Snap
  • Kind
  • Gezond

Blog 78: Het leed dat 'oren' heet..

Op 9 maart is onze zoon geopereerd en heeft hij buisjes gekregen. Daarmee dachten we dat de kous af was, maar helaas...

Sinds zijn operatie is onze kleine man niet meer in zijn hum. Overdag is hij meestal zijn vrolijke zelf en dus ook flink ondernemend. Hij gaat met veel plezier naar de peutergroep en ook genieten we regelmatig van dagjes weg. Hij rommelt flink met zijn middagdutjes (de ene dag wil hij wel, de andere dag absoluut niet), maar ach.. dat kan natuurlijk ook aan zijn leeftijd liggen.

Wel merken we dat hij sinds zijn operatie last heeft van verlatingsangst. Waarschijnlijk komt dit, omdat wij nog niet bij hem waren toen hij wakker werd na de operatie. In plaats daarvan stonden er twee vreemde mensen naast zijn bed. Ook al was ik snel daarna bij hem in de uitslaapkamer, dit heeft zeker zijn weerslag gehad op ons anders zo vriendelijke, goedlachse mannetje.
Als ik overdag naar het toilet moet, dan wil hij mee. Anders schreeuwt en huilt hij net zolang tot ik weer terug ben. En als ik dan terug ben, dan knuffelt hij me en laat hij me bijna niet meer los. 
's Nachts wil hij absoluut niet in zijn eigen bed slapen, maar bij Papa en Mama. Hij wordt helemaal hysterisch als we hem wel in zijn eigen bed leggen, laat staan dat we proberen te oefenen met zijn nieuwe bed.
Als hij, per ongeluk, wel in slaap valt dan hoor je hem de ene keer lachen en de andere keer zachtjes huilen in zijn slaap. Wat mij sterk de indruk geeft dat hij ook droomt / nachtmerries heeft. Maar mijn tweejarige kan Mama daar geen duidelijkheid in geven, helaas..

Maar sinds een week is ons mannetje helemaal een heel ander kind! Als ik hem bij de peutergroep breng, dan roept hij in de auto al dat hij 'niet juf' wil en begint hij te huilen. Ook afscheid nemen als ik naar mijn werk moet, is momenteel één groot drama. Zijn middagdutjes worden een steeds grotere strijd en ook 's nachts wordt hij steevast rond 04.00 uur hysterisch wakker. Het tussen ons in nemen, helpt dan niet eens meer. Hij blijft maar draaien en huilen, hij kan duidelijk zijn plekje niet vinden. 's Morgens is hij uitgeput en futloos. Hij heeft de ene huilbui na de andere.. Waar is ons vrolijke, lieve kind gebleven?

Vanmorgen dus maar weer eens naar de huisarts. Hier was ik na de operatie niet meer geweest en eerlijk gezegd had ik gehoopt dat ik daar voorlopig ook niet meer heen hoefde. Niets is minder waar!

Wat blijkt? Onze zoon heeft heel veel pus in zijn rechteroor. Links is (gek genoeg) helemaal schoon. Daarnaast heeft hij een keelontsteking en dus: weer een antibioticakuur! Deze kuur is voor 3 dagen, maar werkt tot dag 10 door. Verder de welbekende neusspray weer voorgeschreven gekregen en ook moeten wij doorgaan met zijn astma puffer. 

Voorlopig mag onze kleine man niet zwemmen. Wat natuurlijk erg jammer is met dit mooie, warme weer. Maar wat ik nog erger vind: als dit oortje zo blijft, moeten we terug naar de KNO arts. Zijn oortje moet dan worden 'uitgezogen'. 
Jullie begrijpen dat mij verschillende vloekwoorden te binnen schoten (ik heb ze allemaal ingehouden). Houdt dit dan nooit op? Moet ons arme kereltje nou constant last blijven houden van zijn oortjes? Ondanks een operatie?!

Wordt vervolgd.

7 jaar geleden

Dank je wel! Leuk is inderdaad absoluut anders. Gelukkig slaat de antibiotica goed aan.. Sinds vanmorgen komt alle 'troep' eruit (loopoor).. Erg vies en enorm besmettelijk, maar wij zijn allang blij dat het los komt..

7 jaar geleden

Arme donder! Gelukkig hebben jullie wel een ooraak gevonden, maar wat lijkt me het vreselijk om je kleine mannetje zo te moeten zien! Heel veel beterschap!

7 jaar geleden

Dank je wel! Vervelend dat jullie in een soortgelijke situatie zitten.. Hopelijk is onze kleine man er na deze antibioticakuur voor heel lang vanaf. Maar dat is natuurlijk weer afwachten.. Sterkte met jullie dochter!

7 jaar geleden

He wat vervelend om te horen! Mijn dochter moet einde van de maand om haar oortjes te laten uitspuiten en zuigen en amandelen te laten knippen. Als dat niet helpt zijn buisjes de volgende stap.. Ik herken wat je schrijft. Mijn dochter heeft ook tot aan vorige week 2 weken lang deze periode gehad van aanhankelijkheid, heb zo'n vermoeden dat het bij een groeispurtje hoort..Dus ik duim heel hard mee dat dit voor jullie ook er mee te maken heeft.