7 jaar geleden
De onwikkeling, de observatie...
Onze dochter van 3, haar sociale ontwikkeling, de werking van haar gedachten en de observatie.
Dat Esmee (3) een bijzonder kind is, dat wisten we wel. Net als ieder ander kind is ze uniek, bijzonder en mooi!
Esmee is altijd erg makkelijk geweest, ze werd op de uitgerekende datum geboren, sliep met 9 weken al door en ontwikkelde zich motorisch erg snel! Toen Esmee 2 werd mocht ze naar de peuterspeelzaal en daar was ik erg blij mee, haar sociale ontwikkeling liep namelijk wat achter dus ik zag dit als een kans voor haar om zich te kunnen ontwikkelen! De eerste weken waren prima, ze huilde niet als ik wegging, luisterde goed en haar taalontwikkeling werd met de dag beter. Maar het sociale? Het leek eigenlijk alleen maar slechter te worden. Esmee wou niks weten van andere kindjes, ze speelde op plekken waar niemand speelde, maakte geen oogcontact en als er een vrolijke peuter naar haar toe kwam negeerde ze het volkomen. De juf gaf aan dat ze misschien wat moest wennen, dat het wel beter zou worden.
Esmee werd 3 en mocht trakteren op school, ze gaf thuis heel duidelijk aan dat ze dit echt niet wou! Ik dacht nog, ag dat zijn de zenuwen. We gaan iets leuks en lekkers maken, juf maakt een hoed voor je en alle kinderen zingen terwijl jij op de stoel mag staan. Dit maakte het eigenlijk alleen maar erger, ze werd verdrietig en maakte opmerkingen als : wat als de kindjes mij niet lief vinden of misschien willen ze helemaal niet dat ik trakteer. Ik vond dit gek maar accepteerde haar keuze maar vroeg me wel af waar de onzekerheid van een 3 jarige vandaan komt.
Omdat Esmee 3 was geworden kreeg ze de ontwikkeling toetsing op school, ik was gelijk benieuwd naar de uitslagen. Toen kwam het bericht van het tien minuten gesprek waar ik uit mijn werk heen zou gaan. De Juf begon gelijk enthousiast te vertellen dat ze alles goed had op de toetsing, dat er eerst wat moeite was uberhaupt een antwoord uit haar mond te krijgen maar dat toen ze eenmaal een gesprek hadden ze vol enthousiastme de antwoorden op de vragen gaf, typisch Esmee dacht ik nog. Daarna kwam er toch een màaaar, ze hebben een hele tijd overlegt over Esmee en vroegen mij om toestemming om iemand van de GGD observaties te laten doen. Ze hebben zich verbaasd over hoe druk Esmee zich maakt om dingen waar een meisje van 3 zich helemaal niet druk over hoeft te maken. Ze dachten dat Esmee haar sociale problemen kwamen doordat ze overal over nadenkt en dat ze daardoor onzeker is. Ik weet nog dat de juf zei : we zien Esmee de hele dag denken, ze is de hele dag in haar zelf. En dit herkende ik ook, ze huilt regelmatig over "problemen" waarvan ik denk, hoe komt ze erbij? Ze is erg verlegen en onthoud alles. Ik gaf daarna ook toestemming voor een observatie. Niet om Esmee een stempel te geven, maar om het voor haar en onszelf makkelijker te maken, dat we weten hoe en wat er in haar hoofdje omgaat, misschien begrijpen we haar dan?
Die avond bracht ik haar op bed, en vertelde mijn vriend alles wat ze mij hadden verteld. Ook hij herkende het gelijk en was blij met de observatie. Toen kwam het punt dat we ons gingen afvragen of het door ons kwam. Bespreken wij dingen die een kind van 3 niet hoort te horen? Geven we haar het gevoel dat ze onzeker moet zijn? Geven wij haar geen vertrouwen in haar ontwikkelen? Ik weet bijna zeker dat wij er alles aan doen om Esmee te laten ontwikkelen zoals zij dat doet, dat we haar vaak belonen en lieve dingen zeggen waardoor ze vertrouwen krijgt, dat we dingen met haar doen die ze leuk vind en dat we naar haar luisteren als ze dat nodig heeft. Haar onzekerheid is ook mijn onzekerheid.
Ik herkende vooral veel in mezelf, mijn moeder vertelde dat ik in groep 2 al zorgen had over groep 3 omdat ik nog helemaal niet kon lezen, de onzekerheid die ik heb voordat ik ergens aan begin. Denken in problemen inplaats van in oplossingen en mijn hoofd draait overuren waardoor ik weinig rust heb. Vorige week hebben de observaties plaats gevonden, we horen als het goed is volgende week wat er uit de observaties is gekomen, tot die tijd wachten we af en genieten we van haar zoals we altijd doen.
Anoniem
Was er nog iets uit de observaties gekomen, zodat jullie haar nu beter kunnen begrijpen?
Anoniem
Mijn dochter is inmiddels 7, maar zij kreeg met 2,5 ook een observatie. Uiteindelijk hulp gezocht tegen haar onzekerheid (therapie tussen 3-4 jaar en met 6 jaar) We maakten ons ook erg zorgen omdat ze bepaalde dingen niet wilde doen. Fietsen, poppetje/zichzelf tekenen. Het kon niet in 1x goed, dus dan liever niet. We maakten ons er erg zorgen over. At mij erg hielp, was een opmerking van de therapeut. Vindt jij het zelf heel belangrijk dat ze dit nu nog niet kan? Nee, eigenlijk niet, want ik wist dat ze het wel kon, maar niet durfde. En Sophie had er ook zelf geen probleem mee. En inderdaad ... het kwam vanzelf, maar in haar eigen tempo. Dit jaar vroeg ze zelf weer of ze met iemand mocht praten, dus gedaan. Wij willen ook geen stempel als het niet echt nodig is, maar de verslagen van de therapie hebben ook heel goed geholpen op school. Leraren hadden toch ook meer geduld omdat we vooraf al kon laten zien dat her in haar karakter zit dat ze dingen spannend vindt. Achteraf heb ik me dus veel meer zorgen gemaakt dan nodig is. Ik zou zeggen: volg je hart. Laat je helpen met tips hoe je haar zekerder kan maken. En maak je vooral niet teveel zorgen. Deze kindjes volgen hun eigen tempo en doen pas iets wanneer ze zichzelf zeker genoeg voelen. Succes en dikke knuffel!!
mamavaneenmeisje
veel dingen die je hier noemt herken ik ook bij mijn dochter. Alleen wel in mindere mate. Ben benieuwd wat er uit de observatie komt
Anoniem
Ik herken een gedeelte van dit verhaal. Mijn zoon is ook erg gevoelig en kan zich ook erg drukmaken over vanalles, waar een kleuter zich niet druk om hoeft te maken. Wij lezen regelmatig boekjes van Langmuts met hem, er zijn er een heel stel van. Speciaal voor hoogsensitieve kinderen. Hij luistert er erg aandachtig naar, en hoewel ik denk dat mijn zoon niet hoogsensitief, maar "slechts" sensitief is, heb ik het idee dat hij er veel in herkent. Ik haal de boekjes altijd uit de bieb, misschien ook een tip om met jouw dochter te lezen. Wij lazen de boekjes ook al voor hij vier jaar was. Veel sterkte de komende tijd, ik denk wel dat het heel goed is dat er al zo vroeg naar gekeken is en dat zij eventueel al geholpen kan worden voor zij naar de grote basisschool gaat,