Cinekid 2016: Mijn vader woont in Rio.

Film over een probleem

De laatste film die we op Cinekid bekijken is ‘Mijn vader woont in Rio’. Het is wel een oude film, daarvoor had ik Dunya al gewaarschuwd. “Ik denk dat ie in zwart-wit is” zegt Dunya. Ik schiet in de lach. “Zo oud is ie nou ook weer niet!” Voordat de film begint staat er iemand op. Het is Simone van Dusseldorp, regisseur van de openingsfilm “Uilenbal”. Natuurlijk is die film uitverkocht en moet ik Dunya teleurstellen. We kijken hem een keer buiten het festival om. Simone is eregast van het Cinekidfestival dit jaar en mocht vijf films uitkiezen voor het festival. “Ik heb deze film gekozen omdat het de eerste kinderfilm is die over een probleem gaat.” Een film naar aanleiding van het boek van Burny Bos. Over een herkenbaar probleem denk ik. Ouders die niet meer samen zijn, ouders die geheimen hebben, kinderen die de waarheid niet weten en dan hun eigen verhaal maken. Ze waarschuwt dat het er anders uitziet, de kapsels, de kleding, het huis.... En dat de film langzamer is dan we nu gewend zijn van films.

In Rio of in de gevangenis

De film gaat over Liesje. Ze is tien jaar en woont met haar moeder in het grote huis van haar opa, die net overleden is. Tijdens de begrafenis fluistert ze tegen haar moeder: “Jammer dat papa er niet is” en haar moeder fluistert terug: “Wat maakt dat nou uit, papa is er toch nooit?” Dat raakt mij meteen. Dat papa er nooit is maakt het alleen maar erger. Dat hij er dus ook niet is op momenten die moeilijk zijn voor Liesje is natuurlijk heel pijnlijk. Een moeder begrijpt dat toch wel? Ook al vindt ze het zelf niet erg dat hij er niet is, want dat begrijp ik dan weer wel. Liesje’s vader woont in Rio de Janeiro. Tenminste dat denkt ze. Vroeger woonde zij daar ook en omdat mama heimwee kreeg is ze met Liesje teruggegaan naar Nederland en daar bij opa ingetrokken. Regelmatig krijgt ze brieven van haar vader. In een mooie luchtpostenvelop en met een prachtige postzegel erop inclusief stempel. Liesje vertelt iedereen dat haar vader in Rio woont en dat hij een baard heeft en kan vechten met krokodillen. De kijkers zien al snel dat Jacob de brieven vanaf een heel andere plek schrijft en geen baard meer heeft. Hij zit in de gevangenis in Breda en schrijft brieven op luchtpostpapier. Vader mist zijn dochter en wil graag dat ze langskomt. Maar haar moeder is het er niet mee eens en blijft het verzwijgen.

Naar Rio de Janeiro

Omdat Liesje van moeder geen antwoord krijgt op de vraag waarom ze niet op vakantie naar Rio kunnen, regelt ze het wel zelf. Ze spaart voor een reis, gaat elke week naar het reisbureau voor nieuwe folders over Brazilië en gaat uiteindelijk zelfs de postzegels van haar opa verkopen die hij aan haar heeft nagelaten. Ze wordt natuurlijk opgelicht, maar na een tijdje komt ze toch op het bedrag dat ze nodig heeft. Ze boekt een vlucht naar Rio de Janeiro en stuurt de vluchtgegevens naar het adres dat ze van vroeger heeft van haar vader in Rio. Als de brief retour afzender komt, dan stuurt haar moeder deze door naar de gevangenis. Pas op de dag van de vlucht komen ze erachter wat ze van plan is en dan gaan alle alarmbellen af. Vader wordt door de gevangenisleiding naar het vliegveld gebracht en ook moeder en haar vriend zijn onderweg. Door een stewardess wordt Liesje uit het vliegtuig gehaald en dan ontmoet ze haar vader. Omdat ze haar vader al zolang niet gezien heeft en hij geen baard meer heeft, herkent ze hem niet. Bovendien: “Mijn vader woont in Rio!” Een pijnlijk moment voor iedereen. De film eindigt met een lied “Een vader wordt soms een meneer. Elke leugen doet van binnen zeer”. Bij de aftiteling kijkt Dunya opzij. “Mama, moet je er weer om huilen?” lacht ze. Ze wacht niet op antwoord en staat op. “Kom op mama, ik zie je buiten!” De boodschap van de film is duidelijk: geheimen komen altijd uit en maken meer stuk dan je lief is.

Geen geheimen voor een kind

Hoe het verder gaat met Liesje krijgen we niet te zien. De scherven zullen wel gelijmd worden. Ze zal haar vader uiteindelijk wel opzoeken in de gevangenis. We kunnen ons eigen verhaal ervan maken, want de film vertelt het niet. Ik kan me voorstellen dat haar wereld even instort. Kinderen krabbelen wel weer op, maar nemen het ook de rest van hun leven met zich mee. Geheimen, leugens, ze komen uit en doen pijn. Zo herkenbaar. Hoe moet een kind zich voelen als er grote dingen geheim gehouden worden? Of als het zelf een geheim is? Het lijkt mij verschrikkelijk.

Geen snelle flitsende film

Simone van Dusseldorp zei vooraf dat de film langzamer is dan we nu gewend zijn en ze heeft gelijk. “Hoelang duurt het nog?” fluisterde Dunya na ruim een uur. “Nog wel even” fluister ik terug. “Ik vind het wel een leuke film hoor, maar het duurt lang!” Ik knik. Af en toe val ik bijna in slaap, terwijl ik het wel een mooie film vind. Dunya vindt het ook stom dat Liesje niet mocht weten dat haar vader in de gevangenis zat. “Waarom vertelden ze het haar niet gewoon?” vraagt ze verbaasd. “Omdat ze dachten dat het beter was voor Liesje dat ze het niet wist.” Ze haalt haar schouders op. “Natuurlijk is het niet leuk om je kind te vertellen dat haar vader in de gevangenis zit. Maar zo’n geheim kan ook niet. Ze komt er ooit achter en dan merkt ze hoe er tegen haar gelogen is. Leugens zijn altijd erger dan de waarheid vertellen!” zeg ik.

Dag Cinekid, tot volgend jaar

Als we nog even over het terrein lopen en we voor de laatste keer deze vakantie poffertjes eten, ziet Dunya opeens een bekende. “Amy! Uit Nieuwe Tijden!” zegt ze. Ze heeft gelijk. Het gaat over iets anders, maar we vallen er middenin en hebben niet goed geluisterd. Maar Dunya heeft toch alleen oog voor Amy. Nadat ze klaar is met haar interview stoot ik Dunya aan. “Vraag of ze met je op de foto wil!”. Dunya vraagt na de foto nog even voor de zekerheid of ze echt Amy is en dat klopt. Ik vraag of ze nog eens terugkomt in Goede Tijden. Ze lacht een beetje en zegt dat ze daar niks over mag vertellen. “Ik bedoel eigenlijk dat het niet helemaal los van elkaar staat toch? Het heeft wel met elkaar te maken.” Ze knikt. “Er is wel een link tussen beide series, dus het zou kunnen. Misschien met kerst, even op bezoek bij papa” lacht ze. Dan moeten we echt gaan. De laatste dag Cinekid zit erop voor ons. Nog even op de foto bij de poort. Dan nemen we afscheid. Voor een jaar. “Dat duurt nog zolang” zucht Dunya. “Klopt, maar er gebeuren voor die tijd genoeg andere leuke dingen” zeg ik. Op naar het volgende hoogtepunt. Dag Cinekid, tot volgend jaar!

Volg mijn Facebookpagina om op de hoogte te blijven als er een nieuwe blog online komt.