De hond is een ster en plast je op je hoofd.

Mijn zoontje is dol op dieren. Maar hoe vertel je nou dat ze er niet meer zijn? Hier een voorbeeld wat je niet moet zeggen. 

Toen de cavia een spuitje kreeg was zoonlief nog erg jong. We dachten dan ook dat hij het niet echt in de gaten had. Bij de dierenarts hebben we het uitgelegd en hij vond het prima dat we de cavia achter gingen laten. Eenmaal thuis moest toch de kooi leeg gemaakt worden. Wat een paniek ontstond er, toen ik met de kooi boven de container stond. Oh nee. De cavia! Eeuh. Oké. Misschien had ik nog een keer moeten zeggen en laten zien dat de cavia er niet meer in zat. Dikke tranen. Mama had de cavia weggegooid. Ik heb hem de container laten zien en nog een keer gezegd dat de cavia bij de dierenarts was. Hierna heeft hij het er nooit meer over gehad. 

Toen de hond (Rambo) van zijn opa en oma overleed was het een ander verhaal. Hij was al bijna 2,5 jaar en had wat meer uitleg nodig. Maar wat vertel je dan? Ik vond het wel een fijne gedachte dat ik zou zeggen dat Rambo een ster was geworden. Dan kon/kan hij nog even kijken naar de sterren en is Rambo niet opeens verdwenen. Hmmz. Slecht plan. Mama, plas, Mambo. Ja schat, ook de Rambo-ster moet plassen dus pas maar op dat hij niet op je hoofd plast. Nu maanden later als het donker is. Mamboooo, neeeeee en rent naar een overkapping of doet snel zijn muts op. Oeps! My fold.