De ijsjeswinkel

Toen ik zwanger was van de tweede was mijn zoontje nog heel klein. Bij de geboorte van zijn zusje was hij amper 15 maanden. We realiseerden ons dat de kinderen echt samen zouden opgroeien en we hoopten dat ze veel aan elkaar zouden hebben. In de begintijd was er natuurlijk van samenspelen nog geen sprake, hoewel mijn zoontje op zijn manier zijn zusje vaak probeerde te betrekken in zijn spel. Nu zusje een eigenwijze peuter is, valt het op z'n tijd niet mee, want ze wil vaak hetzelfde speelgoed op hetzelfde moment. Maar er zijn van die momentjes (waarbij je natuurlijk dan weer net niet je filmcamera bij de hand hebt, opgeladen en wel) waarbij je stil en met een glimlach van een afstandje meekijkt. Met de plastic ijsjes, de kassa met muntjes, een tafeltje en een zelfgemaakte prijslijst met plaatjes en kleurtjes zijn we een 'ijswinkel' begonnen. Zusje is momenteel eigenaresse van de zaak en broer komt met maar liefst 6 muntjes ijs kopen en hij weet ook al welke hij wil. Er worden bolletjes op hoorntjes gedeponeerd en als het even kan ook betaald. Het opbergen van de muntjes bleek een kunst op zich, waar broer zijn wijsheden kon delen. Roodkapje en Nijntje krijgen gratis een overgebleven exemplaar. Tsja, wat moet je tenslotte aan het eind van de dag met je koopwaar?

Wat kun je genieten als moeder van zo'n klein schouwspel he.