Dagje dierenpark...met een kleine twist

Gisteravond hadden papa en mama hun momentje samen tijdens een personeelsfeestje van papa's werk. Omdat we altijd de kleine missen tijdens zulke momenten, spraken we af om vandaag iets leuks te gaan doen. Dochterlief had al aangegeven dat ze flamingo's wou kijken. Ze is dol op flamingo's. Omdat de kleine bij opa had gelogeerd hadden we haar op tijd opgehaald, zodat we ook nog even een bakkie konden doen bij opa en daarna naar de dierentuin.

De dierentuin was een gezellige drukke bedoeling. Het stond in het teken van sinterklaas. Je zag overal zwarte pietjes die cadeautjes uitdeelden aan de dieren. Sinterklaas kwam ook kijken bij het uitdelen. En er werd gewoon een leuke show neer gezet. Het was echt top gedaan.

Omdat we niet hadden ontbeten (kleine gelukkig wel bij opa, maar papa en mama nog niet) besloten we eerst even wat te gaan eten. Gelukkig is het niet in het begin van het park, dus voordat je bij het restaurant bent, heb je al de beren, olifanten, apen en uilen gezien. 

Na een lekker broodje besloten we weer op pad te gaan. Terwijl we het restaurant uitlopen, komt er een kindje met een verstandelijke beperking naar ons toegelopen. Mijn dochter zit bij een gastouder, die ook gastouder is voor kinderen met een beperking, dus dochterlief keek hier helemaal niet van op en vond het zelfs leuk. Het jongetje vond onze dochter zeer interessant, terwijl zijn moeder bang was dat wij het niet oke zouden vinden. Ik gaf aan dat het niet erg was dat hij even contact wou maken met onze dochter. Tenslotte is ze het gewend en vind hem niet anders dan anderen. Het jongetje kijkt vervolgens naar onze dochter en noemt haar een "aapje". Het is een jongetje met een beperking, dus daar heb ik absoluut geen moeite mee. Maar wat zijn moeder deed, dat verbaasde mij echt. Zijn moeder antwoordde met "ja, ze lijkt wel op een aapje he!" Ik was zo verbijsterd en ik voelde wat op borrelen, dus ben zonder gedag te zeggen weg gelopen. Normaal gesproken wens ik altijd iedereen nog een fijne dag. Papa had het gelukkig niet gehoord anders was het heel anders afgelopen.

Terwijl we verder liepen, dacht ik erover na. Mijn dochter zit bij een gastouder die heel veel kinderen met beperkingen in huis heeft. En haar vriendinnen ook, die ook geregeld langs komen als mijn dochter daar is of als ik haar kom ophalen. Ik weet van haar en haar vriendinnen dat zij rare/vreemde/gênante (in de volwassen wereld niet passende) uitspraken corrigeren. Soms ook zelfs hun excuses aanbieden. Dus ik heb echt alle begrip voor hun kinderen en voor hun. Maar wat die moeder deed raakte me gewoon echt. Mijn kind is geen aap, lijkt niet eens op een aap en zal dat ook nooit doen. Voor het eerst in de 12 jaar dat ik samen ben met mijn man, voelde ik een soort van discriminatie. Misschien heeft die moeder het niet zo bedoeld, maar in mijn ogen was het haar taak om haar zoontje terecht te wijzen en iets te zeggen van "nee, dat is toch geen aapje". 

Zelfs toen we thuis kwamen, was ik er nog mee bezig. Ik kon het niet loslaten. Ik begon te twijfelen of mijn gevoel of reactie te overtrokken was. Dus ik heb mijn schoonzuster gebeld. Zij is zelf moeder ook moeder van een halfbloedje en kan dus beter begrijpen dan wie dan ook hoe ik me voel of dat ik overdreven reageer en dat zegt ze dan ook. Toen ik het aan haar vertelde, was ook zij verbijsterd. En ook zij vond het discriminerend. Ik was blij dat zij het zelfde ervan vond. Maar achteraf gezien had ik niet voor mijn boosheid moeten weglopen. Ik had even diep adem moeten halen, tot 10 moeten tellen en deze moeder de waarheid moeten zeggen. Helaas niet gedaan...Ondanks dit incident, toch een super leuke dag gehad en dat is het meest belangrijk!