Blog 91: Daar gaan we weer (operatie KNO)

Lief mopje, 

Deze blog is voor jou: ons kleine, dappere kereltje. 
Jij bent onze kleine held. 
Papa en Mama houden zielsveel van jou!
Wat zijn we enorm trots dat we jouw Papa en Mama mogen zijn...

maandag 6 juni 2016
Wat zit ik hier enorm tegenop te hikken! Ons kleine kereltje begint net weer een beetje door te slapen na zijn vorige operatie (9 maart). Hij is eindelijk weer zijn vrolijke, ondeugende, grappige zelf en het praten gaat met de dag beter. 

Dit alles heeft bijna 3 maanden geduurd. Want ondanks dat hij nagenoeg géén pijn had na de eerste operatie (het plaatsen van trommelvliesbuisjes), was het feit dat hij alleen wakker werd op de uitslaapkamer (omdat wij te laat geroepen waren) al genoeg om hem serieuze verlatingsangst te geven. En logisch natuurlijk!

Nu maak ik me iets minder zorgen over het technische ziekenhuisgedeelte. Dit hebben we immers de vorige keer al meegemaakt en dat ging redelijk vlotjes. Maar we worden aan alle kanten gewaarschuwd voor de (langere) nasleep bij het verwijderen van zijn keelamandelen: nabloedingen, thuis moeten blijven, regelmatig drinken aanbieden, scherp in de gaten houden. Het is niet zomaar even wat! Gelukkig zijn mijn man en ik beide een paar dagen thuis na de operatie, om samen voor onze kleine vriend te zorgen. 
Oh wat hoop ik toch dat het herstel meevalt! Niet voor ons, maar echt voor hem! :(

Daarnaast nog 9 weken tot mijn uitgerekende datum. Dus over ongeveer 2 maanden staat er weer iets spannends op het menu: een baby-broertje krijgen! Wat een chaotisch jaar voor onze kleine vriend. Hij is nog zo klein. Dit hadden we absoluut niet voor hem in de planning en wat voel ik me als moeder enorm schuldig dat ik hem hiervoor niet kan behoeden. 

dinsdag 7 juni 2016
Gisteren werd het ineens heel spannend. Ik moest onze kleine man van de opvang afhalen met hoge koorts. Ai! En dat vlak voor zijn operatie.
Gelukkig kon ik diezelfde middag nog bij de huisarts terecht. En wat bleek? Zijn amandelen zijn ontstoken! Handig...

Sinds gisteravond daarom aan de antibiotica en zetpillen en dit heeft gelukkig veel effect. 
Vanmorgen was zijn temperatuur al iets gezakt: van 39,3 naar 38,4.

Vandaag voor de zekerheid maar even het ziekenhuis gebeld en als zijn temperatuur onder de 38,5 blijft, gaat de operatie gewoon door morgen. Even afwachten dus. 

woensdag 8 juni 2016
Het moment van de waarheid. Om 6.15 uur vanmorgen was de temperatuur van ons kereltje nog maar 37,0 en dus op weg naar het ziekenhuis. Uiteraard hebben we hem geprobeerd uit te leggen wat hem te wachten stond. Dit mede aan de hand van het 'beter-boek' van het ziekenhuis. Maar hij is nog zo klein, veel had hij niet in de gaten. 

Van de 8 kindjes was hij als 7e aan de beurt voor de operatie, waardoor hij pas rond 8.50 uur opgehaald werd. Er waren zelfs al 3 kindjes (huilend) terug van hun operatie voordat hij werd opgehaald... En wat duurt wachten dan lang! Gelukkig hadden we de tablet mee met allemaal leuke filmpjes, zodat hij even heerlijk naar Piet Piraat kon kijken. 

Papa ging ook ditmaal mee de OK in. Vanwege mijn zwangerschap mocht ik absoluut niet mee naar binnen. Ook Papa is mijn held! Want het is niet niks om tot tweemaal aan toe je kleine vriendje vast te moeten houden totdat ze hem de narcose hebben toegediend. 

Zodra we het telefoontje kregen dat hij naar de uitslaapkamer werd gebracht, zette ik het op een rennen. Het zou me immers niet nogmaals gebeuren dat onze kleine alleen wakker zou worden! En ik was er ook op tijd. Hij begon net te ontwaken. De zuster was nog bezig met zijn gezichtje schoon te vegen. 
Het leek wel alsof hij was overreden door een trein (oké, overdreven.. Maar zijn hele gezicht was opgezet en zat onder het bloed. Het was een naar gezicht). 
Hij mocht meteen lekker bij me liggen en zodra hij goed wakker was, gingen we naar boven. Terug naar zijn kamer op de kinderafdeling. 

Direct na de operatie begon de 'ellende'. In het begin wilde onze kleine man nog wel drinken. Maar naarmate de verdoving uitwerkte en de pijn steeds erger werd, wilde onze kleine man natuurlijk helemaal niets meer. We stonden op het punt om hem voor de tweede keer dwangmatig (met een spuitje) water toe te dienen, toen hij ineens zelf ijsjes ging eten! Ons dappere kereltje! Wat fijn!

Hij heeft veel geslapen en we moesten hem om de 10 minuten drie slokjes laten drinken. Dit lukte moeilijk, maar het ging. Al snel na de operatie kwam de arts op zaal. Hij vertelde dat de operatie echt geen overbodige 'luxe' was aangezien niet alleen de keelamandelen, maar ook de neusamandelen van ons mopje erg vergroot waren. 
Rond 11.45 uur mochten we naar huis. Eenmaal thuis mochten we om de 30 minuten drinken aanbieden. Ook dit gaat maar moeizaam, maar het gaat. Eten wil hij al helemaal niet. Het liefste neemt hij een Festini perenijsje of Raketje. En voor nu vinden wij dat natuurlijk helemaal prima! Zolang hij maar IETS binnen krijgt...

Mijn Opa & Oma en mijn ouders zijn al even kort op ziekenbezoek geweest. Allemaal even bezorgd en blij om te zien dat het redelijk gaat met onze kleine vriend. Ze hadden ook allemaal een kaartje en een klein cadeautje voor hem mee.. Erg lief en het werd ook door onze kleine man zeer gewaardeerd. :)

Mijn grootste angst was dat onze kleine door de pijn (voorlopig) zou stoppen met praten. Dit gebeurde ook eventjes, maar langzaamaan komen er steeds weer wat meer woordjes uit. Zeker vlak na het eten van een ijsje. Natuurlijk is het praten nu nog pijnlijk, dus hopelijk gaat dit ook steeds beter de komende dagen. 

Zijn gevoel voor humor is hij in ieder geval nog niet kwijt geraakt. De emmer die we klaar hadden staan zodat hij ergens in kon spugen als hij zich niet lekker voelde, draagt hij nu als een soort hoed op zijn hoofd.. Grapjas!

We hebben een 'spannende' & vooral lange nacht voor de boeg. Hopelijk gaat alles voorspoedig en voelt hij zich binnenkort weer helemaal happy. 
Voor nu ben ik in ieder geval ontzettend blij dat dit weer allemaal achter de rug is en één ding weet ik zeker: zo'n operatie komt er absoluut niet nog een keer.. Het is nu echt klaar.. Onze kleine heeft genoeg moeten doorstaan.

Ik heb een diep respect voor alle ouders die dit al eerder met hun kind hebben meegemaakt! Want zo'n operatie is absoluut niet niks!

donderdag 9 juni 2016
Wat heeft ons kereltje vannacht zijn best gedaan! Hij viel gisteravond als een blok in slaap, maar werd ieder uur even wakker van de pijn in zijn keeltje. We boden hem dan meteen maar wat te drinken aan, dit terwijl we hier 's nachts wat langer tussen mochten laten.
Helaas wilde onze kleine man niet zelf drinken, dus moesten we het tot een paar keer aan toe naar binnen dwingen. Daarna sliep hij dan weer verder.

Rond 00.20 uur begon onze kleine zelf om drinken te vragen en dronk hij in één keer een halve fles diksap leeg. Wat waren we blij dat hij ineens zelf weer wilde drinken! Daarna ging het ook steeds goed. Hier en daar een paar slokjes.

Vanmorgen mocht hij lekker uitslapen en dat heeft hij ook gedaan tot 8.45 uur. Eenmaal beneden wilde hij weer drinken: flesjes melk, flesje diksap en hij heeft zelfs een Danoontje gegeten. Allemaal kleine beetjes, maar wat ontzettend goed. Het is altijd beter dan niets. Zeker gezien het feit dat hij sinds een dag al geen plasluiers meer had. Vanmorgen eindelijk weer een kleine plasluier. 

Toen hij voor de eerste keer weer poepte vanmorgen, schrokken we ons rot. Het was pikzwart! We vroegen ons af of dit door de narcose kwam. Toevallig belde vlak daarna het ziekenhuis om te controleren hoe het ging met onze kleine vriend. Uiteraard heb ik meteen gevraagd naar zijn poep, dit kwam niet door de narcose maar door het bloed dat hij had binnen gekregen na de operatie. De meeste kindjes spugen dit uit, maar onze kleine had niet gespuugd. Daarom kwam het via zijn andere kant eruit. 

Inmiddels zijn we al heel wat zetpillen verder, maar onze kleine man blijft beroerd. Sinds zijn middagdutje wil hij eigenlijk helemaal niets meer eten en/drinken. Ook geen ijsjes! Dus zijn we hem maar weer aan het dwingen. 
Hij was voor de operatie namelijk al 2 weken ziek van zijn amandelen en daardoor bijna 1 kilo afgevallen. We zijn ontzettend bang dat hij na deze dagen ook verder afvalt en verzwakt. 

We doen het rustig aan. Hij ligt heerlijk op de bank en kijkt zijn favoriete filmpjes. Papa en Mama houden hem goed in de gaten en hopen dat het steeds weer iets beter met hem zal gaan. 

vrijdag 10 juni 2016
Vannacht hebben we iets langer tussen de zetpillen gelaten en drinken boden we nu om de 2 a 3 uur aan. Ons mopje blijft veel pijn houden en dus moesten we hem de hele tijd dwingen iets te drinken (met een spuitje water). Wat geeft me dat een verschrikkelijk gevoel, maar het alternatief is erger. We hebben er geen zin in dat het niet goed geneest of we terug moeten naar het ziekenhuis.

Gelukkig werd onze kleine vriend vanmorgen weer 'gezellig' wakker, maar na zijn middagdutje stortte hij weer helemaal in. Hij hoest sinds de operatie veel en daardoor heeft hij natuurlijk ook pijn.
Eten blijft een drama. Vandaag voor het eerst brood (zonder korstjes) aangeboden, maar dat wil hij niet hebben.
Hij heeft tot nu toe weer maar 1 Danoontje en 1 knijpfruitje op. Hopelijk gaat het snel beter, want dit kan hij toch niet lang volhouden zo zonder eten en met maar heel weinig drinken? :(

zaterdag 11 juni 2016
Wat heeft onze kleine vriend het goed gedaan vannacht! Zonder zetpil en we hebben hem niet hoeven dwingen om wat te drinken! Hij werd zelf zo om de 3 à 4 uur wakker en vroeg dan zelf om een beetje water. Wat een verademing...

Daarnaast wordt ons langzaam wel duidelijk dat de operatie 'geslaagd' is. Hij snurkt niet meer en zijn apneus zijn verdwenen. Ontzettend fijn! Zodra hij helemaal genezen is, zal hij waarschijnlijk veel uitgeruster wakker worden 's morgens in plaats van met zwarte kringen onder zijn ogen.. 

Gisteravond at hij zowaar een broodje met smeerkaas en vanmorgen heeft hij ook weer uit zichzelf een half broodje met smeerkaas gegeten. Toen hij aangaf dat hij pijn in zijn keel kreeg, mocht hij van ons stoppen met eten en kreeg hij zijn beloning: een glaasje melk. Gevolgd door een paar slokken water ivm slijmvorming. 
Het zijn babystapjes, maar langzaam aan krijgen we ons heerlijke, lieve kereltje weer terug! 
Wat zijn we blij en enorm TROTS! <3

Wij hebben echt een grote kanjer! :)

zondag 12 juni 2016
Ondanks dat onze kleine vriend vannacht een rotnacht had, gaat het vandaag weer wat beter. We zijn zelfs even bij zijn Opa en Oma op visite geweest. We hebben hem bij zijn Opa en Oma ook even gewogen en sinds zijn operatie is hij ruim een halve kilo afgevallen. 
Maar gelukkig heeft hij vandaag weer wat gegeten (brood met smeerkaas, afgekoelde frikandel, Danoontje, knijpfruitje) en ook poept hij weer! Dus onze verwachting is dat hij binnenkort wel weer op gewicht blijft en/of zelfs weer aankomt. 

Morgen moeten wij weer aan het werk. Dan brengen we hem nog niet naar de peutergroep, deze week blijft hij nog even lekker bij Oma. Daar wordt hij vast enorm vertroeteld, dus dat komt helemaal goed. ;)

dinsdag 14 juni 2016
Onze kleine is weer helemaal opgeknapt (gelukkig)! Hij heeft geen zetpillen meer nodig en eet zo'n beetje alles weer wat hij ook voor de operatie deed.
De afgelopen twee dagen moesten deze Papa & Mama weer aan het werk en was hij dus bij Opa & Oma, maar ook daar deed hij het goed. Morgen ben ik lekker vrij en donderdag gaat hij weer naar zijn peutergroep. 
Het enige 'vreemde' is dat hij nu een heel hoog stemmetje heeft. Alsof hij een heliumballon heeft geïnhaleerd. Maar dat schijnt vaker voor te komen na de operatie en moet over een tijdje vanzelf weer wegtrekken. 

Helaas was gisteren toch een rotdag. Terwijl wij ons zo druk maakten over ons mopje, bleek dat onze poes Lucy enorm achteruit ging. Zij is geboren met een hartafwijking en zou niet ouder worden dan 3 jaar. Inmiddels was zij al 5 en ineens werd ze erg ziek. Haar nieren stopten ermee en ze viel ineens enorm af. Het was gisteren dus echt tijd om afscheid van haar te nemen. Heel verdrietig. 

Onze kleine vriend merkt niet echt wat er aan de hand is, maar weet wel te vertellen dat onze poes nu 'weg' is. Eerlijk gezegd vind ik dat wel fijn. Hij is nog veel te jong om zich druk te maken over 'dood gaan'.

In loving memory: Lucy
* 23 mei 2011
+ 13 juni 2016