Begint het 'schoolziek' zijn nu al?

Afgelopen woensdag was ons mannetje duidelijk niet lekker. Hij was wel vrolijk uit school gekomen, maar al gauw veranderde hij in een bleek musje wat zichzelf op de bank nestelde en geen enkele intentie toonde om er in de nabije toekomst van af te komen. Hij mocht een filmpje kijken op televisie dan maar. Even bij komen. Meneer keek er, met BFF Elmo stevig onder zijn arm geklemd en zijn sabbelvingertjes heftig besabbeld in positie, gelaten naar. Hij ging steeds verder onderuitgezakt hangen op de bank, alsof hij een niet-vooruit-te-branden gamende hangpuber was geworden. Maar al gauw trok hij een kussentje naar zich toe en ging er in (schattige) slaappositie bij liggen. Nou ja, laat hem maar even dan. Hij zal het nodig hebben. Niet veel later hoorden we geronk van de bank af komen. Hij was in slaap gevallen. Even lieten we hem liggen, maar niet te lang, anders zou hij die avond misschien niet in slaap kunnen komen. Bij het wakker maken, voelde ik zijn nekje en hoofd en had al spijt van het wekken. Die gloeiden als hete soep! Mannetje toch. Dikke koorts. Het wakker worden ging ook instant gepaard met dikke tranen. Ow sorry sorry. Weet je wat vent, kom maar even lekker tegen mama aan liggen. Ik was die middag thuis na een ongevalletje op mijn werk waardoor ik via een bezoek aan de huisarts thuis zat met een zwaar gekneusde voet. Met een laptop op schoot kon ik nog wat thuiswerken, met een koortsig kleutertje heel zielig tegen me aan nu. Lang leve Netflix als afleiding. 

Die avond had hij al ietsjes meer praatjes (de paracetamol deed zijn werk) maar er zat nog niet veel in. Toch brood en fruit gemaakt voor school, kindjes kunnen immers snel weer opveren. De volgende ochtend leek de koorts weg, maar hij was nog vrij pips. Toch aangekleed maar nee, hij was nog verre van de oude. Eenmaal beneden leek het toch duidelijk, die ging een dagje thuis blijven. Ik baalde er ergens een beetje van, hij is immers nog maar net gestart met school. Aan de andere kant, dit ging het ook niet worden zo. Dus lekker een joggingsbroekje aan, Elmo in de aanslag en lekker rustig op de bank. En zo was het bijna de hele dag voor mijn slappe dweiltje, mupje toch. Eind van de middag begonnen gelukkig de praatjes weer en kwam de oude Max langzaam maar zeker terug. Vrijdag was er toch al geen school, vanwege een studiedag van de leerkrachten (really, in de tweede schoolweek? 28 augustus was wellicht ook een goede optie geweest, maar goed, wat weet ik er van). 

Nou weer helemaal goed gekomen dus. Begin van deze avond stond ik brood te smeren voor morgen en zijn fruit en drinkbeker klaar te maken. Komt meneer opeens naar me toe in de keuken. "Ehm mama, is het morgen weer school? Dus na dit dutje?". "Ja schat " antwoordde ik, "fijn hè! Je vriendjes zullen je wel gemist hebben!". Hij keek even bedenkelijk. "Ik denk dat ik morgen maar een dagje thuis blijf" zei hij wijs. Eh, ik denk het niet hoor vent. "O denk je dat ja? Hoezo dat dan?" vroeg ik met een glimlach. Toen pakte hij naar zijn hoofd en zei met ernstige frons "Ik denk dat ik nog een beetje koorts heb". Haha, nice try. Toen ik hem uitlegde dat hij nu écht geen koorts meer had en hij morgen weer lekker naar school ging, zag je de radertjes weer gaan in dat kleine koppie. Ja maar als hij nu geen koorts had, dan misschien morgenochtend wel. "Nou dat zien we dan wel weer kerel". Gelukkig kon ik hem daarna weer wijzen op de leuke grapjes die hij steeds met zijn nieuwe vriendjes maakte en op de haai die hij vanmiddag geknutseld had die hij aan de juf ging geven (compleet met oog, hart, maag, darm, 'pietje' en 2 extra turbovinnen, ja ja). Hij leek weer enthousiast. 

Maar o, o. Het schoolziek proberen te zijn is dus nu al aan de orde, na een schoolcarrière van slechts 2 weken oud. Dat wordt nog wat de komende jaren! Hoe lang zou het duren voor de thermometers tegen de lamp aan gehouden worden om koorts te veinzen? :-)