De mooie eigenschap van ons peutermeisje

Kleine kinderen en hun karaktertje. Al vrij vroeg tonen ze hun eigen unieke persoontje. Een deel is opvoeding maar het andere deel is dat wat 'er gewoon al inzit'. Net als volwassenen zitten daar mooie eigenschappen bij maar zeker ook minder leuke trekjes. Maar dat hoort er ook gewoon bij. Ik wil mij nu graag even richten op het positieve en wel dat van onze eigen peuter. 

Vandaag wist ze mij echt te ontroeren en het was maar goed dat ik op dat moment al in tranen was. Kon ik lekker nog even wat extra snotteren. Om een lang verhaal ort te maken: onze 2e week van de vakantie is ietwat in de soep gelopen nadat wij in een vreselijk stoffig en vies huis thuis kwamen na een verbouwing vanuit de woningbouw. Nou hadden we natuurlijk wel wat stof verwacht maar de staat waarin onze meubels, spullen en al het speelgoed zich bevonden was echt om te brullen. Waar ons gezegd was dat het met een stofgordijn wel mee zou vallen en we verder geen maatregelen hoefden te treffen bleek de werkelijkheid toch anders. 

En dan begin ik te malen he. Hadden we toch maar...ken je die? Die 'hadden we maar-tjes'? Hadden we maar alles boven gezet? Hadden we maar alles helemaal afgedekt met een overdreven hoeveelheid plastic/lakens? Hadden we maar...maar ja...hadden we maar is ook achteraf. We waren die week vantevoren al zo druk met alle voorbereidingen dat we geheel vertrouwd hebben op de simpele instructie van de aannemer. Helaas resulteerde dat dus in een huis wat meer wegkreeg van een oud spookhuis dan ons paleisje.

En zo waren we verplicht om ipv 1 nachtje ergens anders te overnachten (omdat het sanitair bij onze terugkomst nog net niet geplaatst was) daar 4 nachten van te maken. Onze woning was echt niet bewoonbaar. Zeker niet met 2 kleine meisjes. En zo liep onze planning van vakantieweek nummero 2 compleet anders. Opruim/schoonmaak werkzaamheden namen ineens volledig de dagen in beslag die eigenlijk bedoeld waren om nog wat leuke uitstapjes te maken. Een aantal uitstapjes had ik al uitgezocht en daar keek ik enorm naar uit. Stand van zaken vandaag de dag? 0 Uitstapjes gemaakt. We zijn alleen maar bezig geweest om alles weer woonklaar te krijgen. Dat zodra mijn man weer moest gaan werken hier weer normaal geleefd kon worden. En begrijp mij niet verkeerd. Als ik nu zie hoe het 'so far' geworden is ben ik met het resultaat zeker helemaal happy. Er zijn een aantal dingen beschadigd tijdens de verbouwing maar die zijn gister ook meteen gemaakt na melding daarvan. Helemaal top dus. Overall gezien prima dus. Het ziet er mooi uit!

Maar vanwaar die tranen dan? Ik hoor het jullie denken. Mjah...sinds mijn 2 zwangerschappen ben ik sowieso al een zachtgekookt ei. Waar eerder de tranen van heeeeeel ver moesten komen zijn er nu alleen maar 5 babyeendjes voor nodig om die tranen te laten komen. Maf hoor hormonen. En ontzwangerd ben ik als het goed is ook wel ondertussen. Maar toch kwam het vanochtend even heel hard binnen. Het moment dat manlief de deur achter zich dicht trok en ik mij realiseerde dat dit 'het was'. In mijn hoofd had ik samen met hem de dametjes nog een aantal bijzondere dagen willen bezorgen. Het was verdorie vakantie. Gelukkig was Denemarken geweldig. Maar dat is wellicht ook meteen een iets te groot contrast geweest met die 2e week. Dat qua entertainment, ontspanning en qualitytime gigantisch in het water viel. Daarnaast is afgelopen week ook heel druk geweest. Niet alleen lichamelijk maar vooral ook mentaal. Tel alles bij elkaar op en gisterochtend kwam het er gewoon even uit.

Ons peutermeisje wist even niet wat haar overkwam. Was mama nou echt aan het huilen? Ze komt voor mij staan en legt haar handjes op mijn knieën. 'Verdrietig mama?' Ze kruipt naast mij op de bank en slaat haar armpjes om mij heen. Volgt dan met 'papa is zo terug hoor mama!' Ik schiet, met een traan op mijn wang, in de lach. Wat is ze toch een moppie. Ik betwijfel het ? maar ik beaam het wel. Heeft geen zin om een 2 jarige uit te leggen dat papa pas vanavond weer thuis komt. Het is enorm lief dat ze mij zo probeert te troosten. Ondertussen zit ze bij mij op schoot en pakt ze mijn gezicht vast. Op elke wang een handje en zegt 'is het nu weer goed mama?' Ik hoor mijzelf. Ik herken gewoon de manier waarop ze mij troost. En in haar oogjes lees ik echt medeleven. Waar ze normaal echt een clowntje is, is ze nu bloedserieus. Ik knuffel haar stevig en zeg dat het wel weer gaat. Ze gaat naast mij zitten met haar hoofd tegen mijn schouder aan en eindigt haar troost precies zoals ik dat ook altijd doe. 'Je bent mijn vriendje he mama?' Hoewel ik altijd 'vriendinnetje' zeg vind ik 'vriendje' ook prima. ? Ja mopje wij zijn vriendjes!

Wat hou ik toch van dat meisje. Met haar hart van goud. En wat is ze lief! En die leuke uitstapjes? Het word even zoeken naar geschikte dagen en het kan maar zo zijn dat daar nog heel wat tijd overheen gaat. Maar wat mij betreft gaan die nog plaatsvinden! Denemarken neemt niemand ons meer af in ieder geval. En die week was super gaaf! ♡