Complimentjes, een mooi kadootje

1 maart, we begonnen de maand met Nationale Complimentendag. Complimenten, een onderwerp waar we vaak heel licht over denken. Maar het is een hele goede en duidelijke vorm van waardering, wat weer een zeer grote behoefte is van de mens. Iedereen is altijd op zoek naar een bepaalde vorm van waardering. Een compliment krijgen is daarom heel fijn, maar in onze cultuur ook weer een beetje vreemd.

Hans Poortvliet, initiatiefnemer van deze dag, gaf aan dat dit komt door onze calvinistische maatschappij. Een maatschappij die gericht is op vooruitgang in zakelijk en rationeel opzicht. Daar lijkt weinig ruimte voor gevoel. En dat is ook zo. Ik persoonlijk kan prima complimenten geven. Maar ontvangen, word ik altijd lichtjes ongemakkelijk van. Zelfs 'Wat een mooie jas heb je aan' word dikwijls beantwoord met 'och dit ding? Nou was in de aanbieding.' Een hele gekke reactie eigenlijk, terwijl je deze ook kunt incasseren en een vriendelijk 'dank je wel' ook heel goed past. Sterker nog, veel beter past. Je laat het complimentje dan namelijk écht binnenkomen.

Noem het valse bescheidenheid, ik weet niet wat het precies is. Maar toevallig zijn we er op mijn werk ook mee bezig. Ik vind het gek om gecomplimenteerd te worden op mijn werk, terwijl ik presteer wat ik zou moeten presteren. Door mijn overtuiging, dat mijn werkgever bepaalde verwachtingen mag hebben, is het logisch dat ik die prestatie neerzet. Maar ook al zou hij het mogen verwachten, kan het natuurlijk op zichzelf bijzonder zijn dat ik het wel doe. Dus een complimentje kan echt op zijn plek zijn. Maar ik leer dus nu ook beter na te denken over het complimentje en 'dank je wel' te zeggen.

En wat ik vooral vreemd vind, is dat we vaak supergoed zijn in het complimenteren van onze kinderen. Elke kruimel die ze opruimen en elke druppel urine die in het potje word gedropt, word bijna de vlag voor uit gehangen. En we leren natuurlijk ook, dat positief gedrag gevierd moet worden. Maar daar zijn we behoorlijk goed in geworden. En kinderen incasseren dit ook prima. Maar waar gaat het dan mis?

Ik heb nog maar hele jonge kinderen, die voor elke rechte stap nog feestelijk geprezen worden. Maar ik denk wel dat het prijzen naarmate kinderen ouder worden, steeds meer ophoud en minder word. En natuurlijk mag je van je 12-jarige verwachten dat hij gewoon poept en plast op de wc, zijn schoolprestaties of prestaties binnen een hobby kunnen nog prima geprezen worden.

Misschien ontwennen we het naarmate we ouder worden en zijn we meer gericht op het voldoen aan verwachtingen. Op zichzelf bedt prima, maar een compliment op het behalen hiervan is wel van belang. Je wilt toch weten of je op jet rechte pad zit en je naar tevredenheid van de anderen handelt?

Dus eigenlijk een oproep aan allen; geef elkaar vaker een compliment. Soms denk je het, maar spreek het dan ook altijd uit. Een ander moet er misschien even aan wennen, maar het zal niet zo snel afbreuk doen aan de relatie. En blijf ook kinderen complimenteren wanneer ze ouder zijn. Het hoeft niet naar het hoofd te stijgen, maar een kind vind het fijn om te horen dat je trots bent op zijn 6 of 7.