Snap
  • Kind

Blog 1: Feest van herkenning

Hopelijk zullen mama's met peuters deze blog een 'feest van herkenning' vinden.

'Je weet dat je een peuter in huis hebt als... ' Je leest het in bijna ieder artikel, iedere column of ieder blog van mama's met peuters. Iets waar ik altijd smakelijk om moest lachen.
Onze zoon (nu 22 maanden) heeft namelijk altijd alles op zijn eigen tempo en eigen manier gedaan. Van de bevalling waarbij hij uiteindelijk via de nooduitgang kwam (lees: keizersnede na 15,5 uur weeën), naar het ontwikkelen van (ver)slikproblemen waardoor hij pas na zijn eerste verjaardag een broodje leerde eten, tot het nu achterlopen met zijn spraak. Iedere keer dat ik zo'n verhaal las, was het voor mij dus lang niet altijd even herkenbaar.. Het was meer een soort 'vermaak'.

Maar sinds kort heeft onze zoon besloten dat mama niet meer alleen naar de wc mag. Als ik hem aankondig dat 'mama even moet plassen en zo weer terug is', begint onze kleine man alvast (nog voordat ik de klink van de deur in mijn handen heb) hartverscheurend te huilen en rent hij op me af. 
In eerste instantie wilde ik hier natuurlijk niets van weten. Ik zag het absoluut niet zitten om iedere keer mijn kleine mee te nemen naar het toilet. Ook al ben ik mama, ik heb toch ook recht op privacy?

Dat heb ik geweten! Enorme huilbuien, driftbuien en smijtpartijen tot gevolg! Nou, ik kan je vertellen dat je dan ook niet heel relaxed zit: als je geen idee hebt wat er achter de deur in de woonkamer gebeurd.

Tegenwoordig kondig ik mijn toiletbezoek aan, pakt hij mijn hand vast, om vervolgens mee te lopen naar de wc. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, gaat hij keurig voor de wc zitten en wacht geduldig tot ik klaar ben. Het is voor hem schijnbaar een waar feest om mij te horen plassen. Hij wordt er helemaal enthousiast van. (Een kinderhand is wel erg snel gevuld).
Als hij merkt dat ik ben uitgeplast, krijg ik zelfs aanwijzingen wat ik daarna moet doen: toiletpapier pakken, doortrekken, enz. Hij wijst alles voor me aan.. 

Ik heb er dus maar aan toegegeven. En ook al is het soms niet altijd even handig om hem mee te (moeten) nemen naar het toilet. Ik denk dan maar bij mezelf: 'als hij 18 is, wil hij vast niet meer met mama mee naar de wc'. ;)
En wie weet heeft het een positief effect op het zinnelijk (willen) worden! 

Inmiddels lach ik nog steeds met iedere blog, column of interview. Maar nu omdat het steeds meer een feest van herkenning is. 
Hopelijk zullen mijn blogs voor veel mama's ook 'feestjes van herkenning' zijn.. ;)

8 jaar geleden

Hihihi.. Inderdaad.. Die van ons is nog lang geen 5 of 7. ;)

8 jaar geleden

Haha tja hier zijn ze 7 en 5. Lopen niet standaart meer mee. Maar gaan er wel vanuit dat je altijd bij mama kunt komen. Eerst kwamen ze een keer binnen in mijn periode. Ehhh bah jij hebt bloed....uhh ja. Tegen dochter, dat krijg jij later ook. Gelijk brullen want ze wilde geen bloed aan haar billen hehe. durf ik de deur op slot te doen zingt er 1 aan de andee kant, zullen wij een sneeuwpop maken ( uit de frozen film) En ik sneak gewoon naar de wc en dan nog weten ze mij te vinden. Nu waren er van de week vriendjes en vriendinnetjes logeren vanwege de herfstvakentie, en toen waren ze stomverbaast dat mama met het slot erop in bad ging of naar de wc. Haha dus je kunt nog even vooruit ;)