwijsje. Vanaf dag 1 in de stuit. Toen ik je eenmaal kon voelen, was je behoedzaam en liet je rustig merken dat je er was en dat het goed met je ging. Je rug lag tegen mijn buikwand aan en bolde je regelmatig op. En na 40 weken en 5 dagen zwangerschap mocht ik je in mijn armen nemen. Wouw wat ben jij een prachtig meisje. 

Toen de kraamvisite op gang kwam merkte ik aan je dat jij dit niet plezierig vind. Al die drukte om je heen. Daarna was je vaak van slag en huilde je veel. Maar bij ons was je rustig. Daarom besloten we je maar niet te veel van hand tot hand te geven en je lekker bij ons te nemen als er visite was. Hoe vervelend ook voor het kraambezoek, het was niet anders. Zij gingen weer weg en wij zaten met de ellende. Rust dat is wat je wilde en kreeg van ons.

Na 12 weken moest ik weer gaan werken, jij zou naar opa en oma gaan en naar het kinderdagverblijf. Je hebt het er naar je zin, maar och wat ben je gesloopt na die dagen. Huilen de hele dag. Knuffelen dat is wat je wilde. Regelmaat, weten waar je aan toe bent en het liefst iedere dag opnieuw. Op dat moment keek ik weleens op internet naar sites over gevoeligheid voor prikkels. Maar jeetje daar staat toch zo ontzettend veel online. Ik liet het los en vaarde mee op jouw behoefte. 

Naarmate je meer kon ondernemen en ik je zag bij je leeftijdsgenootjes was het bijzonder om te zien dat alles jou zo overweldigde, je het liefst in mij kroop. Herkenbaar, maar soms zo'n blok aan ons been. Waarom gingen we eigenlijk? Wie doen we hier nu een plezier mee? Op het kinderdagverblijf hoorde we vaak: ze doet niet mee, gaat het liefst alleen spelen. Vind het maar spannend. De tweede dag opvang in de week ben je ook vaak niet te genieten. Moe van alles, geprikkeld. Het spelen op het gras vind je maar niks en van zand moet je al helemaal niks hebben. Wat moeten we hier nu mee? Waarom wil jij dit niet, terwijl ik andere kinderen zie genieten. Ligt het aan ons. Ik worstelde steeds met je identiteit, maar toch voelde ik je zo goed aan.

De komst van de baby daar keek je met je 22 maanden enorm naar uit, want de laatste dagen van de zwangerschap wilde jij steeds kijken of de baby er al was. Je had in die tussentijd al veel veranderingen in huis moeten doormaken. De woonkamer weer op zijn kop, want jouw speelgoed moest verplaatst worden zodat de box straks weer in de kamer kon, jij gaat slapen in een groot bed, dus je kamer wordt verbouwd. Tja ook daar raakte je door van slag. 

Na de komst van je broertje zag ik de verschillen. Hij kon zo veel meer handelen dan dat jij aankon. Vertelde dit verhaal tegen een vriendin en zei herkende je verhaal in haar eigen verhaal. Meid zou ze geen HSP zijn. Lang leven Google. Het lijstje met vragen vulde ik in en tot mijn verbazing of misschien eigenlijk ook helemaal niet, 17 Vd 23 vragen beantwoorde ik met ja. Waarvan er zelfs 4 nog niet beantwoord kunnen worden omdat je zo jong bent. 

Nu zijn we ons aan het verdiepen in jouw hooggevoeligheid. Wat werkt wel en wat niet. Waarmee kunnen we je begeleiden, zodat je je tot een prachtige vrouw kan ontwikkelen. Het is vallen en opstaan, ontdekken en uitdagen, maar ook hulp vragen. Maar sinds de ontdekking zijn we al zo veel wijzer en geeft het ons allen zo veel rust. 

Ik wil geen stempel op je voorhoofd plakken, want je bent mooi zoals je bent. Dat rugzakje wat je nu hebt is soms wel handig. Zeker met een hulpvraag. 

Maar naast de ontdekking dat jij het hebt, viel voor mezelf ook de puzzelstukjes in elkaar. Lief meisje van me ik ben net zo als jij. We lijken nu al zo op elkaar. We komen er wel!

Wij gaan ons steeds meer verdiepen in de materie om jou te helpen. Op naar de nieuwe uitdagingen om elkaar te helpen.

Kus mama