Dag Kinderdagverblijf, hallo peuterspeelzaal!

Nog 1x en dan is het gedaan met het kinderdagverblijf. Niet meer hoeven doen alsof we boodschappen gaan doen of iets dergelijks en dan toch met de auto bij het KDV aankomen rijden om vervolgens Quin uit te leggen dat mama vandaag toch echt moet werken en hij lekker hier mag gaan spelen. Waarop hij begint te krijsen omdat hij niet naar binnen wil en ik allerlei pogingen moet doen om hem toch naar binnen te krijgen.

Een andere keer, vraagt hij thuis of hij naar het KDV mag, waarop ik antwoordt dat het goed is omdat mama vandaag ook moet werken. Zonder tegenstribbelen gaan we ernaar toe. Maar zodra ik dan zeg dat het nu toch echt tijd is om weg te gaan, omdat ik anders zelf nog te laat ga komen klauwt hij zich aan me vast en begint te roepen en huilen.

Wanneer de leidsters hem dan oppakken om mij uit te zwaaien slaat en schopt hij in de rondte. Ik wurm mezelf de deur uit en zwaai nog snel om vervolgens te verdwijnen.

En dit zijn nog maar twee situaties, maar ze lijken eigenlijk allemaal hierop. Het gebeurd slechts een enkele keer dat hij het niet erg vind dat ik weg ga. Het liefst heeft hij dat ik op de bank ga zitten lekker kletsen met de leidsters. Als ik er maar ben.

Ik weet dat wanneer ik uit het zicht ben, hij weer rustig wordt en dan vervolgens lief gaat zitten spelen met de andere kindjes. Maar toch voelt het niet fijn om je kind zo achter te laten, elke keer weer. Wanneer ik hem dan kom ophalen wil hij maar al te graag snel mee naar huis.

Peuterspeelzaal Twee weken per maand is papa thuis en zit hij op de dagen dat ik werk alleen omdat Quin dan op het KDV zit. Na een beetje puzzelen hebben we de oplossing gevonden.

Quin gaat van het KDV af en gaat 3 ochtenden naar de peuterspeelzaal. Omdat hij een taalachterstand heeft mag hij meedoen met het zogenoemde VVE-traject en moet hij alle beschikbare dagdelen meedraaien. Wanneer wij allebei moeten werken hebben we voor de overige uren iemand gevonden die maar al te graag voor Quin wil zorgen.

Voor de herfstvakantie heeft hij een proefdag gedraaid waar ik voor een gedeelte bij mocht blijven. Hij vond het spannend maar herkende wat kindjes van het KDV dus kwam hij al snel los. Zoals ik al had verwacht had hij me op een stoel gezet en ik mocht daar ook niet vanaf komen. Want stel je voor dat hij me uit het oog zou verliezen.

Na een tijdje meekijken ben ik op huis aangegaan. Eventjes had hij het moeilijk, hij riep me na en er kwamen dikke tranen over zijn wangetjes. Het schoppen en slaan bleef uit. Toen ik hem kwam ophalen wilde hij zelfs niet eens mee naar huis!

Met een lach Vandaag is hij voor het eerst echt begonnen. Toen ik hem vanochtend vertelde dat hij ernaartoe mocht wist hij niet hoe snel hij zich moest aankleden en binnen een mum van tijd stond hij klaar. De beker die we samen hadden uitgezocht ging in de tas samen met de stukjes appel, jas aan en gaan. De eerste stap over de drempel maakte hem gelijk verlegen. Dicht tegen mij aan kijkend naar de kindjes die binnen kwamen en anderen die al aan het spelen waren.

Langzaam zijn jas open, en floep! Daar ging hij. Alsof hij me ontglipte. Terwijl ik zijn spulletjes opberg komt hij met van alles en nog wat naar me toe om te laten zien. Hij maakt een plekje vrij zodat ik kan gaan zitten. Dan merk ik dat ik te lang blijf staan, snel een kus en een knuffel en dan de deur uit. Daar staat mijn knul, zwaaiend achter het glas met een grote lach op zijn gezicht. Tot straks!