Blog 39: Wendag bij de peuterspeelzaal

Al ruim een half jaar geleden hebben wij onze zoon ingeschreven voor de plaatselijke peuterspeelzaal. Dit om er zeker van te zijn dat er rond zijn 2e verjaardag een plekje voor hem gereserveerd zou zijn. Ik kom zelf uit het onderwijs en vind het heel belangrijk dat onze zoon alvast went aan het 'schoolse', dat hij kan spelen met leeftijdsgenootjes en dat hij ook wordt blootgesteld aan andere activiteiten of invloeden dan welke wij thuis kunnen bieden. Mijn man was het hier gelukkig mee eens. 

Onze zoon is vanaf zijn geboorte nog nooit ergens geweest zonder zijn papa, mama, oma of opa. Natuurlijk gaan we dagjes weg met hem. Daarnaast heb ik meerdere vriendinnen en kennissen met kinderen van zijn leeftijd, dus hij speelt regelmatig met leeftijdsgenootjes. En ook zit hij sinds september 2015 op peuterdans. Maar toch, dit zou de eerste keer worden dat hij ergens zonder papa, mama, oma of opa zou zijn. Eerlijk gezegd was ik er best nerveus onder, maar naar onze zoon toe bleef ik enthousiast vertellen dat hij naar school zou gaan en wat hij daar allemaal voor leuks ging doen. 

Toen brak zijn eerste wendag aan. De dag ervoor had ik zijn tas al ingepakt. Één rugtas met zijn speen, aap, sloffen en wat lekkers voor die middag bij oma. Één tas die op de opvang kan blijven (in zijn laatje) met schone kleding in het geval van een ongelukje. 

Samen met mijn man bracht ik hem weg naar de peuterspeelzaal. Het was nog pikkedonker buiten! Wij waren wat vroeger dan de bedoeling was (7.45 uur), maar ach.. Het was voor ons ook de eerste keer en ik wist ook nog niet waar zijn spullen heen mochten e.d. Daarnaast had ik zijn echte juf nog niet gesproken. De intake was destijds door iemand anders gedaan, dus ik vond het ook wel erg belangrijk haar persoonlijk nog even te spreken. Bij binnenkomst gaf onze zoon zijn nieuwe juf (hij had haar nog nooit gezien) een knuffel en terwijl ik met haar stond te praten, verkende onze zoon ondertussen de ruimte alvast even. Hij speelde even in de keuken en met de grote houten auto die er stond. 

Rond 8.05 uur was het voor ons tijd om te vertrekken. Zowel mijn man als ik moesten naar ons werk. Gelukkig was mijn zusje ook net aangekomen met mijn nichtje. Zij zit ook bij onze zoon in de groep. Zo heeft onze kleine toch een bekend gezicht. Daarnaast waren er verder nog geen kindjes, dus waren wij allang blij dat er iemand binnenkwam. 

Het moment van afscheid nemen was zwaar. Hij huilde uiteraard en zo hormonaal als ik momenteel ben door mijn zwangerschap, moest ik echt even slikken. We zwaaiden naar hem en gingen vervolgens naar ons werk. 
Nog geen kwartier later kreeg ik een berichtje van mijn zus. Hij was alweer rustig en lekker aan het spelen. Zij was inmiddels ook weg.

De hele ochtend heb ik aan onze kleine gedacht. Ik werd niet gebeld door de opvang, dus ik ging er vanuit dat het allemaal goed ging. Maar toch.. Je bent nieuwsgierig. 
Helaas kon ik hem om 12.30 uur niet zelf ophalen. Ik was nog volop aan het werk. Mijn moeder (zijn oma) zou zowel onze zoon als mijn nichtje die middag ophalen. Toen ik rond 14.45 uur even geen lessen meer had, zag ik even een kans om mijn moeder te bellen. Zij had hem immers opgehaald en had toen met zijn juf gesproken. 

Hij schijnt zich goed te hebben gedragen en lief te hebben gespeeld. Mijn nichtje wist te vertellen dat hij zijn hele bord had leeggegeten (tussen de middag eten ze warm bij de opvang). En toen hij mijn moeder zag, riep hij: 'mama, mama, mama' (hij kan nog geen oma zeggen). Maar in plaats van direct op haar af te rennen, ging hij nog een paar keer van de glijbaan. Dat was een goed teken.. ;)

Eenmaal thuis bij mijn ouders was onze kleine man helemaal gesloopt. Hij had zoveel indrukken te verwerken, dat hij niet meteen kon slapen. Hier heeft hij altijd al last van gehad. Mijn vader is toen even bij hem gaan zitten, zodat hij wat rustiger werd. Vlug daarna is hij in slaap gevallen en heeft hij voor zijn doen een kort dutje gedaan (1,5 uur).

Vanaf volgende week zal onze kleine op dinsdag én donderdag naar de peuterspeelzaal gaan. Ik ben benieuwd hoe hij het gaat vinden en hoe lang het gaat duren voordat het afscheid nemen beter gaat. 
Het is jammer dat onze zoon nog niet kan vertellen wat hij bij de peuterspeelzaal heeft gedaan en dat ik hem zelf niet kan ophalen van de opvang ivm mijn werk. Gelukkig krijgen we iedere dag een dagverslag (met foto's) mee naar huis. Zo kan ik toch zien wat hij doet zo'n hele ochtend... :)