Blij dat ik (mee)glij

Mijn kinderen zijn dol op de ballenbak en alle andere speeltoestellen die in een binnenspeeltuin te vinden zijn. En stiekem vind ik het ook wel leuk om heen te gaan. Dus gaan wij af en toe naar zo'n enorme hal vol gekleurde ballen, glijbanen en springkussens.

Ik moet zeggen dat ik wel heel bewust kies welke dag ik ga. Weekenden zijn voor mij een no go. Zeker wanneer het een regenachtig weekend is. Dat is net zoiets als naar een woonboulevard gaan met pasen: iedereen gaat dan. Die drukte vermijd ik. Meestal ga ik op een doordeweekse dag. Nu Kleuter op school zit, gaat dat niet meer zo makkelijk. Maar afgelopen maandag was hij vrij vanwege een studiedag. De ideale ballenbakdag! Om 9 uur waren wij present. Nog lekker rustig én een flinke korting omdat het peuterochtend is.

Ik ben een mama die het leuk vind om met de kinderen mee te doen. Ik wurm me in allerlei bochten in de klimtoestellen en spring gezellig mee op de trampoline. Dit tot grote hilariteit van mijn kinderen. Na een rondje klimmen drinken we samen mierzoete ranja uit een plastic beker en eten we een chippie. Ja, ik ben zo'n moeder. Dat mag iedereen weten en daar ben ik trots op. Niet iedereen hoeft dat van mij doen, maar toch wil ik iets kwijt over datgene wat mij deze ochtend opviel.

Al die mama's die er ook waren, die op een stoel ploften en hun telefoon pakten. Allemaal aan het appen en berichtjes op facebook plaatsen als “Gezellig ochtendje ballenbak met Marietje”. Marietje was inderdaad gezellig aan het spelen, maar moeders had daar geen oog voor. Zij zat continue met haar ogen op de telefoon gericht. Marietje riep steeds naar haar mama en vroeg om aandacht. Maar ze kreeg het niet. De telefoon was veel belangrijker. Niet veel later schoof de vriendin van deze mama aan en haar zoontje moest maar met Marietje spelen. Ik dacht dat de mama's wel gezellig zouden beppen. Maar nee, ze zaten beide verdiept in hun telefoon. Misschien met elkaar aan het kletsen via de app?

En zoals deze mama's waren er meer. Kinderen schreeuwden soms letterlijk om aandacht. De “Mama kijk eens” vlogen me om de oren, maar geen enkele mama leek het te horen. De kinderen speelden gewoon verder en vermaakten zich wel. Het leuke vond ik dat de mama van Marietje op een gegeven moment naar huis wilde. Ze riep haar dochter, maar Marietje kwam niet. Ze luisterde niet. Net zoals haar mama deed toen zij om aandacht riep. 1-0 voor Marietje.

Ondertussen liep het zweet over mijn rug en deden mijn knieën pijn van het vele kruipen. Even voor de goede orde: ik ben echt niet de slankste mama en heb een conditie van niks, ik ga toch lekker achter mijn kids aan. Met alle liefde van de hele wereld. Natuurlijk hoeven niet alle mama's achter hun kroost aan te klimmen. Maar iets meer aandacht voor je kind zou fijn zijn. Niet voor mij hoor, maar je kinderen vinden het geweldig als je ze een compliment geeft of komt kijken hoe hard ze van de glijbaan roetsjen.

Wat ik trouwens wel heel leuk vond om te zien, was die ene papa die helemaal opging in het spel van zijn dochter. Deze papa had een joggingbroek aangedaan en een makkelijk zittend shirt. Hij sprong met zijn dochter op de trampoline als een volleerd gymnast. Hij gleed met haar van de hoogste glijbaan en klom lachend achter haar aan terwijl hij zich door de kleinste hoekjes wurmde. En zijn dochter genoot. Dat vond ik weer leuk om te zien. De liefde en aandacht die die twee voor elkaar hadden. Heerlijk. Af en toe kwamen deze papa en ik elkaar tegen terwijl we onze kinderen achterna klommen. We keken elkaar aan en zeiden niets. Daar hadden we geen tijd voor, want we moesten weer verder. Maar toch zag ik in het snelle voorbij gaan dat deze papa ook vermoeid was en al onder de blauwe plekken van het vele klimmen zat, maar dat het hem niets kon schelen.

* Enige rectificatie is wel op zijn plek: ik heb het steeds over mama's. Dit kunnen net zo goed papa's zijn. En andersom. Evenmin dat ik elke mama (of papa) over één kam wil scheren. Dit is mijn ervaring van die ochtend.