De dag waarop ik mijn geduld verloor...

Als kind genoot ik van de kermis en attractieparken. Ik ging vaak alleen of met mijn broertje in de achtbanen, want mijn ouders hielden daar nooit zo van. Voor mij geen enkel probleem, want ik vond dat het ritje meer dan waard. Dus toen Nynke oud genoeg was werd ze (samen met papa/mama of opa/oma) in de draaimolen gezet. Je zag haar genieten en wilde vaak nog een rondje. Toen ze wat ouder werd kwamen daar de vliegende olifantjes voor in de plaats. Ook hier zag je haar duidelijk genieten. Ze bleef niet op de "grond" maar de olifantjes werden meteen de lucht in gestuurd. Tot Nynke een jaar of 5 was. Toen wilde ze op de kermis niet in de rups. Ik was vooral verbaasd dat ze niet wilde, maar goed als je niet wil dan niet.

Ik vond het aan de ene kant erg jammer dat ze niet ging, vooral omdat ik wist dat er echt heel blij van zou worden. Maar wie ben ik om haar te verplichten in een attractie te gaan. Aangezien Nynke toen nog niet getest was, was ik me geen moment bewust van wat er in haar hoofd af zou spelen. 

Een jaar later waren we weer op de kermis. We stonden voor diezelfde rups. (Nynke was nog steeds niet getest overigens) Nu liet ik me een beetje gaan en verplichtte haar om in de rups te gaan, omdat ik wist dat ze het leuk zou vinden. Niet alleen leuk maar echt heel leuk en het zou haar over de drempel heen helpen in het vervolg. Ik ging het gesprek aan en vertelde haar dat ze het een keer moest proberen en als ze het daarna echt niet leuk vond dan hoefde ze er van mij niet meer in. Haar zusje van drie wilde ook heel graag mee dus ik kocht twee kaartjes.

Toch had Nynke zich weer bedacht en wilde toch niet. "Hij gaat achteruit en het doek gaat dicht, dus straks stoot ik mijn hoofd." Waarop ik haar gerust probeerde te stellen en haar vertelde dat deze attractie gekeurd was en dat ik nog nooit gehoord had dat het was gebeurd. Een discussie midden op de kermis volgde en ik werd een beetje boos. Als een echte loedermoeder heb ik haar verplicht om samen met haar zusje in de rups te gaan. Huilend zette ik haar naast haar zusje.... en ja dat deed zeker pijn, maar ik wist gewoon wat het haar op zou leveren.

Na het eerste rondje waren haar tranen al weg en na het derde rondje had ze haar handen in de lucht en gilde ze vrolijk mee. Fieuw..... toch is het fijn om te zien dat je je kind kent. 

Ze kwam de rups uit en zei: Mam! Dit is de beste dag van mijn leven! En vroeg vervolgens of ik nog twee kaartjes wilde kopen. 

Pas later hoorde ik wat er zoals in dat brein om kan gaan. Hoeveel angsten ze zou kunnen hebben, hoeveel twijfels en vragen. Ik was al niet trots op mezelf, maar toen ik dat hoorde nog veel minder.

Toen we laatst Toverland bezochten en Nynke graag in de Phoenix wilde, maar toch een beetje twijfelde is papa meteen met haar in de rij gaan staan. Spijkers met koppen slaan, zodat er niet te lang over gepiekerd kan worden. Het piekeren beïnvloed namelijk behoorlijk de sfeer. Ze is dan afwezig en haalt totaal geen plezier uit de rest van de attracties. Na het ritje in deze indrukwekkende achtbaan kwam papa alleen terug... want Nynke wilde graag alleen nog een keer! De blijdschap in haar ogen van plezier toen ze terugkwam en de trots in onze ogen dat ze dit weer gewoon gedaan heeft.

Ik ben niet blij met wat er op die dag op de kermis gebeurde. Helemaal niet nu ik weet wat er zich waarschijnlijk allemaal in haar hoofd heeft afgespeeld. Tsja ook als moeder heb je mindere dagen zullen we maar zeggen ;-) Ik troost me met de gedachte dat die ene verschrikkelijke keer toch bijgedragen heeft aan het plezier wat ze nu heeft.

Heb jij wel eens gedaan qua opvoeding waar je niet trots op bent?