De ontmoeting

Voordat ik een relatie begon met mijn man, zei ik altijd dat mannen met kinderen niets voor mij waren. Ik wilde graag de eerste zijn met wie mijn geliefde zijn eerste kind kreeg. Het zelfde dacht ik over gescheiden mannen. Ik wilde de eerste liefde zijn en hem zijn eerste kind mogen schenken. 

Maar 3,5 jaar geleden leerde ik mijn partner kennen en heel mijn gedachten over vaders en gescheiden mannen waren met dezelfde dag nog weggevaagd. We klikten zo intens met elkaar, dat het vanaf dag 1 duidelijk was dat we samen zouden zijn. Die klik ontstond niet alleen door de heftige fysieke aantrekkingskracht, maar ook de herkenning die we in elkaar hadden. Ik kwam net uit een relatie waar er sprake was van mentale mishandeling en ik had tijd nodig om te helen. Hij had een net zo heftige relatie achter de rug waar er sprake was van gaslighting. Het lastige voor hem is alleen dat hij er nooit meer helemaal uit zal kunnen komen, dit was namelijk met de moeder van zijn kind. De herkenning en begrip voor de emotionele schade die we beide hebben gehad door de narcistische trekken en de manipulatie bracht ons nog dichter bij elkaar. Ik begreep zijn pijn en verdriet en hij die van mij. Hij gaf mij ook de tijd en had het geduld zodat ik kon helen. Ondanks dat we beide inzagen dat je nooit volledig kan helen en dat zulke relaties altijd een litteken achter laten, begrepen we dit van elkaar. Oftewel onze start van onze relatie. 

Hij heeft  een dochtertje, net 3 jaar geworden toen ik haar mocht leren kennen. Hij zag haar net een paar maanden weer nadat ze voor langere periode weg was gehouden bij hem door haar moeder. Er had een rechtszaak plaats moeten vinden om de omgang bij moeder af te dwingen. 

Wat spannend is dit zeg, de ontmoeting met de belangrijkste persoon in zijn leven, zijn dochter. Vind ze me leuk? Accepteert ze me? 

Toen hij haar ging ophalen, heb ik in spanning afgewacht. Toen ze aankwamen, kwam mijn partner met haar in zijn armen aangelopen. Kleine blonde krullen had ze en precies dezelfde gezichtsuitdrukkingen als haar vader. Een kopie van hem maar dan 3 jaar en een meisje. Prachtig meisje,  maar goed ik vind mijn man ook prachtig. Dat ging dus automatisch. Het was duidelijk dat Camilla niet wist hoe ze moest reageren op mij, ze was heel erg verlegen en kroop nog dieper in haar vaders armen. Zo verlegen en niet wetende wat ze met die gevoelens aanmoest. Gelukkig nam mijn partner het initiatief om ons kennis te laten maken. De eerste dag, dit ging niet heel soepel. Langzaam aan ontdooit ze wel, maar is nog heel erg hangerig aan haar vader. De hele ochtend had ze niet gesproken, langzaam begint ze woorden te spreken en enthousiast te worden. Ik mocht haar kamer zien en ze wilde helpen met het eten maken, sperzieboontje door midden breken. Zo wordt het langzaam een gezellige dag. 

Elke keer als ik bij naast haar vader zat, wilde ze per se tussen ons in zitten. Zo gefocust op haar vader. Naast dat dit misschien geen gewenst gedrag is, vond ik het meer dan logisch wat er gebeurde. Maar ook moet ze wennen aan een nieuw gezicht en dit was de eerste dag. Verder vond ik het logisch omdat ze een hele periode bij haar vader weg is geweest en ze is nog maar 3 jaar. Het is haar papa en dan komt er een vrouw die ook aandacht van haar vader krijgt, dat is moeilijk voor een 3 jarige. 

Gelukkig gaat het erg goed verder en de dagen er na dat ik haar zie ontdooit ze steeds meer. Ik mag haar vader na een paar dagen (waar zij ook bij was) een kus geven en we zaten inmiddels ook gezellig met z'n 3 op de bank of aan tafel. Maar ik moet nageven dat haar vader dit ook goed heeft aangepakt, hij gaf haar genoeg ruimte en tijd om aan mij te wennen. Maar liet ook weten dat ik nergens heen ging en dat we er samen voor gingen. Dit hielp heel erg en binnen de kortste keren begon ze ook echt tegen mij te spreken uit zichzelf of dingen aan mij te vragen. 

Misschien verklapte ik het al een beetje in de vorige alinea's maar Camilla had een forse taalachterstand toen ik haar leerde kennen. Niet alleen haar uitspraak was niet goed maar ze sprak als een kindje dat net leerde praten, haar vocabulaire bestond voornamelijk uit ja, nee, die, papa, mama, oma, opa etc. Verder liet ze voornamelijk weten wat ze wilde door non- verbale communicatie. Een forse achterstand dus voor een 3 jarige. Op die achterstand komen we in een andere blog op terug. 

Mijn naam: 'Manuela' was in ieder geval onbegonnen zaak. Het moment dat Camilla ook steeds meer aandacht van mij wilde hebben, wist ze dan ook niet hoe ze me moest aanspreken. Haar vader noemt me vaak 'schat' en zo begon zij mij ook te noemen, ondanks dat we vaak aangaven dat mijn naam Manuela was. Dit was duidelijk te moeilijk voor haar, maar het moment dat ze schat naar mij begon te roepen, was het ook duidelijk dat dit niet de bedoeling was. Een naam met minder klanken moest het zijn en zo kwamen we op de nam: 'Maan'. Vanaf dat moment was en ben ik Maan. Niet alleen Camilla begon me zo te noemen, maar in een mum van tijd noemde heel mijn familie en mijn schoonfamilie mij Maan.