De magie van de Goedheiligman

Het is weer zo ver. Het is bijna 5 december. De goedheiligman is in het land. Tegenwoordig zorgt hij niet alleen voor gevulde schoentjes maar ook voor met heftige discussies gevulde social media.

Doet die beste meneer niet zelf. Nee, net als die gevulde schoentjes zorgen andere volwassenen daar voor.

Althans ze worden geacht volwassen te zijn; ze zorgen immers voor een kroost met hartjes welke kloppen vol verwachting.

Vol verwachting van die magische dag.

 Want dat is het toch; magie?

Magisch hoe de Sint het elk jaar weer fixed elk kind een kadootje (of een berg zelfs) te bezorgen. Zelf heb ik er als kind bijvoorbeeld nooit bij stil gestaan dat wij thuis geen schoorsteen hadden maar een kachel. En om over die onuitputtelijk gevulde portomonee van de Sint nog maar te zwijgen.

 Ik zag daar geen probleem in. Dacht er niet eens écht over na, zolang mijn schoentje s'ochtends maar gevuld was met lekkers en op 5 december de tafel vol stond met pakjes. Zo denken kinderen nu eenmaal. Noem het praktisch. Want waarom vragen stellen over hoe de pieten in vredesnaam door die kachel konden komen als de pakjes toch wel klaar zouden staan op 5 december?

Praktisch is het zeker maar het is eigenlijk magisch denken. Een term waarvan bekend is dat alle kinderen dit doen, in allerlei situaties, simpelweg omdat ze nog niet de kennis hebben om de échte verbanden te leggen in deze gecompliceerde wereld.

En juist DAT is wat dit feest zo mooi maakt!

Vol verwachting kloppen ook dit jaar weer al die hartjes. Vol verwachting van chocolade letters, pepernoten en kadootjes. Blije gezichtjes met schitterende oogjes die nog geloven in magie.

Niet perse die van ons ouders. Niet perse de magie van vroeger. Onze kinderen fantaseren hun eigen magie bij elkaar. Hedendaagse magie.

En ook nu, 30 jaar later, als ik Yael's blije en onbezorgde gezichtje zie als hij zijn schoenkado ontdekt, besef ik hoe mooi het is, dat magisch denken.

 In de klas is vorige week iets verteld over de andere kleur van de pieten nu en alle commotie hier omheen. Yael is hier gelukkig totaal niet mee bezig. Sint is wit, piet vroeger zwart en nu niet meer, papa is bruin, mama wat minder en Mandarijn (de leenkat) oranje.

Wie zich hier druk om maakt?

Hij niet in ieder geval. Omdat het enige wat zijn kinderhartje vol verwachting laat kloppen de gehoopte kado's zijn. Niet de kleur van de kop van de piet die ze door onze niet bestaande schoorsteen gooit.

Hoogstens vraagt hij zich af of de piet wel een mondkapje droeg toen hij bij ons binnen was...

 Nee hoor, natuurlijk boeit ook dat hem niets! Maar wat wel waar is dat iedereen in Nederland het met elkaar over één ding eens is: corona s*cks.

Maar met een beetje magisch denken zijn er volgend jaar in ieder geval weer gezellige intochten mogelijk in het hele land. Waar onze kinderen de hoofdrol spelen en niet de volwassenen die zijn vergeten wat magisch denken is.