Blog 85: voor de 2e x onder het mes in 3 maanden tijd!!

Helaas is dat niet het geval.

Sinds zijn operatie heeft hij enorme sprongen gemaakt. Zijn taal gaat echt iedere dag meer vooruit. Het aantal woorden dat hij nu zegt, ligt zo rond de 150 inmiddels. Hij is nu echt goed verstaanbaar en wat is het heerlijk dat ik hem begrijp als hij mij iets probeert duidelijk te maken! We genieten echt van onze communicatie. Hij maakt zelfs al grapjes (op zijn eigen manier)!

Maar sinds de operatie heeft onze zoon last van snurken en apneus. Dat snurken vind ik nog niet zo erg, maar zo'n 3 tot 5 keer per nacht stopt hij gewoonweg met ademhalen. Dit is vaak niet meer dan een aantal seconden, maar toch! Je schrikt je iedere keer weer rot. 
Daarnaast haalt hij 's nachts vaak heel onregelmatig adem of is hij min of meer aan het snikken/hyperventileren. 9 van de 10 keer is hij zijn speen kwijt, omdat hij slaapt met open mond. Dit omdat hij geen lucht meer krijgt door zijn neus.

In april ben ik met deze klachten al eens naar de huisarts geweest. Hij had toen ook een loopoor en vergrote amandelen, dus kreeg hij een antibiotica kuur en neusspray. De huisarts had het toen al over een verwijsbrief naar de KNO arts, maar de operatie was destijds nog geen 2 à 3 weken daarvoor! Ik zag het echt niet zitten om hem zo kort na elkaar weer onder narcose te moeten laten gaan. 
Gelukkig ging het na die antibiotica kuur eventjes iets beter (lees: in plaats van zo'n 4 keer per nacht apneus, nog maar 2 keer en geen loopoor meer).

Maar in de meivakantie kon ik niet anders dan nogmaals naar de huisarts. De apneus en het snurken werden zo erg, dat onze kleine man er zelf wakker van werd en vervolgens helemaal in paniek was. Overdag was hij moe en baldadig, omdat hij 's nachts niet meer aan zijn rust toe kwam. 

Na een verwijsbrief van de huisarts kon ik vandaag weer terecht bij de KNO arts. En ja hoor, het is helaas toch weer zover. Op woensdag 8 juni (nog geen 3 maanden na zijn operatie voor zijn buisjes) moeten wij ons weer melden bij de afdeling dagbehandeling / kinderopname. Dit keer gaan zijn keel- en neusamandelen eruit. 

De KNO arts gaf aan 100% achter deze keuze te staan en dat na deze operatie zijn snurken en apneus direct over zullen zijn. Ik moest echt mijn tranen bedwingen, want ook al besef ik me maar wat goed hoe enorm hij vooruit gegaan is na zijn vorige operatie. Het is niet niks om je lieve, kleine man van nog geen 2,5 jaar oud voor de 2e keer onder narcose te laten gaan.. 
Zeker omdat hij nog steeds last heeft van zijn vorige operatie (hij slaapt nog steeds tussen ons in, omdat hij 's nachts niet alleen durft te zijn). 

Aangezien ik (uiteraard) nog steeds zwanger ben, probeert mijn man weer vrij te krijgen voor de dag van de operatie. Dit zodat hij mee kan naar de operatiekamer. Je mag als zwangere vrouw niet aanwezig zijn bij het inslapen. Uiteraard wacht ik hem wel weer op in de uitslaapkamer. 

We gaan het allemaal weer meemaken. Al houd ik er nu alvast rekening mee dat hij na deze operatie een stuk zieker is dan na het plaatsen van zijn buisjes. Daar ben ik namelijk al voor gewaarschuwd...
Ook ben ik enorm bang voor een terugval in zijn spraak & het feit dat hij daarna weer zoveel last heeft van verlatingsangst.. Maar dat kan ik van tevoren toch niet voorspellen. Nogmaals: we gaan het allemaal zien.. :(