De operatie die alles hoop ik anders zal maken

In mijn vorige blog kon je lezen dat Lieke 17 december geopereerd moest worden aan haar oren en neus amandelen .

Gisteren was het dan al zo ver,

Met een brok in mijn keel stap ik na een slapeloze nacht uit mijn bed , opschieten mop we zijn eigenlijk al te laat uit bed .Een barre nacht met Max had ons tussen 5 en 6 uur slaap gegeven. Maar dit betekende wel dat we Lieke direct uit bed moesten laten drinken en in de auto moesten zetten met een beker. Alle spullen stonden al klaar en onderweg proberen we ondanks onze spanning Lieke een gezellige rit alleen met papa en mama te gunnen.

We zingen samen liedjes en kletsen over van alles.

Voor de deur van het ziekenhuis geeft Lieke papa een dikke knuffel en we gaan naar binnen.

We moeten met de hele groep in de hal verzamelen het lijkt wel een soort ritueel. En een pedagogisch medewerker verteld ons wat er deze ochtend gaat gebeuren gericht op de kinderen.

Lieke is als laatste aan de beurt dit lijkt ze zelf geen probleem te vinden dus speelt er vrolijk op los met het andere meisje die ook moet wachten.

De rest van de groep is al aan de beurt.

Terwijl we op de kinderafdeling in de speelruimte wachten komt het meisje naar ons toe de vloer is daar nat .

En jawel hoor Lieke had stiekem op de vloer geplast later vertelde ze dat ze dit deed omdat ze het spannend vond om te vragen waar de wc was.

Dus gelukkig had ik een reserve pyjama mee. De meiden waren lief samen aan het spelen en ik kletste gezellig met de andere moeder voor mijn gevoel vloog de tijd voorbij want voor ik het goed en wel besefte werden we al opgehaald voor de operatie en toen keerde mijn maag om kwam het zweet in mijn handen te staan en kreeg ik een beetje de kikker in mijn keel .

Pff het is bijna zover ok jasjes en pakken aan en ik kan je vertellen dat is flink warm als je nog even moet wachten of is dat de spanning ? 

Klotsende oksels in iedergeval ! En dan gaat de deur open Lieke is aan de beurt. Waar ik me had voorbereid op tegenstribbelen huilen en gillen.

Kreeg ik een geheel ontspannen Lieke ze keek om zich heen stelde wat vragen ging liggen en nam vlak voor het masker kwam een grote hap lucht hield heel stoer haar adem in maar verloor het gevecht ik kletste tegen haar in haar oor en zei mama is bij je en papa denkt aan jou we zijn zo trots op je en houden van je ga maar lekker slapen we zien je zo weer. Ze ademde en viel rustig in slaap. Zo onwijs gek gevoel je voelt haar slap worden. Maar het was niet eng het achter laten voelt dubbel het liefst had ik de hele operatie lang haar hand vast gehouden.

In de kamer kreeg ik een kopje koffie en bij de laatste slok stond de arts voor mijn neus dat ze klaar was. Hij vertelde dat ik zo gehaald zou worden al voor ze belde hoorde ik Lieke al. Ze was rustig wakker geworden maar met toedienen van de zetpil heel boos geworden dat is het enige moment dat ze tranen heeft gelaten eenmaal in mijn armen was het over en kletste ze weer blij.

Eenmaal terug ophaal vraagt ze om een ijsje alsof ze nooit is geopereerd ! Ze eet er niet 1 maar wel 4 in de tijd dat we daar zitten en dan in eens gebeurt er iets heel bijzonders ze hoort dingen die ze eerder niet kon horen ze luisterd aandachtig en dan komt de vraag mama wat hoor ik ? Met grote verbaasde ogen het is het geluid van iemand die over de zaal loopt. En langzaam aan begint ze steeds vaker te zeggen sst ik hoor iets en mama wat praat iedereen hard.

Ik ben opgelucht het lijkt erop dat het heeft gewerkt 

Het lijkt erop dat de wereld voor haar eindelijk klinkt zoals hij hoort te klinken