Dag dag neusamandelen!

Zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen hebben we een hele strijd gevoerd om buisjes te krijgen voor Ties en Stef en daarbij wilden we dat hun neusamandelen verwijderd zouden worden. Je zult denken, ben jij nu ook al dokter dan? Nee ik ben geen dokter, maar ik ben moeder! Een moeder die het beste wil voor haar kinderen. In januari kregen de jongens al buisjes. Dit gaf al een stuk verlichting. Waar ze eerder zo om de twee weken oorontsteking hadden, hebben ze sinds de buisjes geen oorontsteking meer gehad. Zo fijn voor die mannetjes, en natuurlijk ook voor ons. Overdag blije kindjes zonder pijn en koorts. Geen nachten lang meer op de bank bivakkeren maar gewoon weer in bed kunnen slapen! Om even een klein stukje terug te gaan. Het KNO gebeuren is bij ons een "familie dingetje". Mijn moeder, mijn zusje en onze oudste Jesse waren allemaal de sjaak! Door de ervaringen van mijn moeder met mijn zusje en de vele bezoekjes met Jesse aan de huisarts hadden we al snel een verwijzing KNO arts te pakken. Jesse was 10 maanden toen we bij de KNO arts kwamen. Hij had amper gekeken en zei "ik zie het al, buisjes erin, neusamandelen eruit en u hebt een ander kind" Zo gezegd zo gedaan, we liepen dezelfde dag nog met een datum de deur uit. Drie weken later werd hij al geholpen en je zult het geloven of niet, we namen inderdaad een compleet ander kind mee naar huis! 

Nu zul je dus waarschijnlijk begrijpen waarom wij er bij Ties en Stef zo gebrand op waren dat ook die neusamandelen verwijderd zouden worden. We hebben gezien wat het resultaat kan zijn. Niet ieder kind is natuurlijk gelijk maar wanneer je kinderen 1. altijd verkouden zijn 2. altijd pruttelen en snurken 3. 's nachts vergeten te ademen en daar overstuur van wakker worden. Leek het ons meer dan de moeite waard om het in ieder geval te proberen. Gelukkig was daar onze kinderarts die ook wel inzag dat dit toch echt veroorzaakt werd door te grote neusamandelen. Na overleg met de KNO arts ging die uiteindelijk bij hoge uitzondering akkoord. Enige voorwaarde: na hun eerste verjaardag. 

Toen het bijna zover was begon toch de twijfel enigszins toe te slaan... Staren wij ons niet blind op iets? Zal dit wel echt wat opleveren? Zullen zij dan net die kids zijn die enorme nabloedingen krijgen? Maar ook toen dacht ik weer: NEE volg je gevoel en dar is het enige juiste! 

Afgelopen maandag was het dan zover. Om 07.00 uur mochten wij ons melden. Ties & Stef deden het fantastisch. Ondanks dat ze nuchter moesten blijven waren ze totaal niet vervelend, waren heerlijk aan het spelen. Samen gingen ze door de gang. De een zat op de auto en de ander liep erachter, beide in hun operatie jasje... Daar stond ik dan even een potje mega trots te zijn op deze stoere jongens die samen de kinderafdeling aan het verkennen waren. 

Om 08.15 uur mocht ik met Ties richting de OK. Daarna volgde mijn moeder met Stef. Beide keren mocht ik mee om onze mannetjes in slaap te zingen. Het koste me deze keer geen moeite, want ik wist: dit gaat zoveel goeds brengen. Na de tijd hoorden we dat het inderdaad toch wel erg forse amandelen waren. Mijn eerste gedachte.... "goh je meent het". Nadat de heren even flink boos geweest  mochten wij al gauw weer lekker naar huis. Ook dit is maar weer achter de rug. Dus ja we hebben ze WEER laten opereren en WEER onder narcose laten gaan. En ja het heeft echt geholpen! Je gelooft het misschien niet maar we merkten onderweg naar huis al verschil. Normaal hoorde je ze altijd ademhalen, nu was het stil achterin de auto. 's Avonds hebben we ze op bed gebracht en ze zijn niet één keer wakker geweest. Ze hebben heerlijk tot de volgende ochtend geslapen.

Wat zijn wij blij dat wij ons gevoel gevolgd hebben en doorgezet hebben. Vanaf nu kan het alleen nog maar beter worden!