Byebye baby! Eind van een tijdperk

Ik ga er niet over liegen. Met momenten is de babytijd gewoon zwaar. Ik denk dat elke moeder die momenten van extreme wanhoop wel kent. Wij hebben ze ook bij beide meisjes gehad. Beide hebben koemelkallergie en bij de oudste duurde het net iets langer om daar achter te komen. Veel huiluurtjes, verdriet, pijn en een huidje vol eczeem heeft het gekost om haar eindelijk happy en tevreden te krijgen. Maar die eerste maanden waren heavy. Dat er avonden bij waren dat ik haar gehuil bijna wist te overtreffen door zelf ook hard brullend op bed te zitten. Uit pure wanhoop. Mijn man ook met de handen in het haar want het gehuil van een baby, en dan vooral die van jezelf, gaat door merg en been. Je wil gewoon NIET dat ze zoveel pijn en ongemak ervaren en doet er dan alles aan om het op te lossen. Als dat niet lukt dan is het gewoon ZWAAR. Ons jongste meisje volgde haar zus in deze allergie en ook met haar hebben we uren lang rondgelopen omdat ze ontroostbaar was maar deze keer waren wij iets meer ervaren en zaten we er bovenop. Binnen enkele weken had zij de juiste voeding en was ook zij een tevreden baby. 

Vanaf dat moment konden we er met frisse moed tegenaan. Ik keek er echt weer naar uit. Een verse en tevreden baby op mijn borst. Urenlang genieten met dat klein bundeltje liefde bovenop mij. Mijn neus in die babyhaartjes geduwd en opsnuiven maar. Mijn grote armen om dat kleine lijfje geslagen om haar de geborgenheid te bieden waar ze zo naar verlangde en wat ik haar kon bieden. Zucht...ja die tijd. Heerlijk. Maar o zo KORT! Wat is dat toch met baby's en niet meer zo knus willen blijven liggen zodra ze ontdekken dat ze kunnen omrollen en er zoveel meer te zien, ruiken en horen is. Zodra de wereld iets meer voor ze opengaat dan smaakt dat uiteraard naar meer. Ik begrijp het wel maar HE gun je moeder nog even die knusse momentjes! Dat cold turkey afkicken is niets voor mij. Ja serieus. Van de één op andere dag kon ik fluiten naar dat gekroel met onze baby. Vanaf het moment dat ze kon omrollen had ze echt geen tijd meer om bij mama te blijven liggen. Ja doei! 

*Diepe zucht* 

Grote zus was vanaf die dag veel interessanter. Samen spelen op het speelkleed. Alles goed observeren en daarvan leren. En dat deed ze! In een kwestie van enkele maanden ging ze als een speer. Elke dag dat verstreek leek ze ook daadwerkelijk een stukje groter en ouder. Ik heb haar bijna zien groeien. Vanaf het half jaar ging het voor mij gevoel snel. Toen begon ze te ontdekken dat je met een beetje wilskracht een hoop kan met je lichaam. En hoewel ze daar in eerste instantie nog lekker de tijd voor nam begon ze met 8,5e maand echt goed te kruipen. Na maandenlang als een rupsje door huis te 'hupsen' besefte ze dat je sneller gaat wanneer je je knietjes gaat gebruiken. En zo nam ze 'snel' ineens heel serieus en stond ze met 10 maanden voor het eerst los, trok ze zich ineens overal aan op en zette ze met 11 maanden de eerste schuifelpasjes los. We grapten al dat ze op deze manier voor haar eerste verjaardag zelfstandig los zou lopen. Dat was dus geen grapje. Onze baby wilde geen baby meer zijn blijkbaar. 2 Weken voor haar eerste verjaardag loopt ze ons daadwerkelijk kleine stukjes los. Valt wel nog geregeld om maar krabbelt dan meteen overeind om zich ergens weer op te trekken en verder te lopen. En met haar eerste verjaardag, gister dus, loopt ze ons echt helemaal los. Het is haar gewoon gelukt. Omvallen gebeurd nauwelijks nog. Alleen als er veel speelgoed op haar route ligt. Maar verder is de wereld zoveel leuker rechtop. En heeft ze zelfs al ontdekt dat ze ook kan rennen. Of nouja rennen...ze kan een versnelling hoger in ieder geval. 

En zo kwam er gister dus een eind aan de babytijd. Een tijd waar ik eigenlijk heel bewust van wilde genieten. Ons gezin is compleet en deze periode ga ik dus niet meer meemaken. Ik wilde van elk typisch babymomentje genieten. Ik wilde van elke fase eens zo hard genieten. Elke seconde in mij opnemen en niks missen. En ik heb eruit gehaald wat er in zit. Dat weet ik wel. Maar toch. Het ging echt te snel. ? En zo zit ik hier dus echt met een dubbel gevoel. Onze baby is geen baby meer. Als ik foto's van haar zie is dat ook meer dan duidelijk. Gister een foto van haar gemaakt in het park. Daar speelt ze op haar knietjes in het gras. En ze lijkt op deze foto zo groot. Ze is op geen enkele manier meer een baby te noemen. Maar daadwerkelijk een dreumes. Maar waarom heb ik daar zo'n moeite mee. Ik denk terug aan alle moeilijke momenten...ik bedoel...ik ben thuisblijfmoeder en een peuter en baby 24/7 om je heen is vrij pittig geweest met momenten. Ze vroegen beide om hun portie aandacht en ookal hebben we 2 vrij makkelijke dames ook zij hebben hun nukken en humeurtjes. Net als ieder ander kind. En als ze allebei tegelijk zo'n baaldag hadden dan wist ik van gekheid soms ook niet meer hoe ik de dag door moest komen zonder eens even hard te gillen en tot 10 te tellen. Die dagen zijn er echt wel meer dan eens geweest en toch wegen die niet op tegen al het leuke van het moederschap. Zou ik dit avontuur nog eens aangaan? Absoluut. Wat gevoel betreft zou ik die babytijd zo weer mee willen maken. Ook al zou dat betekenen dat ik dan een peuter, dreumes EN baby zou hebben. 

Maar dat gaat niet gebeuren. Mijn man en ik hebben besloten dat wij compleet zijn als gezin. We zijn gezegend met onze dames en ik heb twee keer die geweldige babytijd mogen meemaken. Alle herinneringen daaraan heb ik in mijn hart gesloten. Die koester ik. Daar kijk ik met zoveel liefde op terug. Maar nu is die tijd voorbij. Onze baby is nu een dreumes. En die tijd is net zo bijzonder. Ze kan en doet steeds meer en ze heeft zo'n leuk karaktertje. Is daarnaast ook nog eens een geweldig team samen met haar grote zus en heeft aan haar een geweldig voorbeeld. Ik kijk uit naar komend jaar. Want eerlijk is eerlijk. Het word wel een stukje makkelijker wanneer je baby geen baby meer is en steeds meer zelf kan. Dat is ook genieten!