Daaaaaaaag speentje!

Kraamweek: hel! Na een ietwat heftige zwangerschap en bevalling was dan het grote moment daar. Mijn kleine bundeltje vreugde kon mee naar huis en we mochten ons leven samen eindelijk beginnen. Rust en vrede...... Nou ja, in ons geval veeeeeel gehuil (en niet alleen van de baby ;-) )

Een stevige, gezonde knul. Volledig voldragen. Geen complicaties. Borstvoeding direct al goed op gang, aanleggen ging goed. Toen kwam de eerste nacht: krijsen! Het hoort erbij, hielden we onszelf voor. De tweede nacht kwam, en zo ook de derde en vierde.... aan een stuk gehuil. De vijfde ochtend verkondigde ik luid snikkend aan de kraamverzorgster dat ik me de slechtste moeder ter wereld voelde. Waarom kon ik mijn eigen kind niet troosten?

Gelukkig hadden wij een hele nuchtere, ervaren kraamverzorgster. Een schat van een vrouw waar ik met een warm hart aan terug denk. "Heb je al een speentje geprobeerd?" vroeg ze kalm. Ik besprak met haar mijn twijfels over het geven van een speen m.b.t het geven van borstvoeding. Zij wuifde deze snel weg. Tepel/speen verwarring geloofde ze niet in. Een baby weet heus het verschil wel!

Zo gezegd, zo gedaan. De vijfde nacht voor het eerst een aantal uur achter elkaar kunnen slapen met behulp van de speen en sindsdien is deze ook niet meer uit ons huishouden weg te denken. Na een jaar ongeveer kon ik mijn zoon al snel leren dat hij zijn "peentje" niet meer overdag mocht pakken. Alleen nog s'avonds, bij het slapen gaan. Meneer had hier totaal geen moeite mee, al smokkelde hij zo nu en dan wel eens als hij de kans kreeg.

In mijn hoofd begon ik al tegen het moment op te zien dat we voorgoed afscheid moesten nemen van de speen. Een drama wordt dat! Ik kreeg een boekje van mijn zwager genaamd "dag dag speentje" en las deze iedere avond voor. Pieter vroeg er zelf om, hij vond het een geweldig verhaaltje. Aan het einde van het boek,  binden ze het speentje aan een ballon en laten ze het weg vliegen. Hier voelde zoonlief toch echt niets voor en greep angstvallig naar zijn mond als we bij dat deel kwamen. Hmmm ietsje minder dramatisch dan?

Ik begon me in te lezen in de kunst van het los laten en las allerlei goed bedoelde adviezen van opvoedkundigen en andere moeders. Wederom het stemmetje in mijn hoofd "dat wordt een drama", en ieder idee werd doelgericht weg gekopt. 'Geef het speentje mee aan de speentjesfee' of 'gooi samen met uw kind alle speentjes weg'. Tja, alsof dat gaat werken bij mijn kleine peuterpuber van twee. Die schreeuwt bij bedtijd gewoon net zo lang tot hij zijn vertrouwde vriend weer heeft gevonden. Nou ja, we wachten nog wel even. Als hij er maar vanaf is voor hij naar de kleuterschool moet, toch? Hoe ging het ook al weer? Van uitstel komt.... precies ja.

Oeps! "Wat doe je?!" roep ik haastig vanuit de badkamer naar mij  partner, die overduidelijk wat laat vallen. "Ik stoot per ongeluk het speentje onder het bed".... Ik zucht diep. Dat is nou al de zoveelste keer! Dat ding is altijd kwijt! Midden in de nacht wordt Pieter wakker en zeurt hij erom en op de een of andere manier beland het onding ALTIJD onder het bed! Pff, bekijk het maar, ik kruip er straks wel weer onder. Nu even geen zin.....Je raad het al: vergeten. Tegen bedtijd dus "peentje" kwijt.

Schouders eronder en gewoon proberen. Ik had immers nog steeds geen zin om op mijn buik onder het bed door te moeten tijgeren om vervolgens dat ding toch weer kwijt te raken.... Ik weet het; we houden het maar op vermoeidheid. Normaal ben ik wel een lieve mama ;-) Ik trok mijn kleine jongen tegen me aan en vertelde hem kalm dat we vandaag eens zonder speen gingen slapen. Na een paar krokodillentranen en een "o, ik ben zo verdrietig" was de kous af: meneertje was heerlijk op weg naar dromenland, zonder speen! 

Dag twee, bij bedtijd er niet eens om gevraagd en bij de derde ochtend zei hij zelf trots "goed geslapen zonder speen! Goed gedaan Pieter!". Dat vond ik wel erg lief. Het is dus niet gekomen door een fantastisch opvoedkundig slimmigheidje (eigenlijk gewoon door luiheid) maar nu, vier speenloze nachten later, denk ik dat het veilig is om voorgoed te zeggen: daaaaaaag speentje!