Boterham met pasta-antibiotica

Van de kno-arts hebben we antibiotica meegekregen voor de ernstig ontstoken amandelen van Quin. De arts was al een beetje verontwaardigd dat we het niet van de huisarts hadden gekregen en we nu dus alsnog eerst deze stap moesten ondernemen voor er überhaupt sprake zou zijn van een operatie.

Met de lepel

Bij de apotheek kregen we een zakje mee met een doseerdopje, lepeltje en een flinke fles antibiotica die helemaal op moet! 3 maal daags 0,5 ml op het lepeltje en dan hop in 1 keer doorslikken.

Nou daar dacht Quin anders over. Bij de eerste dosering spuugde hij het meteen uit. Tanden gingen op elkaar en er kwam niets meer tussen. Ergens daagde mij dat we van die spuitjes hadden liggen. Doen we dat toch. Maar ook dat werd meteen uitgespuugd onder luid gepruttel. Toch maar even de apothekersassistent gebeld of zij tips had over hoe je dit bij een 2,5 jarige naar binnen kan krijgen.

Blijkt dat je het ook mag mixen met drinken. Dat leek me wel een goed idee, dus weer aan de slag. Om 3 uur mama aan de koffie Quin aan de limonade. Hij vertrouwde het al niet helemaal, dus bij de eerste slok "Uhm, is vies, is voor de vissies" en hij schoof het glas meteen aan de kant. Poging mislukt.

Poging 4, 5....

Het spul ruikt een beetje naar sinaasappel, dus geen kind die merkt dat het door een Danoontje heen gaat toch?  Nou dus toch wel, meneer neemt een hap en ook het toetje is vies. De moed zakt me in de schoenen. Hoe krijg ik zo'n grote fles leeg! Moet ik het dan maar laten zitten?

De volgende ochtend ben ik bezig met het ontbijt en bedenk ik mij ineens dat de boterhammen met pasta er altijd zo ingaan. Waarom doe ik het niet gewoon op de boterham! Zonder dat hij het in de gaten heeft, smeer ik 1 boterham met boter, de ander met pasta en daarboven op antibiotica. Boterhammetjes op elkaar, in stukjes snijden en "Eet smakelijk lieverd". Nog voor het bij mij had omgedraaid at Quin de stukjes achter elkaar op. "Yes, we hebben een oplossing gevonden". Maar om hem nou 3x daags boterhammen te voeren met antibiotica, is het toch ook niet helemaal.

Chocola

Quin is verzot op chocola, dus ben ik naar de supermarkt gegaan en heb daar chocoladevla gehaald. 's Avonds de dosis antibiotica erdoor heen en het vla-schaaltje was leeg voor ik zelf nog maar een hap genomen had.

Maar of het allemaal de moeite waard is geweest? Nee eigenlijk niet. Dinsdag kunnen we weer naar het ziekenhuis omdat er niets is veranderd.