8 jaar geleden
Daar lig je dan, zo klein, zo kwetsbaar..
Je kunt er niks aan doen, je ouders wilde een toekomst voor je. Een betere toekomst dan ze je tot nu toe konden bieden.
Daar lig je dan, zo klein, zo kwetsbaar.
Je kunt er niks aan doen, je ouders wilde een toekomst voor je. Een betere toekomst dan ze je tot nu toe konden bieden.
Je zou beroerd worden of rijk. Een dokter, popster of leraar. Je zou een gezin stichten en je zou nooit meer in angst of armoede hoeven leven.
Je ouders zagen het al gebeuren..
Hoe ze trotste opa en oma zouden worden. Hoe ze elkaar nog eens aankeken en zachtjes zeiden.. Vertrekken naar het beloofde land was het beste dat we ooit samen met onze kinderen gedaan hebben. Het heeft echter niet zo mogen zijn..
Ze konden toen ze vertrokken niet weten dat de bootjes te vol waren, niet sterk genoeg.
De golven te hoog.
Je moeder heeft je uiteindelijk los moeten laten, je kon niet zwemmen. Nog voor je iets kon uitbrengen hadden de golven je al in hun macht. Je bent een verliezer in een ongelijk gevecht met het water.
En nu..
Nu ben je het gezicht van alle vluchtelingen. Het gezicht van een tocht. Het gezicht van hoop en doorzettingsvermogen.
Maar ook het gezicht van angst en wanhoop.
We hebben nog geen oplossing om jullie te helpen, maar door jou beseffen we nog meer hoe snel we met een plan moeten komen.
Een plan om jullie te helpen, om jullie een toekomst te geven die jullie verdiend hebben.
Een mooie toekomst, vol liefde en geluk.
Lieve Aylan, sinds vandaag weten we je naam, zien we een gezicht van een lachende jongen.
We sluiten je voor altijd in ons hart!
Rust zacht lieve kleine Aylan.