De groene slip van Aikido gehaald!

Niet spannend

“Over twee weken is er weer een examen!” zegt de meester van Aikido. “Leuk!” zeg ik. “Leuk, maar niet spannend!” zegt Dunya. We komen de dag van te voren een buurman tegen op de trap. “Wanneer kom je weer eens bij ons eten?” vraagt Dunya. Hij vertelt dat hij de komende dagen druk is met tennistoernooien. “Morgen heeft Dunya examen van Aikido” vertel ik. “Oh leuk, succes!” antwoordt hij. “Ik moet een wedstrijd spelen.” Ik lach: “Allebei iets spannends dus” zeg ik. Als we naar boven lopen zegt Dunya: “Waarom zeg je dat nou? Het is helemaal niet spannend. Ik heb het al zó vaak gedaan!” Dat is natuurlijk waar. Ze doet het nu zo’n anderhalf jaar en gaat dit examen voor de groene slip. Heel spannend, euh leuk, bedoel ik. “Ik bedoel eigenlijk dat het voor hem spannend is, omdat hij een wedstrijd heeft. Dat is altijd spannend” zeg ik dan. Daar geeft ze me wel gelijk in.

Lieve oppas

Eén van onze lieve oppassen die dichtbij ons woont, wil wel komen kijken. Ze is jarig, maar heeft pas ’s avonds een etentje, dus dat moet lukken. “Ik ga het aan de meester vertellen!” roept Dunya die dag. Ze is enthousiast, heeft er echt zin in. Zo’n examen is toch net iets anders dan anders. En zij draait haar hand er niet voor om. Tussen de middag snel haar Aikido pak in haar tas stoppen en naar school. Ik ben de rest van de middag druk bezig met van alles. Om kwart over drie race ik weer naar school en ga voor deze gelegenheid alvast naar binnen. Ouders wachten normaal gesproken buiten, maar Dunya komt niet naar buiten, dus ik wacht boven in de aula, vlakbij de gymzaal. De andere kinderen verzamelen zich bij mij. Ik ben een bekend gezicht in de school en er is een jongetje bij waar ik mee lees. Hij zegt dat hij Dunya gaat halen, maar durft het toch niet. “Waarom gaan we niet naar de kleedkamer? Mogen we niet naar binnen?” vraagt een kind. “We wachten op Dunya” zegt het kleinste jongetje.

Trap

Dan komt ze de trap van de aula opgelopen. Ik huiver. Anderhalf jaar geleden ben ik van die trap gevallen en ik voel het nog dagelijks. Die trap, die boycot ik. Dunya niet. En ik ben geen moeder die zegt dat zij niet op die trap mag. Ik heb geen idee hoe ik kwam te vallen en een school zal toch geen gevaarlijke trap hebben neem ik aan. Maar ik neem liever een van de vele andere trappen om boven te komen. Of de lift. Dunya ziet er ontspannen en opgewekt uit en ze vindt het leuk dat we allemaal op haar wachten. Ze komt naar me toe en kruipt tegen me aan. “Ik ben zo zenuwachtig!” Ik denk nog even dat ze het voor de show zegt, maar dan vraagt een ander kind: “Waarom huilt ze?” Ik kijk naar haar gezicht en zie inderdaad tranen. “Waarom huil je?” herhaal ik geschrokken. “Omdat ik het zo spannend vind!” snikt ze. “Lieverd dit is toch je vierde examen? Je weet precies hoe het gaat. Je doet het zo goed! Er kan niks mis gaan!” probeer ik haar gerust te stellen. Ook het kleinste jongetje probeert haar te troosten en dan lacht ze al snel weer.

Gymzaal

We lopen het laatste trappetje op richting gymzaal. Ik fluister tegen de meester dat ze ineens heel zenuwachtig is. Dan vertelt Dunya over de jarige oppas die komt kijken. Ik leg uit dat ze zelf aan judo doet en ook les geeft. “Dat is interessant” zegt de meester. “Heb jij geen zin om te blijven?” vraagt hij. “Jawel! Ik ga alleen even kijken of ze er al is en of ze de ingang kan vinden.” Bovendien wil ik de juf van groep vijf even vragen of er iets is gebeurd vanmiddag, waardoor ze van slag kan zijn. Gewoon om uit te sluiten dat er geen andere reden is dan dat ze gespannen is. Als ik het trappetje af wil lopen kom ik de oppas al tegen, met de gymmeester die natuurlijk precies kan vertellen waar de gymzaal is. Top, dat is goed geregeld.

Matten leggen

Ik zeg dat ze gewoon even kan gaan zitten op het bankje, maar dat ik heel even naar de juf loop. De juf vertelt dat er met Dunya niks is gebeurd, maar dat ze bij haar ook had aangegeven dat ze haar examen zo spannend vindt. Als ik de gymzaal in kom zijn de kinderen en de oppas bezig matten neer te leggen. We zetten een bank in het midden van de zaal zodat we het goed kunnen zien en als alle kinderen hun pak aan hebben, kan het examen beginnen. Dunya is wat aarzelend, maar doet goed mee en weet eigenlijk best wat er van haar wordt verwacht. Afschudden, bijna letterlijk, en verdedigen, gaan haar goed af. Ze weet hoe ze een stok moet gebruiken, dat heb ik ook al vaker gezien. Ik smokkel weleens een beetje bij het ophalen en de les gaat vaak wat langer door, waardoor ik toch een deel van de les kan meemaken.

Handstand en koprol

Een klein meisje vertelde mij dat zij en haar broertje ook een keer naar Aikido waren geweest, maar dat ze niet meer mochten van hun moeder. “We moesten koprollen doen en ook achterover. Dat vindt mijn moeder gevaarlijk. Dan kunnen we onze nek breken!” legt het meisje uit. Ik kijk haar een seconde verbijsterd aan en trek dan een neutraal gezicht. “Oké. Zullen we verder gaan?” Natuurlijk moet iedereen zelf weten hoe ze haar kinderen opvoedt. En natuurlijk begrijp ik best dat sommige moeders bezorgder zijn dan andere. Maar je nek breken bij een koprol? Ik moest vroeger bij de gymles op school ook vaak koprollen doen. Achterover weet ik niet meer, maar ik heb er nooit bij stilgestaan dat er iets kan gebeuren. Handstand is een ander verhaal, tenminste bij mij. Doordat mijn motoriek nogal moeizaam is, ging dat weleens mis. In elk geval kon zelfs ik een koprol maken, zonder mijn nek te breken.

Groene slip

Aan het eind van de les gaan de kinderen die er zijn netjes op de rand van de mat zitten. In de goede volgorde. Dunya voorop omdat ze als enige de oranje band heeft. Nu nog. Dat verandert binnen een paar minuten. Ik kruip naar de zijkant van de mat zodat ik haar gezicht kan zien als ze haar diploma krijgt. Ze is als eerste aan de beurt. “Jij krijgt de groene slip!” zegt de juf. En daarbij neemt ze ook haar diploma in ontvangst. “Dunya Laning heeft met goed gevolg examen afgelegd voor het behalen van de 11e Kyu. Groene slip." Eenmaal terug op haar plek gaat de oranje band meteen af. De eerste keer vond ze het nog jammer om haar band weer in te leveren, maar nu is het een echte overwinning en voelt het blijkbaar goed om hem af te doen. De oranje band is verleden tijd. Nu heeft ze de groene slip. Ik ben trots op haar. En nog belangrijker: Ze is trots op zichzelf!

Diploma-uitreiking

Na de diploma-uitreiking is er even onduidelijkheid over de laatste les. Er was gezegd dat dit de laatste les was, maar als er nog een les komt, is dat alleen maar heel leuk! Die komt er, unaniem besloten. Dunya blij, want die gaat Aikido in de zomer wel missen. Ze kan naar een andere locatie, maar daar heeft ze eigenlijk geen zin in. Ze heeft het wel een keer gedaan, maar het liefste blijft ze veilig op school. Het is voor mij ook relaxt. Dunya loopt, nadat ze de juf heeft gegroet, gewoon binnendoor naar de gymzaal. Voor mij is dat heel fijn, voor Dunya ook. Ik ben al zo vaak aan het heen en weer fietsen, dat dit gewoon een verademing is, zo aan het eind van de week. Een lange zomer dus voor de meeste activiteiten. Ik ben in elk geval heel blij voor Dunya dat ze weer een stapje verder is met Aikido. Die regelmatige examens maken het extra leuk. Na de zomervakantie gaat ze door voor de volgende band. Voorlopig kan ze nog even door. Over een paar jaar is het er zo ingesleten dat ik me geen zorgen meer hoef te maken als ze alleen over straat loopt. Dan slaat ze alle aanvallers zo van zich af.

Sinds kort kun je ook terecht op de vind ik leuk pagina voor mijn blogs. Daar vind je de link naar al mijn blogs en zo blijf je altijd op de hoogte als er een nieuwe blog van mij online staat op Mamaplaats.