Buurman en buurman in Aviodrome

Zaterdag 19 nov besloten wij om naar Aviodrome te gaan. Omdat wij er nog niet geweest zijn, vond ik het leuk om dit te combineren met een speciaal weekend. Brandweerman Sam lukte niet meer, jammer genoeg, maar toen las ik over Buurman en Buurman. Ook leuk, dus ik dacht; gaan!

Allereest vroeg ik het Jam. Aviodrome hadden we weleens genoemd thuis, dus het was niet helemaal onverwachts. Allereest vroeg hij of we dan ook gaan vliegen, maar toen ik vertelde dat het echt een museum is, net als het spoorwegmuseum, waar we de vliegtuigen kunnen bekijken, bleef hij ook enthousiast. Zal wel door mij komen, ik dacht, we moeten gaan, want anders komt het er niet van.

Vanuit Amsterdam is het een uur reistijd naar het openlucht museum. Onderweg lazen we het boek Jorrie en Snorrie van Annie MG Smidt. De tijd vloog voorbij en voor we het wisten zaten we in de bus. Met een heleboel andere mensen die ook bij de halte Eendenweg moesten zijn. Jam wilde elke halte goed bekijken, aangezien de bus niet bij elke halte stopte. Bang dat hij de eendenweg ook zou overslaan. 'Geen zorgen,  ik zeg je precies wanneer je op het knopje moet drukken. En daarbij zijn er nog een heleboel andere mensen die eruit moeten.' Verder was hij enorm gefascineerd door de snelweg. Eigenlijk rijden we amper over snelwegen en de lege vlaktes vond hij mooi om te zien. En hij merkte op dat er eigenlijk heel veel voorrangsborden langs de weg stonden. Toen.we uitstapten zagen we de drukknopjes buiten, die je in moet drukken als je wil dat de bus moet stoppen.

In een groep liepen we naar het openluchtmuseum. 'Mama, we moeten gewoon de mensen achtervolgen als we de weg niet kennen.' Jammer genoeg liepen we toch het snelst en liepen wij voorop de stoet. 'Zullen we naar rechts gaan,' grapte hij ' misschien volgen die mensen óns wel.' De verkeerde kant oplopen zat er gelukkig niet bij en voordat we het wisten stonden de grote letters boven op het gebouw. AVIODROME. We liepen naar binnen en de museumkaarthouders werden erop gewezen dat ze via een andere kassen door konden. Omdat we 1 van de eerste 200 personen met museumkaart waren, kregen we een tijdschrift en DVD van de twee superhel.. klunsen. We liepen door met de toegangskaarten en daar kregen wij een masker 'wil je buurman... of buurman? ' en een button. Jam liep trots met zijn schatten en toen hij de buurmannen zag op een kartonnen plaat waar je je hoofd doorheen moet steken,  riep hij 'foto! Maak een foto!'. Hij s niet echt van de foto's,  maar áls hij uit zichzelf op de foto wil, betekend dat dat hij het wel heel leuk vind. En dan vooral omdat er een uitdraai van komt en hij die in zijn fotoboek kan steken, als herinnering. Ik stopte alle spullen in de tas en na de foto hingen we onze jassen op. De drukte viel enorm mee (nouja, rond 14 uur was het wel superdruk) en daar boften wij mee! Ik hield de tijd in de gaten om om 12 uur bij de meet en greet van de klussers te zijn. 5 voor 12 stonden wij in de rij en kwamen de mannen enkele minuten langs. En toen mocht hij op de foto! Die brede lach, en na de foto een dikke knuffel en hij sprong weer van het podium af.