Bijna 1!

Tja, elke ouder zegt het en heeft het gezegd: wat gaat de tijd snel!

Altijd heb ik gedacht dat dat wel mee zou vallen totdat ik me er ineens bewust van ben dat Milan morgen alweer 1 jaar is.

Een mooi maar ook een heel emotioneel jaar hebben we als "gezin" achter de rug. 

Milan is namelijk 12 weken te vroeg geboren. 

Toen ik 18 weken zwanger was heb ik een hele erge bloeding gehad mijn vriend en ik dachten dat ik een miskraam zou krijgen en hebben midden in de nacht de verloskundige gebeld, gelukkig wat hij er binnen 15 minuten.

Hij wilde luisteren of het hartje nog klopte, ik was zo bang op dat moment, maar gelukkig hij klopte nog! Gelijk door naar het ziekenhuis, waar ze constateerden dat door een innestelingsbloeding die groter/erger geworden was mijn vliezen al gebroken waren! 

Het eerste wat er door me heen ging was, waarom moet mij dit gebeuren, waar hebben we dit aan verdient!

Terug naar huis gelijk mijn bed in want ik moest zo veel mogelijk plat blijven liggen.

Vervolgens heb ik tot 24 weken thuis op bed/de bank gelegen, als je me vraagt wat ik al die tijd gedaan heb zou ik het niet weten... heb veel liggen piekeren en uit mijn slaapkamer raam liggen kijken. 

Mijn moeder (mijn steun en toeverlaat) is in die periode elke dag geweest om te koken, poetsen, wassen, strijken noem maar op (buiten haar 32 urige werkweek).

Mijn vriend en ik zijn in die periode zo naar elkaar toegegroeid en ik heb zoveel steun van hem gehad.

Tot de 24 weken heb ik bijna 4 a 5 keer in de week snachts in het ziekenhuis gezeten omdat ik te veel bloed had verloren, dit is de hele zwangerschap zo geweest, maar alleen snachts verloor ik bloed overdag niet.

In het ziekenhuis vertelde de gyneacologen me elke keer dat ik ervanuit moest gaan dat Milan het niet zou halen, dit omdat er bijna geen vruchtwater aanwezig was en hij dit nodig had om zijn longen te ontwikkelen en te laten rijpen. Hoe verder ik kwam hoe negatiever ze werden, een arts zei zelfs tegen me dat hij hoopte dat Milan in mijn buik zou sterven omdat dit voor Milan fijner zou zijn?!?! Zoiets zeg je toch niet?

Al met al bij 24 weken ben ik opgenomen in het Maxima Medisch Centrum te Veldhoven, daar heb ik het erg zwaar gehad omdat ik normaal al niet een week van huis af wil ivm heimwee.

Morgen 1 jaar terug om 8.30 uur lag ik aan de CTG, en ze zagen wee activiteit .

Op dat moment voelde ik zelf nog niks maar om 10 uur voelde ik dat ik weeen had.

Ze hadden bloed afgenomen en vertelde dat er een infectie op komst was en dat ik die dag nog zou gaan bevallen. Het enige wat door me heen ging was doen zijn longen het wel of niet? Een paar uur (en veel pijn van de onregelmatige weeen) later voelde ik persdrang. Volgens de verpleegster kon dit niet want ik had 15 min ervoor pas 2 cm ontsluiting. Na veel aandringen (lees: Schreeuwen!) keken ze opnieuw en zagen dat ik volledige ontsluiting had en dat ik NU ging bevallen. Maar ik mocht nog niet persen omdat de kinderarts, neonatoloog en assistent er nog niet waren om Milan op te vangen.

Toen ze er eindelijk waren was Milan er binnen 2 persweeen, en ik hoorde hem zachtjes kreunen, totaal niet bewust van wat er net allemaal gebeurd was deden ze Milan in een plastic zak met alleen zijn hoofd eruit om hem warm te houden en legden hem op een tafel tegenover mij.

Ik kon hem niet zien en hoorde alleen de dokters praten maar wat ze zeiden verstond ik niet.

Na een tijdje mocht ik hem aanraken, en toen brak ik.... mijn mannetje hij is er en hij doet het!  Ik deed mijn armen om die van de verpleegster heen zodat het even leek alsof ik hem zelf vast had en gaf hem een kusje, de dokters zeiden dat hij een goede start had en vervolgens namen ze hem mee in de couveuse naar de NICU.

Na ongeveer een half uur kwam een verpleegster van de NICU ons halen en vertelde dat we mee moesten komen omdat het niet goed ging.

Met bed en al namen ze mij en Rick (mijn vriend) mee naar een kamertje tegenover Milan, de dokters liepen daar in en uit.

Uiteindelijk kwam zijn dokter naar ons om te vertellen dat hij problemen had met zijn longen en niet goed kon ademen, zijn bloeddruk was veel te hoog enz enz enz. 

Het drong allemaal niet tot me door totdat ze ineens zei: "Dit klinkt heel hard maar ik moet het zeggen om tot jullie door te dringen; Als er mensen zijn waarvan jullie willen dat ze Milan levend zien moet je die nu bellen" BAM dit kwam gelijk binnen, ze bedoelde dat hij het niet zou halen!

Uiteindelijk met onze ouders, broers en schoonzus bij Milan gaan kijken, en o wat lag daar een mooi maar o zo'n klein mooi mannetje te vechten voor zijn leven! Hij was 30 cm en woog 1185 gram maar hij was "af, compleet".

De volgende dag vertelden ze weer dat alles ineens een heel stuk beter ging en dat ze echt gedacht hadden dat hij de nacht niet zou halen.

Zijn medicijnen voor de bloeddruk waren gestopt, hij kreeg geen zuurstof meer maar alleen nog de CPEP (deze blaast heel hard lucht door zijn neus om het zelfstandig ademen te stimuleren). Op het moment dat we dit hoorden besefte ik dat hij het ging halen, hij is een vechter vanaf het begin al geweest.

Binnen 2 weken werd hij al overplaatst naar het JBZ in 's-Hertogenbosch, en 3 weken later lag hij al in een "gewoon" bedje.

Uiteindelijk heeft hij zo'n 10 weken in het ziekenhuis gelegen en toen mocht hij mee naar huis, heerlijk! Eindelijk in zijn eigen bedje.

De MRI scan wees uit dat er niks mis is met hem (waar iedereen versteld van staat op de NICU omdat hij zoveel drukken, medicijnen enz. nodig had)

Zo zie je maar weer hoop doet leven, en die hoop hebben wij altijd gehad.

Morgen is het zover hij wordt 1 jaar, helemaal blij en helemaal trots zijn we!

Maar ook denk ik er de laatste tijd veel aan terug want morgen is het tenslotte ook 1 jaar geleden dat ze zeiden dat ik afscheid van hem moest nemen.  En ik dank god op mijn voeten (ben absoluut niet gelovig) dat hij Milan bij ons heeft laten blijven want ik kan en ik wil niet meer zonder mijn kleine/grote mannetje.