De juf in de bloemetjes

Een positieve touch

“Alsjeblieft, een bloemetje om aan de juf te geven!” zeg ik terwijl ik de rozen uitdeel. “Heb jij al, nee? Ook eentje voor jou. Voor de juf dus!” Ik heb het allemaal uitgedacht. Alle kinderen zijn gevraagd om een bloem mee te nemen voor de juf of meester. Hoewel, meester? Vandaag zijn ze er in elk geval niet. Op andere dagen zijn er maximaal twee. Het is vandaag de Dag van de leraar en daarom organiseert de Ouderraad sinds een paar jaar, op deze dag iets leuks voor de leerkrachten. Het is een beetje moeilijk om deze Ouderraad een beetje op te peppen. Vergaderingen verzanden nog te vaak in discussies over wat er niet goed gaat op school. Ik vind dat je natuurlijk mag zeggen wat je dwars zit en wat je anders zou willen zien op school, maar het is ook fijn om iets positiefs toe te voegen. Dit is een mooie gelegenheid daarvoor.

Briefjes uitdelen

De directeur is ook enthousiast als ik met het plan kom en we brainstormen verder.“Ik zet het in de nieuwsbrief” zegt hij. “Nee, nee!” zeg ik. “Dan zien de juffen het!” Er moet een briefje komen. “Ik schrijf wel een briefje” zegt de directeur. “Nee, dat doe ik wel” zeg ik. Hoezo wil ik alles in eigen hand houden? Ook wil ik zelf de briefjes uitdelen, maar hij zegt dat hij dat wel regelt. Als ik dan zie dat de juffen ze zelf uitdelen kan ik daar maar moeilijk mee omgaan. Weg verrassing. Dunya spreekt me toe. “Misschien hebben ze het niet gelezen!” zegt ze. “Het maakt niet uit, want het is toch leuk als ze bloemen krijgen.” De volgende dag heeft Dunya een geruststellende mededeling voor mij: “Juf Tanja heeft het briefje niet gelezen, maar op de kop uitgedeeld!” zegt ze. Ik kan er weer om lachen.

Een grote bloemenzee

“Waar laat ik ze?” vraag ik als ik op school kom met bloemen. De directeur denkt even na. “Waar vind ik trouwens een emmer?” Het zijn wel veel vragen, waar we ter plekke een antwoord op moeten vinden. Het is even improviseren maar het komt goed. Op de bewuste dag zien we al kinderen met bloemen lopen, wat een prachtig gezicht. “Dat zijn kinderen van mijn school!”zegt Dunya blij. Ik krijg er meteen een warm gevoel van. Ik had in het briefje gezet één bloem, om te voorkomen dat je verschillende maten boeketten krijgt. Die ongelijkheid wil ik niet, want het gaat om het gebaar. Toch komen er verschillende kinderen met bossen bloemen binnen en laat ik dat ook maar los. Misschien begin ik het nu te leren. Het is in elk geval een prachtig gezicht al die kinderen met bloemen. Ik geniet nu al. Terwijl ik met een andere betrokken moeder in school bloemen uitdeel aan kinderen die het zijn vergeten, veranderen de klaslokalen langzaam maar zeker in een grote bloemenzee.

Een werkdag tot 16 uur, of langer....

Het is iets moois, de juffen in de bloemetjes zetten. Eén dag per jaar even aandacht voor het vele werk dat leerkrachten verzetten. Er schijnen echt mensen te zijn die denken dat leerkrachten alleen les geven. Dat ze om half negen binnenkomen en om kwart over drie weer weggaan. Volgens de CAO moeten ze tot vier uur ’s middags werken. Ik heb gezien dat dat met een continurooster al bijna niet haalbaar is en zeker niet als je gewoon tot kwart over drie lesgeeft. Gister hebben we tot bijna half zes met de juf en intern begeleider zitten praten. En ik weet zeker dat dit soort dingen veel vaker gebeuren. Behalve gesprekken en nakijkwerk, moeten er ook groepsplannen gemaakt worden en toetsen gescoord en ingevoerd worden in het systeem. Er zijn vergaderingen. Er zijn werkgroepen, bijvoorbeeld de kinderboekenweek. Straks Sinterklaas en Kerst. Ze worden er niet eens rijk van, maar werden ze dat wel, hebben ze nauwelijks tijd om geld uit te geven. Dit werk doen ze omdat ze van kinderen houden, anders is het niet vol te houden. Tijdens mijn oudergesprek krijg ik een paar keer appjes binnen van de ouderraad over de dag van de leraar. Ik verontschuldig me door te zeggen dat het de OR is. De juf vraagt of er paniek is en ik heb mijn mond open om te zeggen dat het over morgen gaat, maar dan slik ik het snel in. Ik mompel iets van nee, nee.

Bedolven onder de bloemen

Er zijn dus meer dan genoeg redenen om het team van de Wereldschool in het zonnetje te zetten. Iets bij de koffie regelt het bestuur wel. Bovendien krijgen leraren een leuke bonus. Maar vanuit de ouders en de kinderen vind ik het belangrijk om te laten zien dat we achter hen staan en dat we ze waarderen voor de bergen werk die ze verzetten. Het is prachtig om te zien dat alle juffen bedolven worden onder de bloemen. Ik had niet verwacht dat er zo massaal gehoor werd gegeven aan mijn oproep. Daar word ik blij van omdat er dus veel ouders zijn die de juffen een warm hart toedragen.

Roze bonbons voor juf Tanja

Vorig schooljaar heb ik even getwijfeld of we zouden switchen van school. Niet uit onvrede, want overal zijn dingen die beter kunnen. Als Dunya in een drie-groepen combinatie zou komen dit jaar, was ze naar een school aan de andere kant van het park gegaan. Ik was er al geweest. We haalden opgelucht adem toen bleek dat het een twee-groepencombinatie blijft. En als ik vandaag op deze school rondloop en al die stralende juffen zie en al die bloemen, ben ik extra blij dat het zo gelopen is. Dunya moet wennen aan haar nieuwe juf, maar ik weet zeker dat het goedkomt. Dat geldt ook voor Dunya zelf. Ze schrijft iets liefs op een kaartje dat ik bij de roze bonbons doe die ze namens zichzelf (en een beetje namens mij natuurlijk) geeft. “U bent een superjuf!” lees ik. “Alleen als je het meent” benadruk ik. Ze kijkt verbaasd. “Ik meen het ook!” zegt ze. Zie je wel? Alles komt goed en Dunya vindt het fantastisch om mee te helpen de juffen in de bloemetjes te zetten. En dat is heel goed gelukt!