De jaarlijkse griepprik

“Mama, vandaag een prik....” zegt Dunya helder als de wekker gaat. “Ja schatje, vanmiddag. Maar het komt helemaal goed hoor!” Voor Dunya is die griepprik een mengeling van spannend en interessant. Ik maak me er geen zorgen om, het zal allemaal wel meevallen. Omdat ze in de eerste jaren van haar leven regelmatig erg benauwd is geweest, behoort ze tot de risicogroep die elk jaar een griepprik krijgt. Leuk is het niet. Wel belangrijk en fijn dat ie bestaat.

Blauwe plekken

Ik leg Dunya uit waarom die prik zo belangrijk is. Dat als ze griep krijgt, ze waarschijnlijk ook heel erg moet hoesten en dat ze dan misschien wel weer benauwd wordt. “Nu is het even prik, au, en dan klaar. Maar als je ziek wordt en benauwd dan is dat veel erger en duurt het veel langer!” zeg ik. Ik moet er niet aan denken om het nog eens mee te maken. Want eng was het, dat ze zo benauwd was. Eén keer was ze helemaal apatisch. Op een zondagochtend vroeg zaten we bij de huisartsenpost. De dienstdoende huisarts was vooral geïnteresseerd in de blauwe plekken in Dunya’s gezicht. Ik was vooral ongeduldig. Ze moest gewoon naar de Eerste Hulp om verneveld te worden. Dan zou ze snel weer opknappen. Maar de arts wilde dat ik haar ging uitkleden om te kijken of ze ergens anders ook blauwe plekken had. Ik kon er echt niks aan doen dat ze was gevallen. Het was een periode dat ze graag ging klimmen en dan ineens op een stoel stond en voordat ik bij haar was boem, met haar hoofd op de tafel viel. Op dat moment was het een actueel onderwerp dat kindermishandeling op een huisartsenpost vaak over het hoofd wordt gezien. Dat zal deze arts niet gebeuren, dus hij heeft zich voorgenomen om elke blauwe plek tot op de bodem uit te zoeken. Uiteindelijk kwamen we toch op de Eerste Hulp, waar ze haar meteen vernevelden en binnen no-time rende ze met blosjes op haar wangen, schaterend door de gangen van het ziekenhuis.

Benauwdheid

In elk geval is die benauwdheid reden voor een griepprik. “Ze is er echt een klantje voor” zegt mijn huisarts. De laatste jaren wordt die griepprik wat lastiger. Hoe groter ze wordt hoe banger ze is voor een prik. Ze gaat ze in de stoel zitten en kijkt vol verwachting naar de dokter. De Doedels zitten op schoot. Zodra ze de spuit ziet slaat haar stemming om. Voor ik het weet is ze uit de stoel gekomen en naar de deur gerend. Daar blijft ze staan. “Ik wil geen prik. Ik ben bang!” huilt ze. De dokter, die we niet kennen en die waarschijnlijk in opleiding is, zegt tegen mij dat het niet geeft. En dan zegt ze tegen Dunya: “Je mag best huilen hoor. Ik snap best dat je het eng vindt!” Doordat wij allebei heel rustig blijven, krijg ik Dunya weer in de stoel en op mijn schoot. De dokter wil haar rechterarm prikken, maar Dunya is sterk en wringt zich in alle bochten. “Mama moet een prik!” roept ze. “Als ik dit van je over kon nemen zou ik dat natuurlijk doen” zeg ik. Maar ja, ik ben geen risicogeval en heb ook bijna nooit griep. Er bestaat helaas geen prik tegen het vallen van de trap of het verzwikken van een enkel. Dan zou ik wel bij de risicogroep horen, daar ben ik van overtuigd.

Gat in mijn lijf

De dokter loopt om terwijl ik Dunya zo goed mogelijk vastklem. Het kost even moeite, maar dan zit de prik in haar linkerarm. Natuurlijk heb ik als gevoelige moeder, meteen tranen in mijn ogen. Maar deze keer weet ik ze voor Dunya te verbergen. Dunya huilt even, maar is snel rustig als ze een pleister mag kiezen. “Oooh Pluto!” zegt ze vertedert. Maar ze wil het gat in haar lijf niet zien zegt ze. We kunnen er niks aan doen, maar de dokter en ik schieten dan toch in de lach. “Er is bijna geen bloed te zien!” zegt de dokter. Doedel moet gaan kijken en als die bevestigt dat er alleen maar een rood stipje te zien is, durft Dunya het aan om zelf te kijken. Maar ze wil toch Pluto op haar arm. Als we bij de fiets staan bedenkt Dunya dat ze de dokter iets moet vragen. We gaan terug naar binnen. “Wat zit er in de prik?” vraagt ze. De dokter legt uit dat het een soort dood virus is waar ze niet meer ziek van kan worden, maar wat er wel voor kan zorgen dat ze niet ziek wordt. “Ik wil bij jou in de dokterskamer” zegt Dunya dan. “De volgende keer dat je naar de dokter gaat, ben ik erbij. Oké?” Daar gaat Dunya mee akkoord.

Dansles en tutu

Als ze de volgende dag bij dansles haar tutu aantrekt zien we in de spiegel ineens de blauwe plek op haar arm. Dunya kijkt verschrikt, maar ergens ook trots. ” Ik heb een griepprik gehad” zegt ze tegen een ander meisje. “Ik ook!” zegt die verrast. “Bij mij deed ie wel heel zeer!” zegt Dunya. Het meisje haalt haar schouders op. “Een klein beetje, maar ik heb niet gehuild!” Dunya doet zich niet stoerder voor dan ze is: “Ik moest wel heel erg huilen omdat ik het zo eng vond.....” Om toch een daad te stellen kijkt ze nog eens in de spiegel. Dan trekt ze de pleister zonder enige aarzeling eraf. “Is het gat al dicht?” vraagt ze dan. Ik knik. “Ja hoor, het gat is helemaal dicht. Alleen een blauwe plek”. Gelukkig zit er een vestje in haar tas, dus dat probleem is opgelost. Wat je niet ziet bestaat niet.

Griep

Een week later zegt de juf dat ze liever geen handen meer wil geven bij de deur. “Anders krijgt iedereen griep!” zegt ze. “Dunya niet hoor” reageer ik. Dunya schudt haar hoofd: “Ik heb een griepprik gehad!” Dat kunnen niet alle kinderen zeggen. Al met al is het toch best iets om trots op te zijn.