Snap
  • Kind

De opening van de nieuwe wereldschool!

De officiële opening van de nieuwbouw van de school is een feit. Dunya heeft de eer om de locoburgemeester daarbij te assisteren.

“Dan verklaar ik nu de brede school Houthaven voor geopend!” zegt de locoburgemeester van Amsterdam. Dunya staat glunderend naast hem. Zij mag namens de Wereldschool Amsterdam helpen bij de officiële opening. Een hele verrassing voor mij, maar ook voor haar bleek later. Dunya was op de ochtend van de opening gekozen en ze had het mij dus niet kunnen vertellen. Terwijl ze daar op het podium staat en samen met de locoburgemeester en een kind van de andere school voor de fotografen poseert, denk ik terug aan het ontstaan van dit gebouw.

Schoolplein

Twee jaar geleden is het inmiddels dat we voor de eerste keer naar de plek liepen waar de nieuwe school kwam te staan. Spannend was dat, maar ook vooral heel onwerkelijk. Er was niks te zien, alleen een hoop zand en modder. Het regende, was koud. De kinderen hadden tekeningen gemaakt die aan de hekken werden gehangen die om de toekomstige bouwplaats stonden. “Dit wordt jullie schoolplein!” riep iemand door de microfoon. Achteraf stonden we een heel eind naast het schoolplein volgens mij, maar het ging om het idee.

Eerste paal

De eerste paal, dat weet ik ook nog goed. Alle kinderen stonden in een grote tent op de bouwplaats. Er waren toespraken, gebak en limonade. Op het digibord hadden de kleuters al een filmpje gezien van een eerste paal, en dat maakte enorm veel herrie. Zoals de meeste gevoelige kinderen, houdt Dunya niet van harde geluiden. Het komt zo hard binnen en het geeft geen fijn gevoel. Deze eerste paal ging gelukkig niet met heel veel herrie de grond in. Ik weet nog hoe onwerkelijk het was dat in die enorme zandkuil een compleet nieuwe school zou komen. Een gebouw waar niet één, maar maar liefst twee scholen in passen, plus kinderopvang en horeca. “Over anderhalf jaar staat hier jullie nieuwe school!” vertelde de portefeuillehouder toen. Dunya keek hem ongelovig aan. De toespraken gingen over de klimaat neutrale school en over de vele mogelijkheden voor de nieuwe school in de nog te bouwen wijk. Het leek allemaal zover weg.

Hoogste punt

Vorig jaar volgde het feest van het bereiken van het hoogste punt. Ook een bijzonder moment. We gingen niet naar de bouwplaats, maar hadden een feestje in de gymzaal van de collega-school, met wie we inmiddels samen naar de nieuwe school zijn verhuisd. Er was een toespraak van de wethouder, er waren clowns en er waren lekkere dingen. Dunya ontging de boodschap volkomen door de locatie die er niks mee te maken had, maar een feestje is natuurlijk altijd leuk.

Dag van de bouw

In de maanden die volgden gingen Dunya en ik geregeld even bij de nieuwe school kijken. Trots liepen we eromheen om te kijken hoe mooi de school werd. We konden bijna niet wachten tot we erin mochten. Op de dag van de bouw maakten we een rondje door de school. Ik maakte foto’s van de lege ruimtes en we bekeken de aula. Moeilijk om voor te stellen dat ze hier over een paar maanden op school zou zitten. En wat is nou onze school en wat is de school van de buren? Waar zit dan straks de kinderopvang?

Heimwee

Maar als we eenmaal met veel tamtam verhuisd zijn en de dagen weer gewoon worden, ontstaat bij Dunya een gevoel van heimwee. De nieuwe school is nog zo vreemd, zo nieuw, zo klinisch haast. Het heeft nog geen herinneringen, geen vertrouwde plekjes. “Ik mis de oude school” zegt ze meer dan eens. En ze weet te vertellen dat de meester van de klas naast haar, de oude school ook mist. Het heeft tijd nodig. Er zullen steeds meer herinneringen ontstaan en het gebouw zal ook vertrouwd gaan voelen na verloop van tijd. Op een dag zal ze zich verrast bedenken dat ze al een tijd niet aan haar oude school gedacht heeft. En de meesters en juffen zijn grotendeels vertrouwd en de kinderen natuurlijk ook. De oude school wordt een museum, dus we gaan nog een keer kijken. In elk geval zijn de schommels bij de Wereldschool een aanwinst. Dunya kan zich uren vermaken op de grote schommel naast de school. Niet zelden moet ik haar daar vandaan plukken omdat we toch echt naar een andere activiteit moeten. 

Verkeersveiligheid

De tunnel, die moet zorgen voor een veilige oversteek naar de school is nog niet klaar. Sterker nog: daar is nog niet eens een begin mee gemaakt. Voorlopig moeten de kinderen dus met verkeersregelaars oversteken of heel goed uitkijken bij de verkeerslichten. Dat is een zorgelijk punt, want auto’s en fietsers trekken zich soms weinig aan van een rood licht. En het is onoverzichtelijk. Zelfstandig op de fiets naar school kan niet meer. Dat doet Dunya groot verdriet, maar ze is er ook heel boos om. “Je vindt me gewoon te klein!” schreeuwt ze meer dan eens door het huis. “Maar ik kan heus heel goed fietsen!” En dan leg ik nog maar eens uit dat zij heel goed fietst en dat ze absoluut goed uitkijkt. Maar dat er nou eenmaal veel mensen zijn die dat niet doen. Dat de weg ernaar toe te druk en chaotisch is met auto's of vrachtwagens die gaan laden of lossen bij een winkel. Om het nog maar even niet te hebben over de lijnbus die regelmatig een deel van de fietsstrook meeneemt, waardoor we bijna van de weg gedrukt worden. Nee, ik vind het onverantwoord om Dunya zelf te laten fietsen. Ze begrijpt het wel, maar soms overheerst de teleurstelling en dan moet het er even uit.

Feest!

“Mama, ik moet vrijdag op het feest lichte kleren aan. Liefst wit zei de juf, maar in elk geval zo licht mogelijk. Als het kan. Als je het niet hebt, dan houdt het op!” legt Dunya aan me uit als ik even sta te praten. “Wat heb je dat goed gezegd!” zegt de juf. Ik kijk bedenkelijk. Witte kleren, of zo licht mogelijk..... “Misschien heel licht roze...?” oppert de directrice die erbij staat. Ik knik. Dat moet wel lukken denk ik. Thuis gaan we aan de slag. Hier een roze t shirt met korte mouw, hier eentje met lange mouw, aha, een licht roze rokje! Net wat ik zocht. Ik vind zelfs nog een wit t shirt, maar dat wordt afgekeurd. Die hele dag staat in het teken van het feest. Het thema van de kinderboekenweek is aangegrepen om twee feesten te combineren. Samen met andere moeders heb ik pannenkoeken gebakken, limonade uitgedeeld, hand- en spandiensten verricht. De kinderen zijn prachtig geschminkt. De kinderen doen dansjes die ze ingestudeerd hebben met een dansjuf. Beide scholen hebben per groep en per school iets ingestudeerd. Het ziet er prachtig uit. Wat een enthousiasme bij iedereen en wat een positieve impuls geeft dit.

Locoburgemeester

Nu staat Dunya daar, in de nieuwe school, in de aula, op het podium. Naast de locoburgemeester van Amsterdam. Ze glundert natuurlijk en geniet van de aandacht. Ik pink stiekem een traantje weg. Wij waren erbij, toen er nog niks was. Wij waren erbij toen de eerste paal de grond in ging. Wij waren erbij toen we voor het eerst naar binnen mochten. En we zijn erbij nu de school officieel geopend is. Sterker nog: Dunya heeft de opening mede verricht! Een speciaal moment dat we zeker zullen koesteren. En elke keer dat we hier komen denken we er even aan. Er komt een dag dat we zeggen dat we heel blij zijn met deze school. Wennen gaat vaak sneller dan je denkt.