Daans eerste keer op de SEH

Daan is best een stuntpiloot. Ziet geen gevaar, ziet de wereld aan voor een hindernisbaan. Ik heb altijd gezegd dat het met zo´n peuter in huis maar goed is dat we dicht bij het ziekenhuis wonen, want er komt een dag dat we met hem naar de SEH moeten. En jawel, gisteren was het zover. 

Ik was in de keuken een flesje aan het maken voor Laura, Tommi was haar pyjama aan het aantrekken. Daan zat in de woonkamer tv te kijken, zoals wel eens vaker voor het slapengaan. Ineens hoor ik gehuil vanuit de woonkamer komen. Daan zit vol in de peuterpubertijd, dus hij huilt wel vaker, maar het klonk nu gemeend, dus ging ik even kijken. Ik vond hem huilend op de bank, met zijn vingertje in het tuitje van mijn waterfles. Hij kreeg hem er niet meer uit. Ik draaide de fles los en probeerde zijn vingertje eruit te duwen, maar dat ging niet. Daan begon steeds harder te huilen, uit paniek of pijn, of allebei. Ik smeerde zijn vinger in met babyolie, maar nog kreeg ik er geen beweging in. Tommi had Laura inmiddels een flesje gegeven en op bed gelegd en hij probeerde het eens. Het vingertje zat vast. Daans huilen was inmiddels over gegaan in krijsen. We besloten dat ik met hem naar het ziekenhuis zou gaan, omdat we de dop er zelf niet afkregen en we bang waren dat z'n vinger zo zou gaan zwellen dat de bloedtoevoer afgeklemd zou worden. We hesen Daan in zijn skibroek, trokken z'n schoenen aan en zetten hem een muts op. Het was buiten min zes graden, maar een jas kregen we niet over zijn hand. Uiteindelijk heb ik hem in een dekentje gewikkeld en naar de auto gedragen. Zoals ik al zei, wonen we vlak bij het ziekenhuis en binnen een kwartier droeg ik hem de aula in. Daan trok nogal wat bekijks met zijn gehuil en natuurlijk de dop van mijn waterfles die om zijn vinger hing. We mochten gelijk bij de verpleger komen. Hij probeerde eerst met een soort glijmiddel met verdoving erin Daans vinger eruit te krijgen, maar de vinger was inmiddels al zo gezwollen dat dat niet meer lukte. Hij probeerde de zwelling te verminderen met een koud compres, maar dat duurde te lang. Hij riep er een collega bij, die met een tang aankwam. Je zou zeggen dat een plastic dop niet tegen een potige verpleger met een tang opkan, maar dit was een bijzonder stevige dop. Er werd een grotere tang bij gepakt. Daar was inmiddels volledig over de rooie gegaan, dus ik hield hem in een houdgreep terwijl verpleger 1 zijn hand vasthield en verpleger 2 stukjes van de dop afknipte. Uiteindelijk kwam de dop los en konden we de schade opnemen.

Door Daans gegil (hij is niet echt kleinzerig) was ik er al van overtuigd dat z'n vingertje gebroken was, maar er bleek slechts een snee in te zitten, en natuurlijk was hij gezwollen. Daan kreeg een pleister en maar liefst drie stickers. Onderweg naar huis was hij nog stil, toen we thuis aankwamen, kreeg hij weer praatjes. Hij duwde zelf op het lichtknopje en het knopje van de lift (met zijn zielige vinger!) en kletste in de lift honderduit over het alarmknopje dat piep piep piep zegt. Ik legde uit dat je daarop moet duwen als je vastzit in de lift. Daan stak zijn vinger omhoog: 'Vastzitten, ziekenhuis toe.´Nee, schatje, als je vastzit in de lift, komt de brandweer je eruit halen. Eenmaal binnen liet hij zijn vinger aan zijn vader zien: 'Pijn gedaan´. Het was inmiddels anderhalf uur na zijn bedtijd, maar hij moest natuurlijk nog even van de spanning bijkomen met wat chocomel en een plakje peperkoek. Hij ratelde maar door over de brandweer die je uit de lift helpt. Hij kreeg even een flashback toen hij zijn beker chocomel op wilde tillen, maar ik kon hem ervan overtuigen dat hij daar niet vast in kon zitten. Toen scheen hij zich te herinneren dat de dop van mijn waterfles kapot was, want hij kreeg ineens tranen in z'n ogen en zei: ´Waterfles kapot.´Ik stelde hem gerust dat ik niet boos was en dat ik een nieuwe waterfles zou kopen. Een met een rietje. 

Ik voelde me inmiddels wel de slechtste moeder ter wereld want:

a) nou ja, vanwege die vinger in die fles, natuurlijk.

b) ik was Daans pandaknuffel vergeten mee te nemen naar het ziekenhuis

c) ik had geen jas meegenomen voor de terugweg

d) hij had nog ketchup rond z'n mond zitten van het avondeten

Om een of andere reden zat dat laatste me gedurende het hele avontuur dwars en ik moest me inhouden om geen doekje te vragen om z'n snoet te poetsen. Ik heb duidelijk mijn prioriteiten op een rijtje. 

Hebben jullie thuis ook van die stuntpiloten?