Blog 45: Tripje naar de spoedpost op zondag

Onze zoon voelde zich vanaf vrijdagavond al niet helemaal lekker: hangerig, huilerig en verkouden. Ook voelde hij wat warm aan, maar daar zocht ik verder niet veel achter. Verder was hij namelijk alert en tussen zijn 'hangerige-periodes' speelde hij ook nog wat. Ik moest aan het werk en Papa bleef lekker thuis met onze kleine man. En al ging ik niet met een lekker gevoel de deur uit, ik kwam die avond (helaas) pas rond 21.30 uur thuis.

Onze kleine sliep al toen ik thuis kwam. Dat was natuurlijk te verwachten om dat tijdstip. Toch vind ik het altijd jammer als ik onze kleine niet persoonlijk welterusten heb kunnen wensen. Dat gebeurt me namelijk zelden tot nooit. Maar wat voel ik me schuldig als het een enkele keer wel gebeurd!

's Nachts begon de ellende. Onze kleine vriend werd hysterisch wakker en voelde enorm warm. We namen hem tussen ons in en hij viel eigenlijk meteen weer in slaap. 
's Morgens voelde onze zoon nog steeds warm aan. Temperatuur gemeten: 38,6. Verder heeft hij de hele dag op de bank tussen ons in gehangen. Iets wat niets voor hem is! Wat ook niets voor hem is, is het feit dat hij ineens bijna niets meer at of dronk. Af en toe leek hij aan zijn oren te trekken. Hij bleef ineens 3 uur liggen tijdens zijn middagdutje. Eenmaal uit bed bleek hij een temperatuur van 38,9 te hebben. Naast het snotteren, hoestte hij nu ook al de hele dag. Vanwege zijn astma zijn we hem daarom preventief meer gaan puffen. Ook gaven we hem de hele dag al zetpillen (uiteraard niet meer dan de aanbevolen dosering). Dit hielp wel iets, maar helaas niet genoeg. 

Die nacht (zaterdag op zondag) was een drama! Onze kleine man werd maar warmer en zelfs hem in alleen een shirt laten slapen, hielp daar niet tegen. Om 02.00 uur 's nachts maar een extra zetpil gegeven, waardoor hij gelukkig iets rustiger werd en wel weer even in slaap viel. 's Morgens bereikte onze zoon een temperatuur van 39,4. Mijn grens was bereikt. Rond 09.00 uur (zondagmorgen) belde ik meteen de spoedpost, waar we om 10.10 uur terecht konden. 

We waren er iets eerder dan verwacht. We moesten plaatsnemen in de wachtkamer. Daar hebben we ongeveer 30 minuten moeten wachten, want we waren niet alleen te vroeg: de dokter liep ook iets uit. Normaal gesproken zou onze zoon door de wachtkamer heen stuiteren en alles ontdekken. Nu bleef hij bij ons op schoot zitten, dicht tegen ons aan.. Een teken dat hij écht ziek is.. 
Gelukkig hadden we een aardige, vrouwelijke huisarts. Ze nam echt de tijd voor ons en luisterden naar ons verhaal. Ze onderzocht hem grondig en wat bleek? Onze zoon had weer een oorontsteking in beide oren! Waarschijnlijk veroorzaakt door een virus of door weer een doorkomende kies. Die kies had ik vorige week al gespot. 

Nu heeft onze kleine een antibiotica kuur gekregen. Daarnaast moeten we zetpillen en neusspray blijven gebruiken. Nu, 1 dag later, is onze zoon al een heel stuk opgeknapt. (Godzijdank!) Hij speelt weer en is veel minder hangerig. Natuurlijk komt hij nog wel af en toe bij ons voor een knuffel en een kus, maar daarna gaat hij ook weer lekker zijn eigen gang. Daarnaast heeft hij eindelijk weer iets gegeten. Ongelooflijk wat zo'n kuur voor verschil kan maken.. 

Ik ben zo ontzettend blij dat ik naar mijn moederinstinct geluisterd heb en niet tot maandag heb gewacht om mijn eigen huisarts te bezoeken.. Wat zijn die kleintjes toch ontzettend zielig als ze ziek zijn. En wat is het toch ontzettend fijn om te zien dat onze kleine man zo snel weer opknapt nu hij de juiste medicijnen krijgt! 

Helaas heeft hij mama nu ook aangestoken, maar dat neem ik dan maar voor lief..